Gastartikel: The Handmaiden is cinema in haar schoonste vorm

Recent kreeg ik een mail van Stijn Spanjer. Hij houdt enorm van film en moest voor z’n minor een stuk schrijven en ergens publiceren. Ik bood hem graag een platform aan om dit te doen, met zijn stuk over The Handmaiden. Een titel die ik zelf ook erg kon waarderen.

Chan-wook park is een gerenommeerde regisseur in de Zuid-Koreaanse filmindustrie met films zoals Oldboy en Thirst. Zijn films zijn kenmerkend met verassende verhaallijnen van personages en goed opgebouwde spanning. De films zijn spannend van begin tot eind en het is nooit wat je ervan had verwacht. In de goede zin van het woord. De stijl van zijn films is typisch doordat de personages in de films heldere doelen en motivaties hebben. Hierdoor is het realistischer en gemakkelijker op te gaan in de personages.

Vanzelfsprekend is de stijl van filmen en het bouwen van de wereld waarin de film zich afpeelt. Het duurt nooit lang voordat je weet waar je jezelf bevindt. Van een verre shot van het landschap tot een close-up van pure emotie. Continue reading

Doculab Suriname – Recensie

Frits de Gids recensie
Ter gelegenheid van 40 jaar Onafhankelijkheid werd een aantal jaar geleden het initiatief Doculab Suriname geïnitieerd, met als voor elk jubileumjaar een documentaire te maken, waarin diverse aspecten van Suriname aan bod komen. Dat heeft uiteindelijk geresulteerd in 6 zeer gevarieerde documentaires, die nu door Amstelfilm uitgebracht worden. Van liefde tot de pijnlijke jaren ’80, maar ook over muziek en inheemse dorpen. Continue reading

Always Be My Maybe (2019) – Recensie

Always Be My Maybe recensie

We leven in tijden van overvloed, ook als het gaat om entertainment. De keuze aan boeken, videogames, films en series is overweldigend. Met dat luxe probleem is het gevoel van een gedeelde ervaring grotendeels verdwenen. Het gebeurt af en toe nog met grote releases als een Marvel-film of zoiets als Game of Thrones, maar de kans dat wanneer je een film gezien hebt anderen dezelfde titel al hebben gezien, is klein. Helemaal als zo’n film niet in de bioscoop is verschenen. Dat is ook het geval met de Netflix-romcom Always Be My Maybe. Een titel die misschien tijdelijk via de service gepromoot wordt, maar waar je met de lange lijst die je waarschijnlijk al hebt misschien toevoegt, maar vervolgens nooit meer aan toe komt. Toch is dit er eentje die je eigenlijk meteen moet opzetten wanneer je op zoek bent naar een luchtige film met veel humor. Continue reading

Black Mirror Seizoen 5 Recensie: Striking Vipers

Black Mirror Striking Vipers recensie

*Deze recensie bevat spoilers*
Gisteren kwam het vijfde seizoen van Charlie Brooker’s serie Black Mirror uit. Een serie die ik altijd met veel plezier kijk en na het interessante Bandersnatch was het weer wachten tot er weer een heel nieuw seizoen beschikbaar zou zijn. Met slechts drie afleveringen is dat misschien weinig, maar als je de drie mini episodes die nog op YouTube zullen verschijnen meerekent is er toch weer iets waar je je als Black Mirror fan in kan bijten. De eerste aflevering is Striking Vipers. En helaas is het een teleurstellend begin. Continue reading

American Animals (2018) – Recensie

American Animals recensie

Wanneer een film opent met de tekst “Based on a true story”, dan is het altijd maar de vraag hoe nauw de echte gebeurtenissen zijn gevolgd en wat er is gedramatiseerd. American Animals opent ook met een soortgelijke tekst, maar al snel wordt die tekst aangepast naar “This is a true story”. Als kijker vraag je je dan meteen af wat voor film dit gaat zijn, wat kan je verwachten wanneer een filmmaker claimt het verhaal te vertellen zoals het is? Continue reading

