Nadat regisseur Rolf Orthel zag hoe binnen z’n familie de ervaring was van een kind dat in een gesloten inrichting terecht kwam, besloot hij een documentaire te maken waarbij hij z’n camera niet op Jeugdzorg wilde richten, maar op de kinderen die er zitten. Hij ging naar de gesloten inrichting in Heerhugowaard en kwam daar in aanraking met kinderen (vooral tieners) die met verschillende problemen zaten. Dat liep uiteen van inbraken tot zelfmoordpogingen. Lees verder
James Baldwin was een Amerikaans schrijver die niet alleen boeken schreef, maar ook toneelstukken en gedichten. Hij zette zich daarnaast ook in om te spreken over diverse problemen in de Amerikaanse maatschappij, waardonder ras en seks. Hij wilde de Afro-Amerikaanse ervaring aan anderen duidelijk maken en kwam daardoor ook in aanraking (en raakte bevriend) met Medgar Evers, Malcolm X en Martin Luther King Jr. Eind jaren ’80 was hij van plan om een boek te schrijven over z’n ervaringen met deze belangrijke voorvechters van “civil rights” voor Afro-Amerikanen. Hij schreef brieven over wat hij van plan was te onderzoeken en was begonnen aan een manuscript. Hij overleed in 1987 echter aan maagkanker en het boek werd dus nooit geschreven. Afgelopen woensdag draaide I Am Not Your Negro in KINO Rotterdam, in het bijzijn van regisseur Raoul Peck die vertelde dat de boeken van Baldwin hem al jaren inspireerden en hij een film wilde maken die hem aan een groter publiek zou introduceren. In welke vorm hij zijn verhaal zou vertellen wist hij niet, totdat hij het manuscript van het boek dat er nooit is gekomen in handen kreeg. Hij besloot dat als basis voor te nemen voor deze documentaire. Lees verder
Het maken van een documentaire is altijd een gok, omdat je nooit weet waar het verhaal je naartoe zal brengen. Soms begin je met het volgen van een clown in New York en maak je uiteindelijk Capturing the Friedmans. Als je besluit om een jonge 17-jarige bokster, Claressa ‘T-Rex’ Shields, uit Flint, Michigan te filmen die als doel heeft om de eerste vrouwelijke bokser te worden die een gouden medaille op de Olympische Spelen te winnen, dan kan je afvragen hoe groot de kans is dat ze dat gaat redden. In 2012 wordt boksen voor vrouwen op de Olympische Spelen van Londen voor het eerst toegevoegd en T-Rex start wanneer ze hard aan het trainen is voor de kwalificaties. Lees verder
Vingers. Het kunnen soms de kleinste dingen in een film zijn die je opvallen en in deze documentaire over de afdeling binnen The New York Times die overlijdensberichten schrijft waren het de handen van de mannen en vrouwen die me opvielen. Je zou verwachten dat een journalist, die naast onderzoek erg veel achter z’n PC zal zitten schrijven daarin efficiënt zou zijn. Toch valt het op dat ze bijna allemaal niet blind kunnen typen. Met naderende deadlines is dat toch een skill die wat oplevert. Want alhoewel de krant voor bekende mensen die al oud zijn of in slechte gezondheid zijn van tevoren al iets schrijven, toch komt het regelmatig voor dat een bekendheid onverwacht komt te overlijden (denk aan Michael Jackson, Philip Seymour Hoffman of Prince). De journalisten zijn elke dag bezig met de dood, maar toch zien ze het wat anders, meer als het stilstaan bij wat de impact van iemand was. Lees verder
Chuck Workman was voor meer dan 20 jaar editor voor de Oscars en verantwoordelijk voor allerlei montages die het medium film vieren. Hij heeft dus heel wat beelden gezien en heeft met deze documentaire een soort visueel opstel gemaakt waarin hij kijkt naar de geschiedenis van films, de ontwikkelingen daarbinnen terwijl diverse regisseurs aan het woord komen, zoals Alfred Hitchcock/Robert Altman (archief), David Lynch en Michael Moore, die vertellen wat het medium voor hen betekent. Daarnaast is het vooral een stortvloed van beelden uit misschien wel honderden films. Lees verder
