Vraag van de week: Ben jij van plan om na 1 juni weer naar de bioscoop te gaan?

Vraag van de week
De bioscopen zijn, net zoals vele andere plekken voor entertainment, de afgelopen maanden dicht geweest. Vanaf 1 juni kunnen de bioscoop de deuren weer openen, uiteraard met een aantal beperkingen. Je moet gereserveerd hebben en per voorstelling mogen er maximaal 30 bezoekers zijn, die op voldoende afstand van elkaar zitten. Zelf ben ik voorlopig niet van plan om de bioscoop te bezoeken (zie hiervoor m’n blogpost van gisteren), maar ben benieuwd hoe anderen hier over denken:

Ben jij van plan om na 1 juni weer naar de bioscoop te gaan?

Vaarwel Pathé Unlimited…


We leerden elkaar kennen in januari 2012. M’n passie voor film werd door jou nog meer aangewakkerd dan ooit te voren. Dankzij werd m’n droom uit m’n tienerjaren (toen het tijdens de WK mogelijk was om elke dag voor 1 prijs naar de film te gaan) werkelijkheid. Het was mogelijk om zo vaak als ik wilde de bioscoop te bezoeken. Iets dat ik dan ook zeer regelmatig deed. Het aantal films dat ik op de première datum zag, vaak tijdens de eerste donderdagochtend screening, was enorm. Zelf als ik een maandje wat minder ging dan normaal, bijvoorbeeld omdat de films alleen maar in 3D te zien waren, wist ik dat het wel weer beter zou gaan tussen ons. Toch begon ik al aan het begin van dit jaar te twijfelen of wat we hadden nog langer moesten doorzetten. Ik begon steeds minder te gaan en haalde niet altijd m’n geld er meer uit. Maar toch, diep in me wilde ik nog geen afscheid nemen, want als alle blockbusters zouden komen, zou ik het wel weer goed maken.

Maar alles ging anders. Niet langer kon ik de bioscoop bezoeken, voorzichtigheid was geboden. Het is nu weken en alhoewel het er naar uitziet dat er op 1 juni weer een voorstellingen zullen zijn, met een beperkt aantal personen, is er in realiteit niets aan de risico’s veranderd. En dan is twee uur lang opgesloten zitten in een relatief kleine ruimte met circulerende lucht geen fijn idee. En alhoewel er van alles gedaan wordt om Unlimited aantrekkelijk te houden, waarvoor m’n complimenten, zie ik mezelf de komende maanden geen bioscoop meer bezoeken. Het aantal films dat ik nog niet gezien heb is enorm en de diverse streaming diensten brengen wekelijk genoeg uit om vermaakt te blijven. Het waren een mooie acht jaren, maar helaas was het tijd om er een punt achter te zetten en nam ik de nodige stappen. Pathé Unlimited, het ga je goed. Vaarwel.

Netflix vs. the World (2019) – Recensie

Netflix vs the world review

Netflix is een service waarvan de meesten van ons al niet meer voor kunnen stellen dat we het niet hadden. Met z’n grote aanbod van films en een hoop originele series is deze VOD-dienst een vaste bestemming geworden in het dagelijks leven van velen. Toch is de service in Nederland pas sinds 2013 beschikbaar en onstond het bedrijf in 1997. De documentaire kijkt naar deze video on demand gigant en met name hoe het er in is geslaagd om zo succesvol te zijn. Continue reading

Les Misérables (2019) – Recensie

Les miserables recensie

Tijdens de openingsmomenten van de Franse film Les Misérables, waarin je grote menigtes mensen uit hun dak zien tijdens het WK voetbal van 2018, krijg je het met de bril van nu, in een maatschappij waar je er voor zorgt dat er voldoende afstand van elkaar houdt, misschien een beetje benauwd. Uiteraard was dit niet de visie, maar het is bijna vervreemdend om te zien. De titel doet misschien vermoeden dat het hier om een nieuwe versie gaat van het bekende boek van Victor Hugo. Er is geen directe link, maar de gebeurtenissen spelen zich wel af in Montfermeil. Het is de plek waar Hugo z’n boek schreef en regisseur Ladj Ly zijn eigen verhaal vertelt. Continue reading

Beastie Boys Story (2020) – Recensie

Beastie Boys Story recensie

Het is een enorme uitdaging om als artiest relevant te blijven. Je hoeft maar te kijken naar het aantal one hit wonders (Big Shaq, PSY etc) die enorme hits hadden, maar er geen blijvende carrière van hebben weten te maken. Zelf grote namen zijn zo goed als hun laatste album en moeten hard hun best blijven doen om relevant te blijven. Als je kijkt naar hip hop is het aantal echte sterren enorm klein. Bekende groepen en artiesten uit de jaren ’80 en ’90 zijn verdwenen of vergeten. Eén van de uitzonderingen daarop waren de Beastie Boys. Een groep die in de jaren ’80 startte als punkgroep, de switch maakten naar hip hop en evolueerden tot muzikanten die maakten wat ze wilden, zelfs als dat geheel instrumentale nummers waren. Nadat Adam Yauch (MCA) in 2012 aan kanker overleed, besloten de overige leden geen muziek meer te maken. Ze brachten eerder een boek uit en nu is er deze, door Spike Jonze geregisseerde, documentaire. Continue reading

