In een zee van films kunnen de golven soms zo voorspelbaar worden, dat je al varend hoopt op een golf die in plaats van glooiend misschien een andere vorm heeft, zoals vierkant. Helaas is de kans daarop uiterst klein, maar toch hoop je als filmliefhebber er eentje te ontdekken. Een film die je weer frisse moed geeft dat er nog unieke dingen te vinden zijn. Gräns (Border) is zo’n titel. Continue reading
Na pas geleden samen met Samuel L. Jackson in Captain Marvel te spelen, is Brie Larson nu weer samen met hem te zien in de Netflix-film Unicorn Store, die ze ook geregisseerd heeft. Is dit een magisch wezen dat je ooit hoopt te zien of slechts een paard met een opgeplakte hoorn? Continue reading
Wanneer ik aan regisseur Robert Rodriguez denk, heb ik niet meteen het gevoel dat ik z’n volgende project moet zien. Z’n eerste film El Mariachi was goed, van de Spy Kids films heb ik wel kunnen genieten voor wat ze zijn en Sin City is misschien wel z’n beste, maar het gevoel van Grindhouse-achtige films die hij veel heeft gedaan (bv. de Machete titels) overheerst. Ik had dan ook niet echt verwachtingen bij Alita: Battle Angel, maar het feit dat dit een project is dat James Cameron al bijna twintig jaar wilde maken, naast Avatar, en hij ook betrokken was bij het ontwikkelen van deze Rodriguez-versie, zou het resultaat wel eens interessant kunnen zijn. Ik besloot de film op de beste manier te kijken, in een Dolby Cinema. Is Alita: Battle Angel de moeite waard? Continue reading
Het is fantastisch als je in staat bent om je dromen te realiseren, maar die dromen kunnen soms op weg daarnaar toe transformeren in nachtmerries. Diverse regisseurs hebben dat aan den lijve ondervonden. Werner Herzog kwam er bij het maken van Fitzcarraldo niet alleen achter dat een echte oorlog impact kan hebben op het maken van je film, maar dat het met de hand trekken van een enorm schip over een heuvel in realiteit verschrikkelijk moeilijk is. Allemaal prachtig te zien in de documentaire Burden of Dreams. Ook Francis Ford Coppola ging door een persoonlijke hel bij het maken Apocalypse Now (Hearts of Darkness) en over het maken van de film over Don Quixote van Terry Gilliam was er Lost in La Mancha. Lang werd z’n film beschouwd als “één van de grote films die nooit gemaakt is” omdat hij steeds weer tegen problemen aanliep. Hij bleef echter proberen deze film te maken en toen hij The Man Who Killed Don Quixote had gemaakt en wilde uitbrengen kwamen er rechtszaken om deze te stoppen. Het duurde 29 jaar, maar Gilliam wist eindelijk z’n droom te realiseren. Was het het wachten waard? Continue reading
Niets is zo magisch als een film op het grote doek te zien. Door de omvang en het geluid is het een omgeving waarin je even alles om je heen vergeet en als het ware het beeld wordt ingezogen. Voor de speelduur van de film bevindt je je op een plek waar alles mogelijk is. Het leek me dan ook een goed idee om Mary Poppins Returns juist daar te zien, want de originele Mary Poppins was pure magie. Het heerlijke spel van Julie Andrews, de muzieknummers van de Sherman broers die nog lang in je hoofd bleven rondzingen en natuurlijk de fantastische werelden waar de nanny de kinderen naar mee toe nam. Het was dan ook jammer dat ik na iets meer dan twee uur, toen de aftiteling verscheen, voor geen seconde m’n stoel had verlaten, regelmatig op m’n horloge had gekeken of het al afgelopen was en me afvroeg waarom deze Mary Poppins film niet werkt. Continue reading
