Batman, Superman, Spider-Man, Iron Man, stuk voor stuk superhelden die bekend zijn bij het grote publiek dankzij de vele films van de laatste jaren. Maar in 1981 zag het filmlandschap er anders uit. Fans van superhelden konden ze soms in TV shows zien, maar op het grote doek eigenlijk niet. Toch bracht Disney in 1981 Condorman uit en alhoewel het heel wat met comics te maken heeft is er een reden dat de meesten nog nooit van deze “superheld” hebben gehoord. Lees verder
Okja, de nieuwste film van regisseur Bong Joon Ho, is te vergelijken met een baby-chimpansee die in twee uur opgroeit. Aan het begin is hij lief en voel je je op je gemak om je kind er even mee te laten spelen. Maar als je de ruimte niet op tijd verlaat kan dat voor iedereen schrikbarende momenten opleveren. Het gaat hier alleen niet om een mensaap, maar om een speciaal gefokt supervarken dat voor een multinational veel winst kan opleveren. Lees verder
Matt Damon is één van die acteurs waar ik eigenlijk alle films waarin hij speelt automatisch kijk. Over het algemeen staat zijn verschijning garant voor een film die de moeite waard is. Toen de film in de bioscoop draaide zag ik ‘m echter niet, simpelweg omdat de poster me niet aansprak. Nu The Great Wall beschikbaar is op DVD was het tijd om ‘m te zien. Werkt Matt Damon in het China van rond het jaar 1000? Lees verder
Na het zien van 5 Centimeters Per Second van Makoto Shinkai, was ik erg benieuwd geworden naar z’n nieuwste film, die veel lovende recensies ontving. Na onder de indruk te zijn van zijn stijl, maar het verhaal wat minder goed uit de verf vond komen, was ik benieuwd hoe hij met deze film, bijna tien jaar na “5 Centimeters”, gegroeid was. Lees verder
Dat Annie M.G. Schmidt één van de beste Nederlandse kinderboekenschrijvers was, zullen maar weinig mensen betwijfelen. Ze heeft een indrukwekkende lijst aan titels achtergelaten, waarvan er diverse de basis waren voor een filmversie. Denk aan Minoes, Ibbeltje, Otje, Abeltje en Wiplala. Pluk van de Petteflat is een boek waar ik als kind graag naar luisterde en die ik pas geleden ook heb voorgelezen. Na deze te hebben uitgelezen was ik dan ook erg benieuwd naar de filmversie en hoe deze het verhaal uit het boek naar het scherm zou brengen. Lees verder
‘Ignorance is bliss’ vind ik en prachtige gevleugelde uitspraak die ik zoveel mogelijk probeer toe te passen als het om films gaat. En dan heb ik het niet over filmgeschiedenis, maar over dat heerlijke gevoel dat een film je weet te verrassen, verbazen en te enthousiasmeren. Het binnenstappen van een bioscoopzaal zonder kennis van wat je de komende anderhalf a twee uur gaat meemaken is een gevoel dat ik koester, zelf als wat ik vervolgens mee maak niet aan de verwachtingen voldoet. Van Rogue One wist ik van tevoren slechts het minimale: het is een Star Wars prequel over de rebellen. Het feit dat het echter een Star Wars film is brengt bepaalde verwachtingen met zich mee. Toen ik vroeg bij de bioscoop aankwam en de deuren nog dicht waren voelde je het gevoel van opwinding, elektriciteit in de lucht en de vraag was of deze film me net zou kunnen verrassen als The Force Awakens vorig jaar. Dat lees je in m’n Rogue One recensie… Lees verder
De promotie van deze film begon al vroeg in het jaar toen Justin Timberlake zijn opwachting maakte bij het Eurovisie Songfestival en zijn nummer “Can’t Stop the Feeling” ten gehore bracht (en tijdens de introductie het niet kon nalaten ook de titel van de film te noemen). Het nummer was één van de grote hits deze zomer, maar de vraag was of deze film net zo aanstekelijk zou zijn. Lees verder
Alhoewel we jaarlijks van Marvel diverse nieuwe superheldenfilms krijgen van de bekende karakters uit de Avengers, neemt de studio elk jaar ook een risico (tot op zekere hoogte, want ze volgen wel een bepaalde formule) door een relatief onbekend karakter naar het grote doek te brengen. Dat werkte eerder prima voor Guardians of the Galaxy en Ant-Man en nu is het dus de beurt aan Doctor Strange. Lees verder
Het aantal sprookjes dat de laatste jaren een remake krijgt in de vorm van live action films is groot. En over het algemeen zijn ze best wel leuk om te kijken. Eerder dit jaar wist The Jungle Book bijvoorbeeld indruk te maken, maar dat betekent niet dat dit voor allemaal het geval is. Snow White and the Huntsman probeerde het klassieke verhaal episch neer te zetten, maar slaagde er niet in. The Huntsman: Winter’s War is het vervolg en de vraag is of dat wel nodig was. Lees verder
Door de jaren heen heb ik al veel films over wraak gekeken, van Death Wish tot Oldboy en John Wick. Ze bevatten vaak keihard geweld, maar als kijker snap je waarom de hoofdpersonen wraak willen nemen voor het onrecht dat ze aangedaan is en het heft in eigen handen nemen. Want ook al leef je in een rechtsstaat, soms kunnen emoties zo hoog oplopen dat dat nog de enige manier is om rust te kunnen vinden. Dat is niet goed te praten, maar desondanks begrijp je het in zulke films. Eega is ook een wraakfilm, maar het uitgangspunt zo bizar dat je je afvraagt hoe serieus je het moet nemen. Lees verder