De Terminator franchise heeft door z’n eerste twee films, die worden gezien als klassiekers, een sterke basis neergezet. Het is echter jammer dat er daarna geen films zijn geweest die hetzelfde nivo wisten te behalen. Zelf heb ik genoten van Genisys, maar niet iedereen had dezelfde mening. Met Dark Fate komt Linda Hamilton weer terug naar deze serie en de vraag is in hoeverre dat iets toevoegt. Is Dark Fate een “return to form”? Continue reading
Ik heb altijd een zwak gehad voor de films van Alfred Hitchcock. Een regisseur die in staat was om gewone mensen in bijzondere situaties te plaatsen en definieerde wat spanning is. Het is een gevoel dat ik ook bij het kijken van Parasite kreeg. De nieuwste film van regisseur Bong Joon-Ho (die eerder onder andere Okja, Snowpiercer, Mother, Memories of Murder and The Host maakte), die net zoals Hitchcock een meester is in het maken van films en de kijker een heerlijk onvoorspelbare film voorschotelt waarbij de spanning steeds hoger wordt opgevoerd totdat het bijna ondraaglijk is. Continue reading
“Movies are the most powerful empathy machine in all the arts. When I go to a great movie I can live somebody else’s life for a while. I can walk in somebody else’s shoes. I can see what it feels like to be a member of a different gender, a different race, a different economic class, to live in a different time, to have a different belief.”
Het zijn de memorabele woorden van Roger Ebert die bij me opkwamen tijdens het kijken naar Gloria Bell. De film gaat over Gloria (Julianne Moore), een vrouw in de vijftig die op zoek is naar datgene wat we allemaal nodig hebben, een connectie met anderen. Haar kinderen zijn het huis uit en naast haar werk heeft ze weinig anders. Ze gaat daarom regelmatig uit om te dansen en ontmoet daar Arnold (John Turturro). Er is een vonk tussen de twee, maar of ze wel in elkaars leven passen is nog maar de vraag. Continue reading
Gewone mensen die in bijzondere situaties terecht komen, kan in films fascinerende resultaten opleveren. En als een film dat goed doet, kan je juist omdat je je als kijker kunt voorstellen dat het jou zou overkomen, kan dat resulteren in een memorabele film. Dat bewees A Simple Plan bijvoorbeeld. Ook in The Fall of the American Empire vindt zo’n scenario plaats, maar is dit ook een goede film? Continue reading
Jesse Eisenberg vind ik persoonlijk een acteur die over het algemeen weinig variatie heeft in het type rollen dat hij speelt. Die zijn vaak van onzekere of onhandige types. Als je dan een acteur heel vaak dat hebt zien doen, kan er een soort moeheid ontstaan. Je hebt simpelweg geen zin meer om weer hetzelfde te zien. Als je naar de trailer van The Art of Self-Defense kijkt zou dat genoeg reden zijn om de film over te slaan. Toch deed ik dat niet en moet ik concluderen dat dit één van m’n favoriete films van het jaar is. Continue reading
De hoeveelheid data die we als mensheid creëren is enorm. Om dat in perspectief te plaatsen: de hoeveelheid data die we de afgelopen twee jaar hebben gemaakt is meer dan alle data die we in de gehele geschiedenis van de mensheid daarvoor maakten. En met zo’n overload aan gegevens wordt het ook steeds moeilijker om de aandacht voor een bepaald onderwerp te krijgen. Als iets in het nieuws is, lijkt de periode waarin dat onderwerp weer vergeten is steeds korter te worden. Toen de Pentagon Papers begin van de jaren ’70 werden gepubliceerd, was de impact daarvan groot en hielden ze het publiek lang bezig. En alhoewel de impact van de Panama Papers in 2015 er zeker was, waarbij een aantal hoge functionarissen in diverse landen hun baan opzegden, kun je niet makkelijk concluderen dat er een fundamentele verandering is geweest wat betreft regelgeving om belastingparadijzen te doen verdwijnen. Regisseur Steven Soderbergh lijkt dat gevoel ook te hebben en probeert met The Laundromat de aandacht nogmaals te vestigen op dit onderwerp. Continue reading
Het science fiction genre is enorm breed, van superfuturistische werelden tot realistische omgevingen waarin alleen suggesties worden gewekt dat er iets bijzonders is. Het is die verscheidenheid waarom het één van m’n favoriete genres is, omdat het echt alle kanten kan opgaan. Ad Astra kiest voor de realistische aanpak en speelt zich in de nabije toekomst af. Continue reading
Bulgarije is een land waar ik maar heel weinig van af weet, maar ik was heel erg benieuwd naar de mozaïekfilm Posoki vanwege het feit dat het draaide om een aantal taxichauffeurs in de hoofdstad Sofia. In een aantal korte verhalen, die losjes aan elkaar gelinkt zijn, ben je getuige van hun ervaringen met klanten gedurende een dag en nacht. En vanwege de onderwerpen die aan bod komen, leer je wat meer over het land en de problemen die zich er afspelen. Continue reading
Een verward persoon. Een term die je geregeld voorbij hoort komen in het nieuws. Het is een makkelijk te verwerken label voor een lezer/kijker, omdat je er verder niet over na hoeft te denken. Iemand die verward is kan gekke dingen doen, waardoor de daad die is uitgevoerd een “simpele” verklaring heeft, hoe groot de gevolgen ook zijn. Het zet je verder niet aan tot nadenken over hoe zo’n persoon uiteindelijk zover is gekomen. Heeft hij/zij veel tegenslagen in z’n leven gehad, te weinig aandacht of simpelweg niet de juiste hulp van familie, vrienden en instanties om er voor te zorgen dat die persoon niet verward werd? Met die informatie hoef je nog niet de actie zelf te begrijpen of meelijden te hebben met de dader, maar je kunt er mogelijk de persoon zelf wel beter door begrijpen en kijken of er veranderingen nodig zijn in bepaalde procedures om te zorgen dat anderen niet hetzelfde pad volgen. Met Joker probeert regisseur Todd Philips een portret neer te zetten van een man die uiteindelijk de aartsvijand van Batman zal worden. Continue reading
Wanneer The Farewell opent met de tekst ““based on an actual lie”, heb je als kijker geen idee wat je te wachten staat. Moet dit komisch worden geïnterpreteerd? Of is dat niet de bedoeling? Al snel wordt duidelijk wat er aan de hand is. Billi (Akwafina) belt met haar oma in China. Wat meteen opvalt is dat ze beiden elkaar niet de waarheid vertellen. De oma vertelt haar kleindochter niet dat ze in het ziekenhuis zit voor een MRI-onderzoek voor haar longen, Billi vertelt dat alles goed met haar gaat en vrienden ontmoet terwijl dat niet het geval is. Leugens zijn een rode draad door de film heen. De grootste leugen is echter dat Billi’s oma longkanker heeft, maar de familie besluit het haar niet te vertellen. De hele familie reist af naar China, zogenaamd voor de bruiloft van een neef, om met z’n allen haar nog een laatste keer te bezoeken. Continue reading