Het perspectief dat we hebben, heeft een enorme invloed op hoe we de wereld zien. Dat kan op basis van denkbeelden zijn, maar ook op fysiek niveau. Als kind was ik altijd benieuwd hoe de bovenkant van een auto er uit zag (dat bleek toen ik groter was tegen te vallen), maar ook filmmakers maken gebruik van perspectief om de wereld anders te presenteren. Steven Spielberg plaatste in E.T. bijvoorbeeld de camera vaak op het niveau van de kinderen, zodat je hun belevingswereld werd ingetrokken. Maar ook Honey, I Shurnk the Kids of een Marvel-film als Ant-Man laten zien hoe anders je ervaring is als je alles ervaart als je net zo groot als een insect bent. Het perspectief in I Lost My Body kan terecht uniek worden genoemd, want er zijn maar weinig films die je laten zien wat je meemaakt als hand zonder lichaam. Continue reading
Category Archives: Film
The Movies That Made Us (2019) – Recensie
Als iemand die in de jaren ’80 is opgegroeid, heb ik altijd een nostalgisch gevoel naar de periode van m’n jeugd. De Netflix-serie The Toys That Made Us sloot daarom perfect aan, omdat het onderwerp speelgoed uit die tijd was. Het is een leuke serie om te kijken die door de vlotte en vaak grappige editing lekker wegkijkt. Toen bekend werd dat The Movies That Made Us zou uitkomen, was ik dan ook erg benieuwd of dit vertaald kon worden naar films. De eerste vier afleveringen gaan over vier uiterst succesvolle films: Dirty Dancing, Home Alone, Ghostbusters en Die Hard. Continue reading
The Irishman (2019) – Recensie
Een nieuwe Scorcese film schept hoge verwachtingen. Deze regisseur is een wandelende filmencyclopedie en heeft uiteraard diverse filmklassiekers op z’n naam staan. Voeg daar nog het feit aan toe dat hij weer samenwerkt met Robert de Niro en Joe Pesci (met wie hij Goodfellas en Casino maakte) en ook nog eens Al Pacino wist te strikken, dan resulteert dat in een titel die je zo snel mogelijk wilt bekijken. En gelukkig verscheen The Irishman (na zeer kort in de bioscoop te hebben gedraaid) op Netflix. Weet Scorcese weer een klassieker af te leveren? Continue reading
Terminator: Dark Fate (2019) – Recensie
De Terminator franchise heeft door z’n eerste twee films, die worden gezien als klassiekers, een sterke basis neergezet. Het is echter jammer dat er daarna geen films zijn geweest die hetzelfde nivo wisten te behalen. Zelf heb ik genoten van Genisys, maar niet iedereen had dezelfde mening. Met Dark Fate komt Linda Hamilton weer terug naar deze serie en de vraag is in hoeverre dat iets toevoegt. Is Dark Fate een “return to form”? Continue reading
Parasite (2019) – Recensie
Ik heb altijd een zwak gehad voor de films van Alfred Hitchcock. Een regisseur die in staat was om gewone mensen in bijzondere situaties te plaatsen en definieerde wat spanning is. Het is een gevoel dat ik ook bij het kijken van Parasite kreeg. De nieuwste film van regisseur Bong Joon-Ho (die eerder onder andere Okja, Snowpiercer, Mother, Memories of Murder and The Host maakte), die net zoals Hitchcock een meester is in het maken van films en de kijker een heerlijk onvoorspelbare film voorschotelt waarbij de spanning steeds hoger wordt opgevoerd totdat het bijna ondraaglijk is. Continue reading
Little Monsters (2019) – Recensie
Soms heb je van die combinaties waarvan je initieel niet zou denken dat ze kunnen werken, zoals bijvoorbeeld M&M’s en zoute popcorn. Toch blijkt die mix van zoet en zout heerlijk te zijn. Het bij elkaar gooien van bepaalde ingrediënten kan iets nieuws en verrassends opleveren, maar het kan natuurlijk ook compleet misgaan. Wat er gebeurt als je een kleuterklas en zombies combineert, laat de Australische film Little Monsters zien. Is dat een geslaagde mix? Continue reading
Gloria Bell (2018) – Recensie
“Movies are the most powerful empathy machine in all the arts. When I go to a great movie I can live somebody else’s life for a while. I can walk in somebody else’s shoes. I can see what it feels like to be a member of a different gender, a different race, a different economic class, to live in a different time, to have a different belief.”
Het zijn de memorabele woorden van Roger Ebert die bij me opkwamen tijdens het kijken naar Gloria Bell. De film gaat over Gloria (Julianne Moore), een vrouw in de vijftig die op zoek is naar datgene wat we allemaal nodig hebben, een connectie met anderen. Haar kinderen zijn het huis uit en naast haar werk heeft ze weinig anders. Ze gaat daarom regelmatig uit om te dansen en ontmoet daar Arnold (John Turturro). Er is een vonk tussen de twee, maar of ze wel in elkaars leven passen is nog maar de vraag. Continue reading
The Fall of the American Empire (2018) – Recensie
Gewone mensen die in bijzondere situaties terecht komen, kan in films fascinerende resultaten opleveren. En als een film dat goed doet, kan je juist omdat je je als kijker kunt voorstellen dat het jou zou overkomen, kan dat resulteren in een memorabele film. Dat bewees A Simple Plan bijvoorbeeld. Ook in The Fall of the American Empire vindt zo’n scenario plaats, maar is dit ook een goede film? Continue reading
The Art of Self-Defense (2019) – Recensie
Jesse Eisenberg vind ik persoonlijk een acteur die over het algemeen weinig variatie heeft in het type rollen dat hij speelt. Die zijn vaak van onzekere of onhandige types. Als je dan een acteur heel vaak dat hebt zien doen, kan er een soort moeheid ontstaan. Je hebt simpelweg geen zin meer om weer hetzelfde te zien. Als je naar de trailer van The Art of Self-Defense kijkt zou dat genoeg reden zijn om de film over te slaan. Toch deed ik dat niet en moet ik concluderen dat dit één van m’n favoriete films van het jaar is. Continue reading
The Laundromat (2019) – Recensie
De hoeveelheid data die we als mensheid creëren is enorm. Om dat in perspectief te plaatsen: de hoeveelheid data die we de afgelopen twee jaar hebben gemaakt is meer dan alle data die we in de gehele geschiedenis van de mensheid daarvoor maakten. En met zo’n overload aan gegevens wordt het ook steeds moeilijker om de aandacht voor een bepaald onderwerp te krijgen. Als iets in het nieuws is, lijkt de periode waarin dat onderwerp weer vergeten is steeds korter te worden. Toen de Pentagon Papers begin van de jaren ’70 werden gepubliceerd, was de impact daarvan groot en hielden ze het publiek lang bezig. En alhoewel de impact van de Panama Papers in 2015 er zeker was, waarbij een aantal hoge functionarissen in diverse landen hun baan opzegden, kun je niet makkelijk concluderen dat er een fundamentele verandering is geweest wat betreft regelgeving om belastingparadijzen te doen verdwijnen. Regisseur Steven Soderbergh lijkt dat gevoel ook te hebben en probeert met The Laundromat de aandacht nogmaals te vestigen op dit onderwerp. Continue reading