Je hebt maar één keer om een eerste indruk te maken en toen DC, geïnspireerd door het succes van Marvel en hun “shared universe” van films die allemaal samenhangen, hetzelfde probeerde was dat niet echt succesvol. Batman vs. Superman stelde teleur en datzelfde was het geval voor Justice League. Waar de Marvel films voornamelijk luchtig en entertaining waren, was dat niet het geval in het universum van DC. Dat hoeft uiteraard geen probleem te zijn, zoals de Batman films van Christopher Nolan hebben bewezen, maar het grote publiek keek simpelweg niet zo uit naar de films van de studio. Wonder Woman bleek de uitzondering te zijn, maar die slaagde er in een andere toon neer te zetten. In Justice League werd Aquaman geïntroduceerd en Jason Mamoa gaf het karakter zowel een serieuze als ook luchtige toon door bijvoorbeeld grappen te maken over Batman. Nu krijgt dit personage z’n eigen film. Is dit weer een teleurstellende DC film of heeft het bedrijf eindelijk de juiste balans weten te vinden? Continue reading
In de blindspot films voor dit jaar (waarvan ik er overigens nog maar zeer weinig gezien heb), voegde ik twee titels uit de jaren tachtig toe, die beide te maken hadden met buitenaardse wezens. I besloot als eerste The Adventures of Buckaroo Banzai Across the 8th Dimension te bekijken. Ik blijf een zwak hebben voor films uit de jaren tachtig. Niet alleen omdat het de periode is waarin ik opgroeide, maar ook dat ze een bepaalde “feel” hebben en CGI nog niet groot was. Het betekende veel meer creativiteit om bepaalde ideeën te realiseren. Daardoor voelen bepaalde dingen echter aan omdat het fysieke was en wat je zag gewicht had. Dat is ook het geval bij veel van de effecten in deze film. Continue reading
Je moet als filmmaker een vervolg eigenlijk alleen maar gaan doen als je een idee er voor hebt dat werkt. Jurassic World: Fallen Kingdom is een voorbeeld waar dat duidelijk niet het geval is. Nadat het pretpark in de vorige film veranderde in een voederplaats voor dinosaurussen heeft niemand meer voet gezet op het eiland. De dieren leven er nog steeds, maar alleen dat feit is natuurlijk niet interessant voor een film. Het blijkt dat het eiland een vulkaan heeft die op het punt staat om dino’s (opnieuw) uit te roeien. Je zou kunnen denken “Probleem opgelost!”, maar de de overheid overweegt ze echter te redden. Claire Dearing (Bryce Dallas Howard) is de Dinosaur Protection Group gestart, die voor zo’n reddingsplan zijn. De overheid neemt echter het verstandige besluit ze niet te redden, maar Claire wordt benaderd door Benjamin Lockwood (James Cromwell), die zakenpartner blijkt te zijn van John Hammond, met een plan om de dinosaurussen te redden en te verplaatsen naar een plek waar ze “in vrede kunnen leven”. Ze moet Owen Grady (Chris Pratt) overtuigen om mee te gaan. Dat lukt haar en samen gaan ze naar Isla Nublar. Vervolgens gaat niet alles volgens plan. Continue reading
Toen Star Wars: The Force Awakens werd aangekondigd waren de fans gespannen. De tweede trilogie van Episode I tot en met III stelde velen teleur. Was het nog wel nodig om weer nieuwe films te maken? Was het wel mogelijk om films van hetzelfde nivo te maken als de originele films? Die druk voelde ook J.J.Abrams, die besloot om niet teveel risico te nemen door aan de ene kant veel elementen van A New Hope en fan favorieten als Han Solo/Leia te gebruiken en anderzijds nieuwe karakters als Rey, Finn en Poe neer te zetten.
Het was die mix die er voor zorgde dat de meesten de film omarmden en benieuwd waren naar antwoorden op de vragen die The Force Awakens stelde. Wie zijn Rey’s ouders, wat is het verhaal achter Kylo Ren en wat kan Luke doen om de rebellen te helpen? Het zijn stuk voor stuk vragen die The Last Jedi probeert te beantwoorden. Lees verder
Alhoewel veel mensen regisseur/acteur Stephen Chow niet zullen kennen, waren zijn films Shoalin Soccer en Kung Fu Hustle ook hier redelijk populair. Hij regisseerde daarna nog een aantal films, maar die sloegen hier niet aan. Eén daarvan is The Mermaid en ook hier schotelt hij de kijker weer een bizar verhaal voor. Lees verder