Kung Pow: Enter the Fist (2002) – Recensie

Van alle komedies die ik ken is Kung Pow misschien wel één van de meest opmerkelijke. Alhoewel Woody Allen met What’s Up Tiger Lilly al eerder een Aziatische film met komedie als doel nasynchroniseerde, trekt regisseur Steve Oedekerk dat concept nog veel verder door. Hij nam de kung fu film Tiger and Crane Fist (ook bekend als. Savage Killers), schreef er een geheel nieuw verhaal voor, voegde zichzelf toe aan de scènes en synchroniseerde alle stemmen zelf expres slecht na. Het resultaat is een film als geen ander.

Steve Oedekerk is “The Chosen One”, die een grote bedreiging vormt voor Master Pain (beter bekend als Betty). Betty probeerde hem al als baby te vermoorden, maar nadat hij z’n ouders vermoordde wist hij te ontsnappen en werd door knaagdieren opgevoed. Nu wil hij wraak en zoekt hij Betty. Voordat dat lukt moet hij echter een manier vinden om hem te verslaan en sluit zich aan bij de school van Master Tang.

Deze komedie zit vol met bizarre karakters, extreem flauwe grappen (ook visueel) en een verhaal dat eigenlijk niet bijzonder is. En toch zijn dat precies de redenen waarom deze komedie zo goed werkt. De karakters zijn allemaal zo opvallend dat ze een blijvende indruk achterlaten. Zo is er Wimp Lo, die piepende schoenen draagt en expres verkeerd getraind is waardoor hij denkt dat wanneer hij een gevecht verliest dat hij gewonnen heeft (quotes: “I’m bleeding, making me the victor”, “My finger points”). Ling is de “love interest” die te pas en te onpas uit de kleren wil gaan en haar gehuil zal je niet snel vergeten. Het meest bekende stukje uit de film is het gedeelte waarin The Chosen One tegen een koe vecht en hij in “bullet time” (zoals in The Matrix) de melk ontwijkt die de koe naar hem spuit.

Als je dit allemaal al te bizar vindt klinken dan kan je Kung Pow beter links laten liggen, maar als je in een melige stemming bent is het een film die je moet zien. Oedekerk heeft op unieke wijze iets nieuws van een oude film gemaakt. Het is een film die eindeloos “quotable” is binnen m’n vriendenkring en ook daarom tot m’n top 10 favoriete komedies ooit behoort. Het is dan ook jammer dat de trailer voor een deel twee niet echt is.