Vin Diesel heeft in z’n carrière al een grote verscheidenheid aan karakters gespeeld, maar is vooral een acteur die zichzelf neerzet als actiester met z’n Fast & Furious en Riddick films en de extreme sports versie van James Bond: xXx. De eerste film in de franchise was bizar maar vermakelijk en in het tweede deel werd zijn rol overgenomen Ice Cube. Zoals de titel al duidelijk maakt is Diesel na 15 jaar terug. Wat voor films levert dat op? Lees verder
Games geven je als speler de controle over een ander personage die dingen in de speelwereld kan doen die in het echte leven vaak onmogelijk zijn. Dat is ook het geval voor de Assassin’s Creed serie van games, waarbij je als lid van een geheime orde eeuwen geleden door oude steden kon begeven en met de gratie van een parcours runner over daken kon bewegen om het op te nemen tegen de Templars. Aangezien niet alle games zich rond dezelfde tijd afspeelden werd er een element toegevoegd in het “heden”, waarbij door middel van een machine, de Animus, het mogelijk is om in het verleden van een persoon te springen om op die manier artefacten op te sporen die een link met het scheppingsverhaal hebben en waarmee de mensheid kan worden beïnvloed. Het lijkt bij populaire spelseries onvermijdelijk dat er een film van gemaakt wordt en helaas leert de geschiedenis dat die stap bijna altijd resulteert in een film die niet werkt (denk aan het teleurstellende Warcraft). Is dat hier anders? Lees verder
Het is weer vakantie op de basisscholen en dat betekent dat er in de bioscopen altijd een grote selectie aan kinderfilms draait. En als filmliefhebber is het min of meer traditie om met de jongste er eentje te gaan zien en de keuze viel deze keer op The Boss Baby (wel de Nederlandse versie omdat de Engelse alleen in 3D beschikbaar was). Achteraf was ik liever naar een andere titel gegaan. Lees verder
Er zijn van die karakters op het witte doek waar je graag tijd mee doorbrengt en die je graag ziet terugkeren en baby Groot is er natuurlijk eentje van, maar dat is ook het geval met de rest van de “Guardians”. Een groep die door omstandigheden bij elkaar kwam en in de eerste film meteen de harten van het filmpubliek wisten te winnen. Met z’n humor, nostalgie voor de jaren ’80, sterke soundtrack en veel actie was dat ook niet verwonderlijk. Al die ingrediënten zijn ook aanwezig in dit vervolg, dus als je het origineel al hebt gezien zal je niet eens twijfelen om naar de bioscoop te gaan om er achter te komen wat de groep deze keer meemaakt. Lees verder
Het Parijs van 2035 ziet er volgen Arès heel anders uit dan nu. De regering bestaat niet langer en de maatschappij is veranderd. Er zijn 15 miljoen werklozen en veel mensen wonen in tenten op straat. Regelgeving is niet meer wat het was en mensen mogen hun lichaam verkopen om mee te doen aan levensgevaarlijke experimenten. Dat heeft ook gevolgen gehad op de vechtsport, wat in deze maatschappij het event is waar iedereen naar kijkt en op gokt. Arès is één van de mannen die door middel van smartdrugs ooit een topvechter was, maar die inmiddels aan lager wal is geraakt. Wanneer zijn zus wordt opgepakt en beschouwd wordt als terrorist is de enige manier waarop hij haar kan bevrijden te betalen. Om geld te verdienen kan hij maar één ding doen: Terug de kooi in en een dosis drugs nemen die tot nu toe nog geen overlenden heeft opgeleverd. Lees verder
Mark Wahlberg lijkt de laatste tijd rollen te kiezen in films waarin rampzalige gebeurtenissen gedramatiseerd in beeld worden gebracht. Hij speelde in Lone Survivor dat ging over een aantal soldaten dat moest zien te overleven nadat hun missie niet volgens plan ging en Deepwater Horizon waar hij werkt op het olieplatform dat ontplofte. Al deze films zijn geregisseerd door Peter Berg en hij werkt voor Patriots Day opnieuw samen met Wahlberg. De film probeert de gebeurtenissen rond het bombardement van de marathon van Boston te recreëren. Een terroristische aanslag die de stad dagen in z’n greep hield en in de pers veel aandacht kreeg. Lees verder
