Ik heb er wel eens eerder over geschreven, maar ik ben opgegroeid met video games. Vanaf de eerste pong machine speelde ik op bijna elke spelcomputer die er was: Atari 2600, MSX, Commodore 64, Amiga, Mega Drive, Dreamcast, Playstation etc. Alhoewel tijd me enigszins beperkt om er nog zo veel mee bezig zijn klopt m’n gamer hart nog steeds. Als ik nu nog 4 of 5 games per jaar uitspeel is dat veel. De geschiedenis van video games kent voor mij echter weinig geheimen. Jaren lang las ik Edge magazine en kocht ik ook diverse boeken over het onderwerp. Nu is er deze documentaire die zich, als je naar de titel kijkt, zichzelf voor wil doen als DE definitieve film over het onderwerp, maar de vraag is of dat ook zo is.
Met een geschiedenis die inmiddels al langer is als 40 jaar is er veel stof te beslaan. Dat doet deze documentaire door middel van interviews met bekende mensen uit de industrie (waaronder Nolan Bushnell (Atari), Palmer Lucky (Oculus Rift) en Cliff Bezinski (Gears of War)) en een tijdslijn waar belangrijke video game momenten in zijn opgenomen. De juiste ingrediënten dus om een informatief geheel te presenteren aan de kijker. Het gaat echter bij de presentatie mis: De tijdslijn wordt niet chronologisch afgewerkt en de film springt constant van de hak op de tak waardoor er geen gevoel van een geheel wordt gecreëerd. Diverse malen wordt er weer naar het begin terug gegaan terwijl het al een keer aan bod is geweest. Het gevoel overheerst dat er al een gedeelte ge-edit was en er nieuw materiaal gefilmd was dat ook nog aan bod moest komen en er maar weer even tussen is geplakt en dat schaadt de film.
Video Games: The Movie heeft simpelweg geen focus. Er wordt geprobeerd zoveel verschillende onderwerpen door elkaar te behandelen dat er geen sprake is van een rode draad of een gevoel dat je nieuwe dingen te weten komt (zeker niet als gamer). De spelindustrie lijkt constant de hemel in te worden geprezen en zo’n nerdy “Oh, wat zijn we goed” gevoel past simpelweg niet. Ik had hier liever een meer feitelijke manier van presenteren gezien waarbij het aan de kijker is om z’n mening te bepalen.
Er ontbreken ook grote delen geschiedenis, de impact van Playstation komt niet aan bod en de huidige veranderingen van het landschap door bijvoorbeeld tablets mist ook. Voor een film die elke kijker, ook zonder kennis van video games, zou moeten informeren (helemaal met zo’n titel) slaat het de plank flink mis en dat is erg jammer. Als games liefhebber hoopte ik op iets dat beter was. Documentaires over games als Indie Game: The Movie, The King of Kong (of zelfs Special When Lit over flipperkasten) steken met kop en schouders boven deze film uit. Video Games: The Movie is simpelweg een gemiste kans.
Jammer…
Ik vind het wel leuk dat je ook op alle machines hebt gespeeld waar ik ook op heb gespeeld. De Amiga 500, dat waren mooie tijden met games zoals Pinball Dreams, Magic Serpent en het legendarische Marble Madness! 🙂 Er ging geen generatie aan mij voorbij hoewel ik nooit iets heb gehad met de machines van Xbox. Ik ben in de afgelopen jaren toch een PlayStation-man geworden, maar als ik een doos zie waar een Super Mario op staat, dan kan ik mij moeilijk inhouden. De WiiU staat dan ook lekker stof te happen (op dit moment) in de televisiekast 🙂
Op de Amiga 500 waren er een aantal games die ik echt heel veel gespeeld heb. Spellen als Hunter, F15 Interceptor en Indianapolis 500 (en dan tegen de richting in rijden) heb ik erg veel gedaan. Had initieel ook niets met Xbox, maar heb er toen eentje aangeschaft toen XBMC beschikbaar kwam, was destijds een fantastische oplossing ook om als jukebox te gebruiken. Had wel een Playstation en een Playstation 2, maar ben daarna overgestapt op de 360 en daar speel ik nog steeds op. Voorlopig nog niet van plan over te stappen naar de volgende generatie, heb nog te veel spellen liggen die ik niet of te weinig gespeeld heeft. De Mario Galaxy games waren geniaal. WiiU komt volgens mij niet zoveel op uit of wel?