Vraag van de week: Zijn er elementen van films die altijd langs je heen gaan?

Vraag van de week
Deze week is de vraag misschien een beetje vaag, maar ik zat na te denken over hoe we films beleven. Dat doen we natuurlijk stuk voor stuk anders. Het ligt niet alleen aan de plek waarop je de film ziet en met wie, maar ook hoe je zelf in je vel zit, hoe moe je bent of welke dingen je in je leven hebt meegemaakt. Daardoor kan een bepaalde titel voor de één een meesterwerk zijn, terwijl het iemand anders koud laat. Films kunnen enorm complex in elkaar zitten en soms meer betekenis hebben dan je op het eerste gezicht ziet. Toch kan ieder voor zichzelf wel aanwijzen waarvoor hij/zij bij het kijken totaal geen oog heeft. Voor mij persoonlijk is dat heel vaak filmmuziek. Het is er om de sfeer te versterken, maar ik ben me er (tenzij het bv. pop muziek is) meestal niet van bewust en kan er na het zien van een film helemaal niets over zeggen. Anderen hebben dat bijvoorbeeld met subtekst/grotere thema’s waarop wordt gedoeld. Hoe zit dat bij jou?

Zijn er elementen van films die langs je heen gaan en je je niet bewust van bent?

The Meg (2018) – Recensie

Recensie The Meg

Er is een moment in The Meg dat de film, mocht het je nog niet opgevallen zijn, het wel heel erg duidelijk maakt dat het zichzelf niet al te serieus neemt. Jason Statham (die een expert speelt die mensen redt als ze vastzitten op de bodem van de oceaan) zwemt dan namelijk richting een enorme prehistorische haai terwijl hij “Just keep swimming” uit Finding Nemo zingt. Het is maar goed ook dat die toon er is, want dit is een monsterfilm dat gebaseerd is op een bizar idee. Een miljardair heeft veel geld geïnvesteerd om er achter te komen of de Marianentrog nog dieper is dan we dachten. De eerste missie om dat uit te vinden gaat niet zoals gepland en Jonas Taylor (Statham) wordt opgetrommeld om ze te redden. De groep komt er ook achter dat er op die plek de grootste haai die ooit heeft geleefd nog aanwezig is, een megalodon, die uit de diepte ontsnapt en mensen begint aan te vallen. Het is aan Taylor en de groep om de haai te doden. Continue reading

Vraag van de week: Zijn er nog echte actiehelden?

Vraag van de week
De jaren ’80 en ’90 was het tijdperk van de grote actiehelden. Je had natuurlijk Sylvester Stallone, Arnold Schwarzenegger, Jean-Claude van Damme, Steven Seagal, Chuck Norris en Bruce Willis. En alhoewel en nog steeds actiefilms gemaakt worden is de vraag of de acteurs die in die rollen spelen te vergelijken zijn met de mannen uit de gloriedagen. Kijk bijvoorbeeld naar een Liam Neeson en Denzel Washington, die beide al in de zestig zijn. Als je kijkt naar de iets jongere acteurs dan kom je uit bij Dwayne Johnson, Jason Statham en Vin Diesel, die allemaal te zien zijn geweest in de Fast & Furious reeks. Van dit drietal is Johnson misschien het beste nog te vergelijken met de heren van toen aangezien hij (bijna) altijd garant staat voor succesvolle actiefilms.

Zijn er volgens jou nog echte actiehelden en zo ja, wie zijn jouw favorieten?

Rampage (2018) – Recensie

Recensie Rampage movie

Daar gaan we weer, de volgende film gebaseerd op een game! Helaas heeft dit genre eigenlijk geen goede films opgeleverd (al ben ik nog steeds fan van de originele Mortal Kombat). Daarvoor zijn er verschillende redenen te bedenken, maar het komt neer op het simpele feit dat je games meestal niet speelt om het verhaal. Ze waren eigenlijk nooit echt filmisch te noemen en alhoewel dat wel langzaam is veranderd voor sommige genres ging het altijd om een speler met een controller die genot haalde uit het uitvoeren van acties op het scherm. Rampage was een spel dat eigenlijk helemaal geen verhaal had, behalve dat je een groot monster kon besturen dat gebouwen kapot kon slaan en mensen opeten. Het ging puur om de actie, dus dat is het enige dat de makers van deze film goed moesten doen om trouw te blijven aan de bron. Maar we hebben allemaal, met uitzondering van Michael Bay, wel geleerd dat alleen maar actie laten zien niet werkt. Een verhaal om dat aan op te hangen is noodzakelijk. Continue reading

