Bodied (2017) – Recensie

Recensie Bodied

Ik kan me nog goed herinneren toen er in Nighttown in Rotterdam (dat ook ooit de plek was waar een bioscoop gevestigd was) een hiphopfestival plaatsvond. Het was een mix van allerlei disciplines. In de ene zaal waren er b-boys aan het breakdancen, er werd muziek gedraaid en er waren optredens. Maar de meeste belangstelling was er voor de battles, die tegen het einde van de avond op het programma stonden. Een gladiatorenstrijd tussen verschillende MC’s, die elkaar verbaal af proberen te maken. Een schouwspel waarbij de directe feedback van het publiek de graadmeter was. Een mix van goed van te voren bedachte teksten, maar ook bewijzen dat je kan reageren op je omgeving en wat de ander tegen je zegt. In één van de rondes stond Tim Beumers en bij de “coin toss” liet de scheidsrechter de munt per ongeluk vallen. Tim startte en maakte gelijk een gevatte opmerking dat de andere zo arm was dat hij ‘m meteen wilde oprapen toen hij het zag. Het publiek ging los en ook dat werd meteen verwerkt. Hij wist die avond als winnaar naar huis te gaan.

Het is een subcultuur die ook in tv shows en films af en toe voorkomt, waarbij 8 Mile misschien wel het bekendste is. Eminem, die naam maakte als battle mc voordat hij doorbrak, bracht het battelen naar een breder publiek en in Bodied, waarvan hij de producer is, draait het ook om deze scene. Doet hij daarmee z’n vorige film dunnetjes over of weet Bodied iets nieuws te brengen? Continue reading

Venom (2018) – Recensie

Recensie Venom

De kans dat er in één jaar twee films uitkomen die allebei gaan over een man wiens relatie ten einde komt, waarbij hun lichaam wordt overgenomen door een intelligente entiteit en de hoofdrolspelers beide op Tom Hardy lijken (en één van hen ook daadwerkelijk Tom Hardy is), is enorm klein. Toch gebeurde dat dit jaar. Nadat eerder het fantastische Upgrade uitkwam, was het daarna de beurt voor Venom. De opvallende vijand van Spiderman, die een standalone film krijgt waarbij Peter Parker niet te zien is. Continue reading

The Ballad of Buster Scruggs (2018) – Recensie

Recensie The Ballad of Buster Scruggs

De streaming services zijn langzaam bezig het huidige systeem van Hollywood te veranderen. Apple heeft een deal gemaakt met studio A24 om samen films te maken en Paramount heeft hetzelfde gedaan met Netflix. Het betekent dat films waar een studio misschien te veel risico in ziet wel kunnen worden gemaakt en gezien door een breed publiek. Zoiets gebeurde voor Netflix al met Annihiliation en The Cloverfield Paradox.

De bioscoop lijkt de plek te worden voor de films met extreme budgetten en de kleine arthousefilms, streaming waar de rest te vinden is. Het betekent voor filmmakers echter ook een kans om ideeën die tien jaar geleden misschien onproduceerbaar leken, nu alsnog te realiseren. Dat is waarschijnlijk ook het geval geweest met de nieuwe film van gebroeders Coen, Tha Ballad of Buster Scruggs, die het als bioscoopfilm mogelijk moeilijk zou hebben gehad door z’n onconventionele structuur. Continue reading

Brothers’ Nest (2018) – Recensie

Recensie Brothers Nest

Relaties zijn ingewikkeld en niemand is een compleet open boek, zelfs niet voor degenen die hem of haar al heel hun leven kennen. Er zijn situaties of gevoelens die je voor jezelf houdt en misschien nooit zal bespreken of op andere manieren uit. Frustratie kan zich opkroppen en zich uiteindelijk op een schokkende wijze manifesteren. Dat geldt ook voor de twee broers in Brothers’ Nest. Continue reading

Vraag van de week: Moeten bioscopen worden beschermd?

