Still Alice (2014)

Wat maakt jou wie je bent? De ervaringen die je gedurende je leven meemaakt vormen je, herinneringen helpen je bepaalde fouten niet nogmaals te maken, maar helpen je ook om te functioneren. Iedereen ervaart wel eens dat je een bepaald detail bent vergeten, het gevoel hebt dat dit op het puntje van je tong ligt, maar je het maar niet te pakken krijgt. Dat is een frustrerend gevoel, maar het is niet voor te stellen als je dat gevoel steeds vaker hebt.

Dat is wat Alice (Julianne Moore) overkomt. Ze is een succesvol taalkundige die naast lesgeven ook regelmatig uitgenodigd wordt om te spreken tijdens conferenties. Taal is haar lust en haar leven, maar op een gegeven moment merkt ze dat ze niet meer op bepaalde woorden kan komen. Dat gevoel wordt erger en ze besluit naar een arts te gaan, die een schokkende conclusie trekt: ze heeft de eerste tekenen van vroegtijdige Alzheimer.

Het is een diagnose die niet alleen veel impact op haar heeft, maar ook op haar gezin. Haar man John (Alec Baldwin) gelooft het eerst niet en moet in een later stadium moeilijke keuzes maken. Als er ook nog eens vastgesteld wordt dat de ziekte erfelijk is en haar kinderen Lydia (Kristen Stewart), Anna (Kate Bosworth) en Tom (Hunter Parrish) dus ook de ziekte kunnen hebben leidt dat tot veel spanningen. Het verandert ook de dynamiek van het gezin. Omdat Alice weet dat ze zich uiteindelijk bijna niets meer zal kunnen herinneren maakt ze plannen voor de toekomst en vertelt daarbij niet alle details aan de mensen om zich heen. Een begrijpelijke keuze, die uiteindelijk tot een erg spannend moment leidt.

Wat Still Alice heel goed weet te doen is te laten zien hoe frustrerend Alzheimer is. Julianne Moore slaagt er in de langzame, verwoestende aftakeling van haar geheugen op overtuigende wijze tot leven te brengen en het verbaast dan ook niet dat haar vertolking bekroond werd met een Oscar.

Als kijker krijg je een idee wat de impact is en stel je jezelf ook de vraag hoe je zelf met de ziekte om zou gaan. Ik vraag me af of ik nog zou willen leven als ik uiteindelijk niemand meer herken en steeds minder contact kan hebben met de mensen om me heen. Toch moet ik ook meteen denken aan de documentaire Alive Inside, waarbij de kracht van muziek toch nog herinneringen naar boven weet te brengen. Het is een moeilijke keuze die hoort bij een slopende ziekte die je initieel niet makkelijk kan herkennen. Naast een voortreffelijk drama is Still Alice een film die je ook laat realiseren wat de ziekte inhoudt en laat je hopen op een doorbraak in wetenschappelijk onderzoek die het in de toekomst kan voorkomen.