Alhoewel de regisseur van (500) Days of Summer veel succes had met deze film, waren z’n twee Spider-man films met Andy Garfield niet wat iedereen verwachtte. Het karakter heeft inmiddels met Spider-man:Homecoming z’n zoveelste reboot gehad en Webb keert met Gifted terug naar z’n roots met een kleinere film, met niemand minder dan Chris Evans in de hoofdrol. Lees verder
Het is weer tijd voor een nieuwe blogathon! Na de estafette race van december weer eentje waaraan iedereen mee kan doen. Deze keer filmproducten. Meer weten? Lees verder!
Als de geschiedenis ons iets heeft geleerd, is het misschien wel dat we als mensheid bijzonder weinig hebben geleerd van de geschiedenis. Op de één of andere manier koesteren we allemaal de stille hoop dat we anders zijn dan mensen die vijftig of tweehonderd jaar geleden leefden. En natuurlijk is dat gedeeltelijk waar, maar in de basis, qua emoties en behoeftes blijven we hetzelfde. Je ziet daarom nog steeds dat mensen die macht bezitten, in combinatie met een bepaalde persoonlijkheid, daar nog steeds misbruik van maken en daar regelmatig nog steeds mee wegkomen. Detroit laat gebeurtenissen zien waarvan iedereen zich ook kan voorstellen dat ze vorige week ergens hebben plaatsgevonden. Continue reading
Over het algemeen hebben romantische komedies een groot probleem. Ze zijn namelijk zeer voorspelbaar en te zoetsappig. Dat is ook de belangrijkste reden dat ze me niet zo snel zullen aanspreken. Toch wist The Big Sick vorig jaar enorm veel positieve reacties los te maken en kwam de titel ook op veel top 10 lijsten langs. Als dat gebeurt is dat dus voldoende reden om een film een kans te geven. En leverde een vermakelijke en verrassende twee uur op. Continue reading
Als je afgaat op de titel, zou je je misschien af kunnen vragen waarom je naar een film zou moeten kijken die gaat over drie reclameborden op een plek waar je nog nooit van hebt gehoord. Als je iets verder kijkt en er ziet dat Martin McDonagh de schrijver en regisseur is, dan wordt het al interessanter. Hij maakte namelijk in het verleden het zeer gewaardeerde In Bruges en was ook verantwoordelijk voor Seven Psychopaths. En met een sterrencast met onder andere Francis McDormand, Woody Harrelson, Sam Rockwell en vier Golden Globes (voor beste actrice in een drama, beste film (drama), beste mannelijke bijrol in film en beste script) is dit toch wel één van de eerste must-sees van het jaar. Continue reading
Bij de opening van deze documentaire voert een Italiaanse restaurantmedewerker de kijker mee langs de vele foto’s die er op de muren hangen. Ze legt uit welke bekendheden het allemaal zijn, die in het verleden het restaurant bezocht hebben. Tijdens dat moment realiseer je je dat die kennis over de mensen op de foto’s, wanneer zij er niet meer is, snel verloren zal gaan. De mensen op die foto’s genoten tijdens hun gloriedagen van bekendheid, maar ook zij zullen, tenzij ze echt een belangrijke rol in de geschiedenis hebben gespeeld ook binnen enkele decennia worden vergeten. Daarmee verliezen de foto’s hun betekenis.
Regisseur Denise Janzée probeert hier het omgekeerde doen, op basis van een foto. Het is een bekende foto van een schoolklas waarop twee jongens staan, die later iconen van de Italiaanse cinema zouden worden: Sergio Leone (die films als The Good, The Bad and the Ugly en Once Upon a Time in America maakte) en componist Ennio Morricone, die veel iconische filmmuziek schreef. Tussen die twee jongens staat er nog een derde, behalve een in pen geschreven naam is er niets over hem bekend. Is het echter mogelijk om met behulp van die foto meer te weten te komen over zijn leven? Continue reading
Het kijken van films is een heerlijke bezigheid, waar ik enorm veel plezier aan beleef, maar toch kan het soms enorm frustrerend zijn. Niet zozeer het kijken zelf, maar vooral omdat je je soms realiseert dat het bijna onmogelijk is om bij te blijven en alles te zien waar je interesse in hebt. Dat gevoel is aan het begin van een nieuw jaar des te sterker, omdat je dan top 10 lijsten leest en hoort en daarbij titels ziet waar je nog nooit van heb gehoord en die toch interessant lijken. Je voegt ze vervolgens toe aan je “to watch” lijst…maar die blijft maar groeien. Ik heb in het verleden al eens gevraagd of het niet een goed idee was om eens een jaar geen films uit te brengen zodat de “stress” van nieuwe releases niet aanwezig is, maar deze keer ben ik vooral benieuwd hoe je dat zelf ervaart.
Heb je soms het gevoel dat je te veel films mist en hoe ga je daar mee om?
Met de wereld van Black Mirror onderzoekt schrijver Charlie Brooker elke aflevering weer hoe technologie ons leven kan beïnvloeden. Het laat zien hoe we problemen daardoor proberen op te lossen, maar tegelijkertijd laat hij ook zie hoe de mensen die het gebruiken daaronder kunnen lijden, ook al was dat initieel helemaal niet de intentie van de ontwikkelaars van die technologie. Dat is ook het geval in de laatste aflevering van het vierde seizoen die, net zoals de aflevering White Christmas, meerdere korte verhalen verteld en deze plaatst in een overkoepelend geheel. Lees verder
Vorige week publiceerde ik al het eerste artikel over teksten die je te vaak hoort in films. Tijd voor het tweede deel, waar misschien wel de uitspraken in zitten die je verwachtte. Lees verder
Toen ik de volledige titel van deze documentaire las, “The Art of Shiatsu: The Way of Healing”, riep dat een bepaald gevoel op. Niet dat ik zelf heel erg bezig ben met oosterse geneeswijze, maar de hoes straalde rust en wijsheid uit. Het creëerde een bepaalde verwachting, namelijk dat je in zo’n sfeer meer te weten komt over deze vorm van medicatie. Centraal staat Sensei Kawada, die al 60 jaar in het vak bezig is, en in samenwerking met het kankercentrum van het ziekenhuis van de St.Luc universiteit verlichting brengt voor de patiënten. Lees verder