Eén van de redenen dat ik graag naar het programma Top Gear kijk is de fantastische manier waarop de auto’s in beeld gebracht worden. Net wanneer je denkt dat je alles gezien hebt wordt er weer iets bedacht wat je niet eerder gezien hebt. Het programma zelf draait eigenlijk niet om auto’s, maar om entertainment. Hetzelfde geldt voor de Noorse komedie Børning.
Er is veel op te merken aan de film. Het verhaal is flinterdun en voor een film die gaat over een race door heel Noorwegen heen wordt dat gevoel van racen slechts sporadisch overtuigend in beeld gebracht. Vaker voelt het aan als een gewone “road trip” film. Het gevoel dat de racers opgejaagd worden door de politie is er helaas onvoldoende. Daarnaast voelt de gespannen relatie tussen vader en dochter nergens overtuigend aan. Dat komt mede doordat Roy zo ongeïnteresseerd overkomt als het om z’n dochter gaat, dat het niet geloofwaardig is. Natuurlijk ziet hij haar als last en wil zichzelf bewijzen, maar omdat er subtiliteit mist leef je als kijker niet met hem mee.
Ondanks deze mindere punten weet Børning toch nog dankzij geslaagde grappen, mooie shots van auto’s die door Noorwegen rijden en een aantal spectaculaire (soms door CGI ondersteunde ) stunts te vermaken. Het zien van een auto die driftend vlak langs stijle rotswanden rijdt weet de adrenaline wel te laten pompen. Ondanks de aanwezigheid van veel snelle auto’s is dit geen film die zich begeeft op Fast & Furious terrein, maar wel een vermakelijk tussendoortje.
Wellicht dat ik deze een keertje ga kijken op TV, maar staat niet hoog op mijn prio lijstje.
Nee, zou ‘m ook niet echt gaan zoeken, maar als hij op TV langs komt is het best vermakelijk.