Upgrade (2018) – Recensie

Upgrade recensie

Er zijn jaarlijks maar weinig films waarin er shots zitten die me weten verbazen. Momenten waarvan ik me of afvraag hoe ze gemaakt zijn of die me op visueel vlak overdonderen (maar dat is misschien een onderwerp voor een apart artikel). Wanneer je veel films kijkt ben je heel wat gewend en je hoopt inventieve beelden te zien die fris/nieuw aanvoelen. Initieel had ik geen idee dat Upgrade een titel zou zijn die zulke eigenschappen had. Het begint als een redelijk doorsnee science fiction verhaal, maar vanaf het bovenstaande moment kon ik niet wachten om te zien wat de film nog meer in huis had. Continue reading

Vraag van de week: Zijn DVD’s/Blu-Rays nu (bijna) uitgestorven?

Vraag van de week
Toen ik afgelopen weekend m’n berging aan het opruimen was, kwam ik nog een stapel ongeopende DVD’s/Blu-rays tegen die ik over had van de laatste Filmblog Get Together. Titels als Billy Lynn’s Long Halftime Walk, Underworld en Arrival. Zonde om ze daar te laten liggen, dus ik besloot ze mee te nemen naar werk en neer te leggen met de melding dat als iemand interesse had ze gewoon mochten pakken. Einde van de dag was er slechts één Blu-Ray meegenomen en bleef de rest liggen. Het zette me meteen aan het denken, want wat zegt dat over de huidige staat van fysieke filmdragers? Zelfs als je films gratis kan meenemen is er blijkbaar nog maar weinig interesse in. Nu zou het in dit geval aan de titels kunnen liggen, maar het lijkt er toch een beetje op dat iedereen zo gewend is aan VOD dat een schijfje niet meer interessant is. Als ik naar mezelf kijk, kan ik me ook niet meer herinneren wanneer ik voor de laatste keer een DVD besteld heb. Het aanbod is enorm en het voelt bijna als geld weggooien om meer uit te geven voor één film in vergelijking met de prijs van een Pathé of Netflix abbonement. Om het heel sterk neer te zetten:

Zijn DVD’s/Blu-Rays nu (bijna) uitgestorven?

I Am a Killer (2018) – Recensie

Recensie I Am A Killer Netflix

Wat is de reden dat we zo’n interesse hebben in misdaad in films en series? Is het de ‘shock value’ van waar mensen toe in staat zijn of ligt de fascinatie dieper? Willen we zien of iemand echt zo anders is dan wijzelf of zouden we ook tot dezelfde acties kunnen komen als we ons in dezelfde situatie zouden bevinden? Toen ik de Netflix serie I Am a Killer op de de service voorbij zag komen leek me dit vooral op sensatie gericht. Een documentaire reeks waarbij je oog in oog komt te staan met de monsters die in de media worden neergezet. Toch overheerste wel de nieuwsgierigheid en besloot ik een aflevering te bekijken. Continue reading

Searching (2018) – Recensie

Recensie Searching

Hoeveel tijd zit je per dag achter een scherm? Als je een app zou hebben die het bij zou houden, dan zou je misschien wel schrikken. De interfaces die we gebruiken kennen we daardoor tot in detail. Toch kiezen films en series er in veel gevallen voor om ons, zelfs als het zich afspeelt in het heden, een voor ons onbekende interface voor te schotelen. Een scherm dat speciaal door een designer voor een film ontworpen is en er vooral gelikt uit moet zien. Hierdoor heb je als kijker geen sterke band met wat je ziet. Searching is daarop een uitzondering. Het is een film die zich compleet afspeelt in besturingssystemen die we kennen: Windows en Mac OS. Continue reading

Won’t You Be My Neighbor? (2018) – Recensie

Recensie Won't you be my neighbor

Alhoewel we bijna niet meer van onze telefoons te slaan zijn en velen ontelbare uren spenderen op social media, lijkt de maatschappij (op wereldwijde schaal) steeds minder sociaal in de echte wereld te worden. Tolerantie lijkt steeds verder te zoeken en iets lijkt vaak pas te kunnen vermaken als het schokkend is of men iemand niet in z’n waarde laat door diegene helemaal af te kraken. Het is misschien omdat ik ouder wordt, maar doordat klagen en gehoord worden steeds makkelijker zijn (en je er zelfs “viral” mee kan gaan) lijkt negativiteit steeds meer de boventoon te voeren. De documentaire Won’t You Be My Neighbor? is met dat allemaal in het achterhoofd een fijne afwisseling, die zelfs inspirerend is. Continue reading