LA Originals (2020) – Recensie

LA Originals review

De muziekwereld heeft een hoop artiesten die wereldbekend zijn door hun muziek en persoonlijkheid. Artiesten die in hun genres iets bijzonders wisten te maken en daarmee hun stempel wisten te zetten. Denk aan Beyoncé, Justin Timberlake, Eminem, 50 Cent, Cypress Hill en House of Pain. Wat al deze artiesten echter ook gemeen hebben is dat ze allemaal tatoeages hebben van Mister Cartoon. Deze kunstenaar uit Los Angeles was al vanaf jonge leeftijd bezig met tekenen en graffiti. Hij ontwierp T-shirts voor de eigenaren van low-riders. Het was pas jaren later dat hij ook z’n tekeningen op de huid van anderen ging zetten. En aangezien deze mensen wereldbekend waren, maakte hij al snel een naam voor zichzelf. Hij had dat succes mede te danken aan Estevan Oriol, een tourmanager voor Cypress Hill, House of Pain en Funkdoobiest, die als enige begon met het vastleggen van optredens op video en het maken van foto’s. De twee werden hechte vrienden en samen hebben ze de wereld weten te veroveren. Oriol wil met deze documentaire laten zien hoe die reis er uit zag. Continue reading

12:01 PM (1990) – Recensie

12:01 PM recensie

Toen ik gisteren de zesde afleveringvan de De kijk van Koolhoven keek, waarbij het onderwerp tijdreizen in films was, had ik de hoop dat er nog tijdreisfilms waren die ik nog niet eerder gezien had. Het is een onderwerp dat me altijd enorm geïnteresseerd heeft en keek dan ook uit naar deze aflevering. Er leken geen verrassingen in te zitten, totdat Koolhoven 12:01 PM noemde. Een film die ik niet kende en heel veel gelijkenissen vertoont met een film die drie jaar later heel bekend zou worden, Groundhog Day. Het is volgens Wikipedia zelfs zo dat de originele schrijver van dit verhaal de makers van Groundhog Day aanklaagden voor plagiaat. Een interessant stukje filmgeschiedenis dus en een reden om deze korte film (25 minuten), die zelfs een Oscar-nominatie wist te verdienen, te zien. Continue reading

Bloodshot (2020) – Recensie

Bloodshot recensie

Met een aantal uitzonderingen daargelaten (o.a. Boiler Room, Saving Private Ryan) heeft Vin Diesel in z’n carriere voornamelijk in actiefilms gespeeld die je niet al te serieus kan nemen. Denk hierbij aan de XXX films (Diesel als “extreme sports”-super spion), de Riddick films (waarin hij een buitenaardse superheld is) en de Fast en Furious franchise (ook hierin speelt hij een superheld die de meest onmogelijke situaties kan overleven). In Bloodshot, dat gebaseerd is op een serie van Valiant Comics, kruipt hij ook in de rol van een superheld. Levert dat een vermakelijke film op? Continue reading

Onward (2020) – Recensie

Onward recensie

De huidige coronacrisis heeft niet alleen het dagelijks leven veranderd, ook de impact op de filmindustrie is enorm. Filmmaatschappijen kunnen geen nieuwe films meer maken en titels die op het punt stonden te worden uitgebracht worden uitgesteld. Andere titels, de films die geen blockbusters zijn, verschijnen zonder de bioscoop (of slechts zeer kort voor de sluiting van bioscopen) op VOD platforms. Eén van die titels is Pixar’s Onward, die recent al in Amerika te huren was, is (zeer waarschijnlijk) komende week al beschikbaar via Disney+. Continue reading

One Cut of the Dead (2017) – Recensie

One cut of the dead recensie

Elk jaar komt er een enorm aantal films uit. Veel zullen nooit veel aandacht krijgen en zal niemand zich meer herinneren. En zelfs als ze aandacht krijgen hoeft dit niet te betekenen dat ze ook daadwerkelijk memorabel zijn. Zelf zie ik af en toe in m’n statistieken van deze site titels van films die geen belletje meer doen rinkelen, terwijl ik er toch over heb geschreven. Pas bij het bekijken van de foto’s weet ik dan pas welke het was. Andersom gebeurt echter ook. Films die ook in een bepaalde jaar uit zijn gekomen, bijna of geen aandacht kregen, maar door de jaren heen toch een naam weten op te bouwen en waar je over blijft horen. Dat is het geval voor de Japanse zombiefilm One Cut of the Dead. Daar bleef ik maar positieve berichten over lezen. Na het kijken van de film is dat helemaal terecht, dit is voor de filmliefhebber genieten. Continue reading