Alhoewel regisseur Guy Ritchie inmiddels al weer meer dan 20 jaar meedraait en verantwoordelijk is voor titels als Aladdin, The Man from U.N.C.L.E., en de Sherlock Holmes films, zijn het z’n eerste twee films die nog steeds m’n favoriet zijn. Lock, Stock and Two Smoking Barrels en Snatch waren heerlijke Britse gangsterfilms die opvielen door hun tempo en humor. Met The Gentlemen keert Ritchie terug naar z’n roots. Continue reading
Een titel van een film kan grote verwachtingen scheppen. Stel, je wordt gevraagd om een film te schrijven met de titel Nederland of België, welk(e) onderwerp(en) zou je kiezen om te laten zien die de lading dekken. En welke boodschap wil je aan je kijkers overbrengen? Suriname is een land met een bewogen geschiedenis en dat volgens de openingstitel zeer veel natuurlijke hulpbronnen heeft (in de top 15 van wereld), maar dat het desondanks kampt met problemen. Een gegeven dat aan het denken zet en waar veel mee kan worden gedaan. Helaas wordt al snel pijnlijk duidelijk dat een mogelijke boodschap ver te zoeken is. Continue reading
Het moeilijk aan verandering doorvoeren, denk bijvoorbeeld aan het klimaat, is dat de meeste individuen het probleem begrijpen en waarschijnlijk wel bereid zijn om maatregelen te nemen. Het probleem is echter wanneer deze individuen deel uitmaken van een grote organisatie, die persoonlijke bereidheid misschien anders is. De cultuur van een bedrijf, persoonlijke belangen (het houden van een baan om voor je gezin te zorgen) en diverse andere factoren kunnen er toe leiden dat er beslissingen worden genomen die het bedrijf enorm veel geld kunnen opleveren, maar waarbij het effect op de maatschappij negatief uit kan pakken. Het verleden heeft dat keer op keer bewezen, van economische crisis tot oorlogen. Is het echter mogelijk om daar verandering in te brengen of in ieder geval mensen aan het denken te zetten? Greta Thunberg wist dat vorig jaar te laten zien. In Dark Waters wordt duidelijk hoe moeilijk dit kan zijn. Continue reading
Dat oorlog hel is, is natuurlijk niets nieuws. We zien het bijna dagelijks op het journaal en ook oorlogsfilms en series tonen de verschrikkingen. Of dat nu Vietnam of de tweede wereldoorlog is. De afgelopen jaren is ook de eerste wereldoorlog weer wat meer het onderwerp of een onderdeel van films. Zo speelde Wonder Woman zich gedeeltelijk in deze setting af en slaagde Peter Jackson er vorig jaar op indrukwekkende wijze in om de bestaande schokkerige zwart-wit beelden om te toveren tot een vloeiend, ingekleurd en ingesproken document over hoe het leven van de soldaten in de loopgravenoorlog er uit zag. En met 1917 brengt regisseur Sam Mendes de eerste wereldoorlog op een manier naar het grote doek zoals dat nog niet eerder gedaan is. Continue reading
“Zeg nooit nooit”. Dat was het gezegde dat me meteen te binnen schoot na het zien van Uncut Gems. Een aantal jaar geleden nam ik na het zien van Pixels het besluit om geen enkele film met Adam Sandler te zien. En terecht, want z’n komedies zijn bedroevend slecht en ik wilde mezelf niet meer aan die verschrikkingen bloot stellen. Toen ik echter hoorde dat hij de hoofdrol speelde in een nieuwe film van de Safdie broers moest ik toch m’n besluit aan de kant zetten. Hun film Good Time was zo’n titel die de kijker vastpakte en niet meer losliet. Het liet zien hoe goed Robert Pattinson is als acteur. Toen de broers Uncut Gems schreven, hadden ze Sandler in gedachten voor de hoofdrol. Continue reading
Regisseur Rian Johnson heeft in z’n carrière vele unieke films gemaakt. Hij maakte Brick, The Brothers Bloom, Looper, een paar Breaking Bad afleveringen en uiteraard Star Wars: Episode VIII – The Last Jedi. Een regisseur die met die laatste film bewees niet bang te zijn om zaken anders aan te pakken, ook als dat sommigen tegen de haren in strijkt. Hij liep al jaren met het idee rond om een “murder mystery” te maken en toen hij dat idee mocht uitwerken en hij er in slaagde om Daniel Craig als detective te strikken, maakte hij in korte tijd Knives Out. Continue reading
Het duurde meer dan 40 jaar (!), maar vanaf deze week draait het laatste deel van de derde Star Wars trilogie in de bioscopen. Een deel dat waar veel op rust, want het is de afsluiter. Dit is een filmreeks die de kijkers vanaf 1977 in z’n greep hield, waarbij de prequels velen de angst gaven dat drie films genoeg was en waarin de nieuwe trilogie zichzelf moest bewijzen en dat met de eerste twee delen, The Force Awakens en The Last Jedi deed. J.J.Abrams schoof na Rian Johnson weer in de schrijvers- en regisseursstoel. Weet hij dit saga tot een bevredigend einde te brengen? Continue reading
Het zijn de mensen waar we het meest omgeven die ons het meest pijn kunnen doen. Een bekend gezegde die uiteraard logisch is. Je geeft jezelf in meerdere opzichten bloot aan een ander en als de relatie verslechterd, kan de kennis van je diepste geheimen tegen je worden gebruikt. Het is een risico dat je bewust neemt als je een relatie start en waarbij je de ander je volledige vertrouwen geeft. Als dat geschaad wordt dan kunnen de gevolgen moeilijk en pijnlijk zijn. Dat geldt ook voor de personages in de nieuwste film van Noah Baumbach, Marriage Story. Continue reading
Het perspectief dat we hebben, heeft een enorme invloed op hoe we de wereld zien. Dat kan op basis van denkbeelden zijn, maar ook op fysiek niveau. Als kind was ik altijd benieuwd hoe de bovenkant van een auto er uit zag (dat bleek toen ik groter was tegen te vallen), maar ook filmmakers maken gebruik van perspectief om de wereld anders te presenteren. Steven Spielberg plaatste in E.T. bijvoorbeeld de camera vaak op het niveau van de kinderen, zodat je hun belevingswereld werd ingetrokken. Maar ook Honey, I Shurnk the Kids of een Marvel-film als Ant-Man laten zien hoe anders je ervaring is als je alles ervaart als je net zo groot als een insect bent. Het perspectief in I Lost My Body kan terecht uniek worden genoemd, want er zijn maar weinig films die je laten zien wat je meemaakt als hand zonder lichaam. Continue reading
Een nieuwe Scorcese film schept hoge verwachtingen. Deze regisseur is een wandelende filmencyclopedie en heeft uiteraard diverse filmklassiekers op z’n naam staan. Voeg daar nog het feit aan toe dat hij weer samenwerkt met Robert de Niro en Joe Pesci (met wie hij Goodfellas en Casino maakte) en ook nog eens Al Pacino wist te strikken, dan resulteert dat in een titel die je zo snel mogelijk wilt bekijken. En gelukkig verscheen The Irishman (na zeer kort in de bioscoop te hebben gedraaid) op Netflix. Weet Scorcese weer een klassieker af te leveren? Continue reading