Alhoewel documentaires over het dagelijks leven gaan, hoeft dat niet te betekenen dat ze daarom ook in hun presentatie realistisch moeten zijn. Waltz with Bashir was bijvoorbeeld grotendeels geanimeerd, waardoor ook surrealistische taferelen konden worden getoond. Tower kiest bij de presentatie van de schokkende gebeurtenissen uit 1966 op de universiteit van Austin, Texas ook voor animatie en dat levert een bijzondere film op. Lees verder
Darius McCollum is een man met een passie en passie hebben is vaak iets moois, het betekent dat er iets is wat je zo sterk beroert dat je er helemaal in opgaat, er met liefde tijd insteekt en het mogelijk een verrijking van je leven is. Gedeeltelijk geldt dat ook voor Darius. Hij houdt namelijk verschrikkelijk veel van metro’s en het transportbedrijf van New York. Als sinds kind bracht hij veel tijd door met medewerkers bij de metro. Hij hielp ze, reed met ze mee en had op een gegeven moment zo’n goed band en zoveel kennis dat een metrobestuurder besloot hem de metro te laten besturen. Toen hij op een gegeven moment als 15-jarige even alleen mocht rijden ging het mis en werd hij opgepakt. Was het daarbij gebleven dan was er waarschijnlijk niets aan de hand geweest, maar Darius had een drang om metro’s te rijden. Zijn sollicitatie werd afgewezen en Darius vond andere manieren om toch te doen wat hij wilde. Hij besloot gewoon metro’s of bussen in de remise te lenen om vervolgens de routes te rijden. Hij is al 32 keer gearresteerd en is inmiddels 50. De helft van z’n leven heeft hij vanwege zijn ritjes achter tralies doorgebracht. Lees verder
Bekendheid is er in allerlei vormen. Er zijn natuurlijk de acteurs en artiesten, waarbij bekendheid ook automatisch meer populariteit (en geld) betekent, maar ook in de politiek krijgt men veel aandacht en helemaal als je een standpunt hebt dat afwijkt. Naast positieve kanten van bekendheid is er ook negatieve, namelijk je eigen veiligheid. Als mensen je kennen willen ze contact met je, wat soms vriendelijk kan zijn, maar er zijn altijd wel een paar kwaadwillenden die iemand anders iets willen aandoen. Voor personen in deze positie is beveiliging onmisbaar en deze documentaire kijkt uitgebreid naar de wereld van bodyguards, in entertainment, politiek en de criminele wereld. Lees verder
Later dit jaar zal de tweede editie van het Filmblog Get together event gaan plaatsvinden. Net zoals vorig jaar zal dat in een bioscoop zijn, waarbij een film kijken natuurlijk niet kan ontbreken. Maar welke film gaat dat worden? Het is een vraag waar ik ook nog geen antwoord op heb. Vorig jaar kwam ik toevallig dankzij een bevriende Amerikaanse blogger in aanraking met It’s Already Tomorrow in Hong Kong. Het was een film waar ik meteen van hield en de perfecte keuze was voor het eerste event. De meeste bloggers deelden die mening gelukkig, maar het zet natuurlijk verwachting voor de film van dit jaar. Ik voel me een beetje als een artiest die na een succesvol eerste album weer aan de verwachtingen moet voldoen en dat maakt je kritisch. Ik las een tijd geleden over deze documentaire en besloot de regisseur te benaderen. Een film over filmposters die nog niet uit is zou de perfecte keuze kunnen zijn om aan een zaal vol filmliefhebbers te laten zien. Ik werd doorverwezen naar de distributeur en vroeg of ik een screener kon bekijken en kreeg deze toegestuurd. Zou dit de film worden? Lees verder
Toen ik eind vorig jaar naar de diverse top 10 lijstjes keek van Amerikaanse critici viel het me op dat deze 467 minuten durende documentaire reeks vaak werd genoemd. Het was er eentje die ik gemist had toen hij werd vertoond tijdens een festival, maar gelukkig werd hij door NPO2 Doc gedurende enkele avonden uitgezonden. Na het zien van The People vs O.J.Simpson, die andere serie van vorig jaar over de rechtszaak rond O.J., was ik benieuwd hoe deze in vergelijking was. Lees verder