David Lynch: Hoe vang je de grote vis – Boekrecensie

David Lynch Hoe vang je de grote vis recensie
David Lynch wordt door velen gezien als één van de grote filmmakers, die met z’n unieke visie en stijl films en series maakt die maar moeilijk met iets anders te vergelijken zijn. Toch zijn er ook anderen (waaronder ikzelf), die titels als Mulholland Drive en Twin Peaks te vreemd vinden, waardoor z’n werk onaantrekkelijk is om te kijken. Ondanks m’n persoonlijke smaak wat betref Lynch, was ik toch wel benieuwd naar z’n nieuwe boek “Hoe vang je de grote vis”. Geeft dit meer inzicht in de psyche van deze excentrieke regisseur/kunstenaar? Continue reading

The Boy Band Con: The Lou Pearlman Story (2019) – Recensie

The Boy Band Con the Lou Pearlman story recensie

“Industry rule #4080, record company people are shady!”, aldus Q-Tip van A Tribe Called Quest in “Check the Rhime”. In deze YouTube Original documentaire vertellen voormalige leden van diverse boy/girl bands, waaronder The Backstreet Boys en *NSYNC, wat hun ervaringen waren met zakenman Lou Pearlman. Nadat hij jaren in de vliegtuigindustrie had gewerkt, werd hij door het succes van New Kids on the Block geïnspireerd om ook de muziekindustrie in te gaan. Hij zette een platenlabel op en begon een talentenjacht om zo zijn eerste band samen te stellen, The Backstreet Boys. Hij zorgde voor onderdak, danslessen en alles wat de jongens nodig hadden en bracht veel tijd met ze door tot hun doorbraak. Door de leden van de band werd hij als een soort vaderfiguur gezien, een verhaal dat ook anderen vertellen. Toch bleek Pearlman een man met twee gezichten. Dat werd duidelijk toen bands al een enorm succes waren, miljoenen platen hadden verkocht, maar waarbij de eerste cheque die ze ontvingen nog minder dan het minimumloon bleek te zijn. Daarnaast bleek dat hun mentor zichzelf ook lid van de band had gemaakt en daardoor nog meer geld wist te verdienen. Continue reading

Gräns (2018) – Recensie

Gräns Border recensie

In een zee van films kunnen de golven soms zo voorspelbaar worden, dat je al varend hoopt op een golf die in plaats van glooiend misschien een andere vorm heeft, zoals vierkant. Helaas is de kans daarop uiterst klein, maar toch hoop je als filmliefhebber er eentje te ontdekken. Een film die je weer frisse moed geeft dat er nog unieke dingen te vinden zijn. Gräns (Border) is zo’n titel. Continue reading

Mug (2018) – Recensie

Mug recensie

De Poolse film Mug opent met een bizarre scène, waarin bezoekers aan een winkel in hun ondergoed de winkel in moeten gaan om een goedkope TV te kunnen scoren. Er ontstaat een Black Friday-achtig tafereel, waarin het slechtste in mensen naar boven komt. Een moment waarmee je aandacht als kijker meteen wordt getrokken en een voorbode van wat het hoofdpersonage uit deze film te wachten staat. Continue reading

Rim of the World (2019) – Recensie

Rim of the world recensie

Het leuke aan Netflix is dat er wekelijks enorm veel content bijkomt en je af en toe totaal geen idee hebt wat je van een bepaalde titel kan verwachten. Dat kan betekenen dat je prettig wordt verrast, maar ook dat je soms titels kijkt die misschien beter niet hadden kunnen worden gemaakt. Afgelopen vrijdag verscheen Rim of the World op de on demand service. Zelf had ik er nog niets over gelezen of gehoord, maar aangezien de film geregisseerd is door McG (die ook bijvoorbeeld, 3 Days to Kill, Charlie’s Angels: Full Throttle en Terminator Salvation op z’n naam heeft staan), waren m’n verwachtingen niet hoog, maar was ik wel benieuwd naar het concept. Ik heb altijd een zwak voor science fiction en tieners tegen aliens zag er op papier interessant uit. Continue reading