Terwijl de eerste aflevering van Black Mirror zich nog volledig in een wereld afspeelde die de kijker kent, neemt deze tweede aflevering diezelfde kijker mee de toekomst in. Een wereld waarin de maatschappij geheel anders is en mensen niet langer in huizen wonen, maar in een groot complex, met kleine kamertjes met een bed, waarin iedere muur een beeldscherm is. Er zijn geen ramen meer en niemand gaat naar buiten. Het enige wat er gedaan wordt is heel de dag op een hometrainer fietsen om virtueel geld te verdienen en TV te kijken.
Reclames moeten verplicht worden gekeken en kunnen alleen tegen betaling worden gestopt (iets wat op het moment al het geval is bij gratis apps). Simpelweg je ogen sluiten is niet mogelijk omdat de reclame gestopt wordt en je te horen krijgt dat je verder moet kijken. Deze aflevering neemt de tijd om de wereld neer te zetten en als kijker probeer je een uitleg te geven aan deze maatschappij. Mensen die te dik zijn lijken alleen goed te zijn voor schoonmaakwerkzaamheden, als slachtoffers in TV shows waarin ze te eten krijgen of als doelen in videogames. Er is daardoor een klasse scheiding, maar verder dan dat wordt dit gedeelte niet uitgelegd.
Bing (Daniel Kaluuya) wordt in z’n dagelijks leven gevolgd, wat niet meer is als fietsen, TV kijken en slapen. Hij heeft bijna geen interactie met anderen, totdat z’n oog op Abi (Jessica Brown Findlay) valt nadat hij haar heeft horen zingen. Hij weet zeker dat ze heel erg bekend kan worden en is bereid al z’n opgebouwde credits aan haar te geven zodat ze mee kan doen aan een talentenshow.
Deze aflevering draait om massaconsumptie, de obsessie van de maatschappij met shows als The Voice/X-Factor en de druk die zulke shows en hun jury uitoefenen op een deelnemer. Overigens niet alleen de jury, want ook het publiek zorgt er voor dat de deelnemers zich soms (onbewust) gedwongen voelen zich op een bepaalde manier te gaan dragen. Dat publiek ziet de deelnemer in dit geval in de vorm van virtuele Nintendo-Wii achtige poppetjes die realtime alle kijkers voorstellen.
Het concept van eem talentenshow wordt hier tot het extreme doorgetrokken en zelfs de meest principiële deelnemer met een statement gaat onder de druk kapot en geeft toe aan de belofte van een mooier leven. Hierdoor verandert zijn strijd in een parodie, een hapklaar pakketje dat mensen bekijken als vermaak. Met z’n kritiek op de obsessie van de maatschappij op virtuele zaken en gehypte shows zet Fifteen Million Merits aan het denken. Toch schept de setting van deze aflevering in een meer abstracte en futuristische omgeving een grotere afstand tot de kijker. Dat zal niet iedereen kunnen waarderen, maar ook hier slaagt de serie er weer in om je aan het denken te zetten.
Lees ook:
[cgview tags=black-mirror size=medium lightbox=0]