House of Cards: Seizoen 3 (2015) – Recensie

Tijdens de eerste twee seizoenen van House of Cards zijn Frank (Kevin Spacey) en Claire (Robin Wright) Underwood er in geslaagd hun doel te bereiken, namelijk de toppositie in de politiek te bemachtigen: Het Witte Huis. Om daar te komen hebben ze veel vijanden gemaakt en leken de regels voor hen niet te gelden. Na die succesvolle klim naar de top verwacht je als kijker een val, maar weten deze twee politieke veteranen hun positie te behouden?(deze recensie bevat spoilers)

Frank is aan het begin van de serie al enige tijd president. Zijn populariteit is relatief laag en hij moet dus op zoek gaan naar iets waarmee hij zichzelf onsterfelijk zal maken. Die vindt hij in het idee dat elke Amerikaan werk moet kunnen krijgen, maar zonder steun van de senaat is dat een problematisch plan. Het zou echter geen House of Cards zijn als Frank niet een manier vindt om dit toch voor elkaar te krijgen.

Alhoewel dit derde seizoen misschien niet meteen datgene biedt wat de kijker verwacht (namelijk meer typische Underwood acties), is die verandering van snelheid gepast. Als president zijn alle ogen gericht op Frank Underwood en daardoor moet hij voorzichtiger zijn. Het is niet meer zo makkelijk om dezelfde spelletjes te spelen en er zijn nu anderen die het op zijn positie gemunt hebben. Hij staat aan de top van de Amerikaanse politieke voedselketen, maar moet zich internationaal nog bewijzen tegen de andere haaien in de vijver. Daarbij laat de Russische president Petrov (Lars Mikkelsen) zien dat hij het spel dat Underwood speelt misschien nog wel beter kan spelen. Beide mannen zijn bereid tot het uiterste te gaan, ook al is dit niet altijd het beste voor hun eigen land. Die strijd tussen twee grote ego’s wordt prachtig in beeld gebracht en blijft je bij.

De show bevat daarnaast een aantal andere erg gedenkwaardige momenten. Frank laat in de kerk zien dat hij zelf de strijd met God aan wil gaan, door op een beeld van Jezus te spugen. Wanneer God vervolgens van zich lijkt te laten horen zie je dat ook Frank toch nog angst kent. En in de openingsaflevering laat hij zien dat familie niets voor hem betekent door op het graf van z’n vader te urineren.

Diverse karakters uit de vorige seizoenen keren weer terug. Zo blijkt Doug Stamper nog te leven en wordt er veel tijd besteed aan zijn herstel, zijn drankprobleem en z’n obsessie met het vinden van Rachel Posner (waarvoor hij gebruikt maakt van hacker Gavin Orsay), terwijl hij door het Witte Huis lijkt te worden genegeerd. Doug leeft voor de Underwoods en wanneer zij hem de rug toe lijken te keren is hij bereid om alles te doen om z’n relevantie te bewijzen. Jackie Sharp keert ook terug en speelt politiek een belangrijke rol, ook al doet ze dat niet op de manier die Frank graag ziet. Daarnaast introduceert seizoen 3 ook nieuwe karakters in de vorm van journaliste Kate Baldwin en auteur Thomas Yates. Baldwin stelt de moeilijke vragen die andere journalisten niet vragen en Yates krijgt toegang achter de schermen voor het schrijven van een boek. Alhoewel hij vaak geen echte antwoorden krijgt op zijn vragen weet hij als geen ander een goed beeld te vormen over Frank en Claire, inclusief hun onderlinge relatie.

Die relatie komt zwaar onder druk te staan, omdat hun gezamenlijk doel verdwenen is. De twee roofdieren hebben hun prooi gevangen en nu ze niet meer weten waar ze samen voor moeten strijden lijken ze hun zinnen nu op elkaar te hebben gezet en is het de vraag wie van de twee het sterkst is. Het feit dat de twee hun beloften aan elkaar opnieuw doen doet daar niets aan af. De spanning tussen de twee wordt goed opgebouwd en Robin Wright is een genot om naar te kijken. Ze speelt een vrouw die dankzij haar man veel gedaan kan krijgen, maar tegelijkertijd te afhankelijk is van hem. Waar dat uiteindelijk toe zal leiden wordt niet beantwoord, maar zorgt er wel voor dat je als kijker nu al niet kan wachten op het vierde seizoen.