Als je een lijst zou maken van de bekendste mensen in sport dan zou Muhammad Ali zeer waarschijnlijk één van de atleten zijn die hoog in de top 3 zou eindigen. Dat komt niet alleen omdat hij 3 keer wereldkampioen zwaargewicht boksen is geweest, maar ook omdat hij buiten de ring op veel mensen indruk gemaakt heeft. Hij veranderde zijn naam van Cassius Clay naar Muhammad Ali vanwege zijn geloof. Hij weigerde om mee te vechten in Vietnam, wat hem uiteindelijk veel geld en een gedeelte van z’n carrière gekost heeft. Toch is het een beslissing waar hij nooit spijt van gehad heeft. Er zijn al veel boeken over hem geschreven, maar ook diverse documentaires en films. Een nieuwe documentaire zoals I Am Ali moet dan ook iets nieuws brengen en dat probeert regisseur Clare Lewins in dit geval door te focussen op de man achter de sportman.
Door middel van geluidsopnames die Ali zelf maakte, oude beelden en interviews met zijn kinderen, coach, journalisten, fotografen, ex vrouw, een fan en voormalig tegenstanders krijgt de kijker persoonlijke verhalen te horen. Z’n dochter vertelt hoe hij nooit nee kon zeggen als ze als kind iets aan hem vroeg en altijd grapjes met hen maakte, z’n coach vertelt een hartverscheurend verhaal over hoe Ali een jongen met leukemie ontmoette, George Foreman heeft het over de Rumble in the Jungle. De verhalen en anecdotes volgen elkaar snel op, maar er loopt geen rode draad door de film heen. Er wordt snel door Ali’s carrière gesprongen en er wordt nooit echt diep op bepaalde aspecten ingegaan.
Het resultaat is een documentaire die nergens belangrijk voelt en eigenlijk alleen maar de bokser de hemel in lijkt te prijzen. Wanneer z’n ex vrouw vertelt dat hij vreemd ging (en dat een verhaal op zich is), wordt daar verder niets mee gedaan. De documentaire mist een kritische noot en dat is jammer. Aangezien z’n familie meewerkte aan de film is dat misschien de reden, maar het resulteert in een film die voortkabbelt en eigenlijk bijzonder weinig nieuwe informatie presenteert.