Misschien is het omdat ik ouder aan het worden ben, maar een late voorstelling in de bioscoop kijken blijkt steeds vaker niet zo’n verstandige keuze te zijn. Over het algemeen zie ik de meeste films op m’n vrije dagen of overdag in het weekend, maar als ik dan een keer een late avondvoorstelling pak dan komt het zo af en toe voor dat het me niet lukt om m’n ogen de hele film open te houden. Het maakt dan niet eens uit of de film een diep drama is of boordevol met actie, ik dommel gewoon weg. En dan slaap ik niet meteen heel de film, maar komt het voor dat ik zo nu en dan één tot vijf minuten mis. Voor mezelf heb ik dan ook besloten dat wanneer dat bij een film gebeurt ik er ook geen recensie over schrijf, want je hebt dan geen goed beeld en kan iets wat belangrijk is hebben gemist. Toen ik naar een avondvoorstelling van Logan ging leek het allemaal goed te gaan, maar net iets over de helft was ik weer even weg. Aangezien de recensies overweldigend positief waren en ik na deze ervaring niet helemaal overtuigt was gaf ik de schuld aan de slaap. Tijd om de bioscoop een week later nogmaals te bezoeken om Logan in z’n geheel mee te maken. Heeft dat m’n mening veranderd? Lees verder
Je kent ze wel, die dagelijkse kleine frustraties. Een collega of huisgenoot die iets niet opgeruimd heeft, mensen in de supermarkt die net doen of ze je niet zien en snel nog even bij de kassa voordringen of een andere bestuurder die bij het ritsen achter je rijdt en nadat jij geritst heb toch nog voor jou wil invoegen. Afhankelijk van je eigen gemoedsrust laat je dat van je afglijden of laat je je even helemaal gaan. Voor Ruth (Melanie Lynskey) stapelen dat soort momenten zich geleidelijk op. Wanneer ze er dan als ze thuiskomt ook nog eens achterkomt dat er ingebroken is en de politie ook bijzonder weinig lijkt te kunnen doen, is het voor haar genoeg. Lees verder
Als je op Wikipedia zoekt naar het “found footage” genre dan zie je dat er, alhoewel er daarvoor ook titels waren, na The Blair Witch Project een ware explosie van titels is geweest. De meeste daarvan zijn onbekende films en natuurlijk met een goede reden. Het maken van een found footage film kan heel goedkoop gedaan worden. Er hoeft over het algemeen minder gelet te worden op cameravoering, hoe de beelden er uit zien en of alles wel in focus is. En natuurlijk zijn er diverse uitzonderingen waar er wel budget was en er bewust voor gekozen is als effectief middel om een verhaal te vertellen (Cloverfield, Chronicle, End of Watch en Europa Report om maar enkele titels te noemen). Het Noorse Trollhunter verscheen recent op Netflix en is ook deze stijl opgenomen. Is dit een betere aanpak van de Noorse mythologie dan het verschrikkelijke Trolls? Lees verder
Toen ik bijna zeven jaar geleden voor het eerst Seven Samurai keek, was het een film die een diepe indruk op me maakte. Een prachtig geschoten film, met karakters waar je om gaf en indrukwekkende gevechten die plaatsvonden in stortregen. En alhoewel ik het destijds wel in m’n recensie vermeldde, was ik al weer vergeten dat de originele The Magnificent Seven uit 1960 gebaseerd was op de film van Kurosawa. Bij het zien nieuwe versie trok ik echter meteen de vergelijking met Seven Samurai, wat nog maar eens bewijst hoe een film zich diep in je filmhart kan nestelen. Is dat iets wat deze update met acteurs als Denzel Washington, Chris Pratt, Ethan Hawke, Vincent D’Onofrio en anderen ook weet te doen? Lees verder