Vraag van de week

Vol verbazing las ik vorige week over het nieuws dat in Italië de tijd tussen een release van een Italiaanse film in de bioscoop en het verschijnen op Netflix moet worden verlengd naar 105 dagen. Het idee is om hiermee de Italiaanse filmindustrie te beschermen. De minister van cultuur, Pizzoli, zei dat het belangrijk is om de theaters te beschermen, die film nodig hebben om hun inkomen te garanderen. In Frankrijk is het nog extremer. Daar moet er een periode van 3 jaar (!) zitten tussen de release in de bioscoop en een on demand service.

Zelf ben ik tegen een dergelijke verplichting. Alhoewel ik het jammer vindt dat bioscopen verdwijnen (er is een reden dat ik m’n verdwenen bioscopen serie maak), ben ik ook van mening dat het bedrijven zijn die moeten blijven innoveren om een ervaring aan te bieden waarvoor mensen hun huis uit willen. Stel dat dezelfde soort maatregelen zouden zijn genomen om muziekwinkels te beschermen. Als een cd uitgebracht wordt, moet je drie jaar wachten voordat je het op bv. Spotify kan luisteren. Je kan je het bijna niet voorstellen. Het is het op kunstmatige wijze in stand houden van iets terwijl de vraag in de markt verandert. Dan is het aanpassen of ten onder gaan. Natuurlijk kennen we in Nederland ook wel een periode tussen een bioscooprelease en thuis, maar die is vaak veel korter.

Wat is jouw mening:
Moeten bioscopen worden beschermd?

Widows (2018) – Recensie

Recensie Widows

Regisseur Steve McQueen heeft de afgelopen jaren naam voor zichzelf gemaakt met titels als Shame, Hunger en 12 Years a Slave. Stuk voor stuk kwaliteitstitels die echter wel meer filmhuis- dan “breed publiek” films zijn. Met Widows, een remake van een Britse serie uit 1983, maakt hij een film die een breder publiek aan zal spreken. Is hij daarin succesvol? Continue reading

The Price of Everything (2018) – Recensie

Recensie THe Price of Everything

Het enige wat ik met kunst in de vorm van schilderijen/beelden etcetera heb, is dat ik gefascineerd ben in het wereldje er om heen. Alhoewel ik best wel eens een museum bezoek, doen kunstwerken die ik daar zie maar weinig. Maar om te zien hoe de kunstwereld werkt, hoe kunstenaars hun werk maken en de gekte ervan is fascinerend. Het aantal documentaires/films dat ik er inmiddels over heb gezien is enorm (dit was twee jaar geleden m’n top 10) en The Price of Everything sprak me dan ook enorm aan. Is het niet vreemd dat een werk van een artiest vaak meer oplevert als deze dood is of dat sommigen kunst meer kopen als investering dan als iets waarvan ze echt genieten? In deze film worden niet alleen verzamelaars en kunstenaars gevolgd (de uiterst succesvolle Jeff Koons en Larry Poons wiens werk niet meer “hot” is), maar krijgt regisseur Nathaniel Kahn ook toegang achter de schermen bij veilinghuis Sotheby’s. Dat levert een boeiend beeld op waarbij je je soms afvraagt of geld uiteindelijk niet iets heel erg heeft kapotgemaakt. Continue reading

Vraag van de week: Zijn er films die je niet nog een keer kijkt om teleurstelling te voorkomen?

Vraag van de week
Iedereen heeft het wel eens: Je kijkt een film op een bepaalde leeftijd, met een specifiek publiek of in een unieke situatie en bent compleet onder de indruk. Een film die je meteen bestempelt als een favoriet, maar die je vervolgens jaren niet meer ziet. Op een gegeven moment is er zoveel tijd voorbij gegaan dat je de film nog een keer wilt zien, maar je jezelf afvraagt of die film echt zo goed is als je je herinnert. Zelf vroeg ik me dat afgelopen weekend af. M’n oudste dochters hadden The Matrix nog nooit gezien en het is toch zo’n titel een keer gezien moet hebben. Het was minstens tien jaar geleden sinds ik ‘m zag en had toch m’n voorzichtige twijfels of deze titel van de Wachowski’s nog steeds zo’n indruk wist te maken. Gelukkig was dat wel zo, maar het is een gevoel dat ik vaker heb wanneer ik iets lang niet heb gezien. Komt je dit bekend voor?

Zijn er films die je niet nog een keer kijkt om teleurstelling te voorkomen?