Birdman was één van de films die bij z’n release in Noord Amerika overladen werd met positieve recensies en inmiddels ook diverse Oscar nominaties. Zoals het helaas (te vaak) gaat moesten we hier enkele maanden wachten om zelf te kunnen oordelen over deze film met Michael Keaton in de hoofdrol. Net zoals in de film Paperman is dit geen superheldenfilm, maar gaat het verhaal over Riggan Thomson (Keaton), een eens populaire acteur die mentale problemen heeft. In zijn geval hoort hij de stem van Birdman, een karakter waarmee hij in het verleden grote successen behaalde, maar officieel afscheid van heeft genomen. Zoals elke acteur is hij op zoek naar iets nieuws om z’n relevantie te bewijzen, te laten zien dat hij meer is dan iemand die voor een camera staat. Dit doet hij door op Broadway een toneelstuk op de planken te brengen dat hij geschreven heeft,regisseert en een hoofdrol in speelt. De film opent tijdens de repetities.
De hectiek en spanning van het opvoeren van een toneelproductie zijn al eerder in andere films aan bod gekomen, bijvoorbeeld Bullets over Broadway en Birdman doet dat op dezelfde manier. Er zijn ook paralellen met Black Swan, waarin ook het hoofdpersoon net zo sterk moest vechten tegen interne demonen als het nastreven van een perfect optreden om zichzelf te bewijzen.
De film zit technisch indrukwekkend in elkaar en lijkt bijna één lang shot te zijn, waarbij er slim ge-edit is om dat te bereiken. Dat is een ambitieus gegeven en doet meteen denken aan Hitchcock’s Rope, die destijds niet de mogelijkheden had om los geschoten scenes naadloos aan elkaar te editen. Net als bij Rope blijf je echter gefocust op dat gegeven, zoekend naar de overgangen en dat leidt af van het geheel. Het voegt verhaal technisch weinig toe. Michael Keaton weet te laten zien wat hij in huis heeft, maar dat kan ook gezegd worden van de rest van de cast. Edward Norton laat tijdens de repitities moeiteloos zien hoe hij een bepaald karkater wordt, maar ook Emma Stone, die Riggan’s dochter (en assistent) speelt krijgt veel ruimte om te overtuigen. Zelfs Zach Kalifinakis is goed in een serieuze rol, iets wat je hem normaliter maar weinig ziet doen. De film wil veel zeggen, niet alleen over de psyche van Riggan, maar ook over bekend zijn, de harde wereld van recensenten, superheldenfilms en veel meer.
Maar ondanks dat de film technisch goed in elkaar zit, de acteerprestaties van wereldklasse zijn en er genoeg onderwerpen zijn om je aan vast te klampen wilde het me maar niet lukken om echt mee te voelen met wat er gebeurde. De humor in de film was niet grappig genoeg en de dramatische momenten hebben nooit de impact waarop gericht wordt. Dit is het type film waar ik lyrisch over zou willen zijn en dat was ook mijn verwachting, maar dit was uiteindelijk niet het geval. Een film waarbij ik heel veel elementen van kan waarderen, maar waar ik niet van zal houden. En daar gaat het uiteindelijk om wanneer je een film bekijkt: je moet er een persoonlijk connectie mee voelen en juist dat ontbrak voor mij.
Ergens snap ik je zes wel. Gezien het mooie camerawerk, het originele script en de acteeprestaties vond ik het toch nog net een iets betere film dan jij denk ik. Oscarwaardig vind ik hem echter niet.
Het is ook een goede film, maar als je die sterke connectie niet voelt dan kan ik simpelweg geen hogere score geven.
verrassende score. film hoeft voor mij ook geen oscar voor beste film te krijgen maar het inventieve camerawerk op zo’n kleine locatie mag alleszins beloond worden. ik had wel die connectie en heb genoten van Keaton en co
Ja, die reactie had ik wel verwacht wat betreft de score. Ben het er mee eens dat het camerawerk ook goed was, heeft heel veel planning achter gezeten. Las dat de Times Square scene zeer goed van te voren uitgedacht was. Het was namelijk niet afgezet en het is gelukt dat willekeurige mensen niet op de camera gingen reageren. Goed om te lezen dat jij er meer uit gehaald hebt.
Ik ben nog steeds wel heel nieuwsgierig naar deze film, maar ik twijfelde ook enorm of deze wel zo fantastisch is als dat men zegt. Na het lezen van je recensie wacht ik wel geduldig op de DVD of Blu-ray Disc 🙂
Zou ‘m juist op het grote scherm zien als ik jou was. Denk dat ik een uitzondering ben met m’n waardering van deze film 🙂
Ik heb deze gisteren gezien hoor en ik vind Birdman erg goed! Ook echt een wauw-einde 🙂
Misschien moet ik ‘m nog een tweede kans geven, maar het is echt zelden dat dat m’n mening verandert.
Heb Birdman gisteren in de bioscoop gezien en was blown away. De originele aanpak, zonder krampachtig over te komen, werkte als een trein. Ik noem een score die voor 98 procent uit drumsolo’s bestaat, de vernuftige suggestie van een ‘one-taker’, de ‘off-character’ rol van Keaton, de parallellen met de carrières van de hoofdrolspelers… Bovendien speelt de cast de sterren van de hemel; het zal me niets verbazen als Keaton naar aanleiding van deze rol een Oscar mag incasseren.
O, en ik heb de film op IMDb een 9 gegeven.
Ik begrijp dat ook helemaal en zie ook goed wat er allemaal goed aan deze film is, maar ik kon simpelweg geen sterke band vormen met het verhaal…dat heeft m’n score flink beïnvloed.
Pingback: Bushwick (2017) – Recensie | De Filmkijker