Het science fiction genre is enorm breed, van superfuturistische werelden tot realistische omgevingen waarin alleen suggesties worden gewekt dat er iets bijzonders is. Het is die verscheidenheid waarom het één van m’n favoriete genres is, omdat het echt alle kanten kan opgaan. Ad Astra kiest voor de realistische aanpak en speelt zich in de nabije toekomst af. Continue reading
Met een brede smaak in films, sta ik open om regelmatig titels uit andere landen te proberen om m’n kennis te verbreden en mogelijk nieuwe ontdekkingen te doen van iets waar ik meer van wil. Uiteraard zijn er bepaalde films die over het algemeen worden gezien als klassiekers, die in staat zijn om impact te hebben. Films die de tand des tijds hebben doorstaan en niet zijn vergeten. Als je de vergelijking maakt met kunst, dan zijn het de schilderijen en beelden die iedereen kent zoals de Mona Lisa (Leonardo Da Vinci), de sterrennacht (Vincent van Gogh) of de schepping van Adam (Michelangelo).
Vorige week draaide Stalker, van Andrei Tarkovsky, in de bioscoop. Een veelgeprezen science fiction arthouse film. Het gaat over een personage, die de een “Stalker” wordt genoemd, die mens door de “Zone” gidst. In dit gebied, dat mogelijk door buitenaardse wezens in bezocht, gelden de normale natuurwetten niet meer en kan één verkeerde stap je einde betekenen. Het doel is om in dat gebied een kamer te bereiken, die iedereen die er komt hun diepste wensen uit kan laten komen. Uiteraard een boeiend uitgangspunt, maar de film zelf wist me te weinig te boeien en was zo traag dat ik zeker twee keer in slaap ben gevallen (de voorstelling was midden op de dag). Nu zijn er genoeg andere trage films die ik heb gezien, waarbij dit niet het geval was en waar ik van heb kunnen genieten, maar wat was hier dan de oorzaak? Continue reading
Bulgarije is een land waar ik maar heel weinig van af weet, maar ik was heel erg benieuwd naar de mozaïekfilm Posoki vanwege het feit dat het draaide om een aantal taxichauffeurs in de hoofdstad Sofia. In een aantal korte verhalen, die losjes aan elkaar gelinkt zijn, ben je getuige van hun ervaringen met klanten gedurende een dag en nacht. En vanwege de onderwerpen die aan bod komen, leer je wat meer over het land en de problemen die zich er afspelen. Continue reading
Een verward persoon. Een term die je geregeld voorbij hoort komen in het nieuws. Het is een makkelijk te verwerken label voor een lezer/kijker, omdat je er verder niet over na hoeft te denken. Iemand die verward is kan gekke dingen doen, waardoor de daad die is uitgevoerd een “simpele” verklaring heeft, hoe groot de gevolgen ook zijn. Het zet je verder niet aan tot nadenken over hoe zo’n persoon uiteindelijk zover is gekomen. Heeft hij/zij veel tegenslagen in z’n leven gehad, te weinig aandacht of simpelweg niet de juiste hulp van familie, vrienden en instanties om er voor te zorgen dat die persoon niet verward werd? Met die informatie hoef je nog niet de actie zelf te begrijpen of meelijden te hebben met de dader, maar je kunt er mogelijk de persoon zelf wel beter door begrijpen en kijken of er veranderingen nodig zijn in bepaalde procedures om te zorgen dat anderen niet hetzelfde pad volgen. Met Joker probeert regisseur Todd Philips een portret neer te zetten van een man die uiteindelijk de aartsvijand van Batman zal worden. Continue reading
Wanneer The Farewell opent met de tekst ““based on an actual lie”, heb je als kijker geen idee wat je te wachten staat. Moet dit komisch worden geïnterpreteerd? Of is dat niet de bedoeling? Al snel wordt duidelijk wat er aan de hand is. Billi (Akwafina) belt met haar oma in China. Wat meteen opvalt is dat ze beiden elkaar niet de waarheid vertellen. De oma vertelt haar kleindochter niet dat ze in het ziekenhuis zit voor een MRI-onderzoek voor haar longen, Billi vertelt dat alles goed met haar gaat en vrienden ontmoet terwijl dat niet het geval is. Leugens zijn een rode draad door de film heen. De grootste leugen is echter dat Billi’s oma longkanker heeft, maar de familie besluit het haar niet te vertellen. De hele familie reist af naar China, zogenaamd voor de bruiloft van een neef, om met z’n allen haar nog een laatste keer te bezoeken. Continue reading
Er zijn af en toe nieuwe ontwikkelingen binnen de film, die mogelijk ingrijpende gevolgen kunnen hebben op het medium. Denk bijvoorbeeld aan de introductie van geluid, kleur en CGI. Toch blijven filmmakers zoeken naar nieuwe technische verbetering om de ervaring nog verder te pushen. Een als filmkijker ben ik altijd benieuwd of iets mogelijk een volgende stap kan betekenen. James Cameron maakte eerder al bekend dat de volgende Avatar films gebruik zouden maken van een hogere framerate. Huidige films worden getoond in 24 beelden per seconde (24fps) en velen vinden dat de look van film.
Die snelheid stamt nog uit de tijd dat een cameraman met de hand de film door de camera moest draaien en die snelheid te doen was. Het resultaat is een bewegend beeld dat eigenlijk schokkerig is en niet aanvoelt als wat je ogen in het echte leven zien. Een hogere framerate benaderd de werkelijkheid meer, maar wat is de impact daarvan op de film beleving? Met The Hobbit trilogie konden bioscoopbezoekers dat een aantal jaar geleden ervaren. De films werden vertoond in 48fps en dat dubbel aantal beelden verdeelde bezoekers. Sommigen vonden het aanvoelen alsof je naar een soap zat te kijken, waarbij kostuums er niet echt uitzagen. Anderen (waaronder ik zelf) zagen juist de voordelen. Je bent namelijk in staat actie veel beter te volgen omdat het vloeiend is.
Regisseur Ang Lee maakte eerder Billy Lynn’s Long Halftime Walk en schoot het in 3D en 120fps. Die film was hier niet te zien in dat formaat. Z’n nieuwste film Gemini Man echter wel als je even goed onderzoek doet. Alhoewel de IMAX zalen de film in een hogere framerate tonen, beperken die zich slechts in 60fps. Wil je het in 120fps zien, dan zijn de Dolby Cinema zalen de enige optie. Vanochtend bezocht ik de film in zo’n zaal om dit nieuwe formaat met eigen ogen te zien. Continue reading
De afgelopen jaren is m’n aankoopgedrag enorm veranderd. Ging ik vroeger nog voor bijvoorbeeld games of huishoudelijke apparaten richting het winkelcentrum, tegenwoordig bestel ik het online zodat ik het de volgende dag gewoon thuis bezorgd krijg. Enorm handig natuurlijk, maar een verandering die uiteindelijk een enorme impact heeft gehad op het straatbeeld. Dat gemak spreekt aan en het resultaat is dat veel bekende winkelketens uit het straatbeeld verdwenen.
Het aantal pakketten dat dagelijks moet worden bezorgd is dan ook enorm en met alle aandacht voor het milieu is het makkelijk voor te stellen dat ook dat een negatieve ontwikkeling is geweest aangezien er per product waarschijnlijk meer kilometers moeten worden gemaakt. Maar ik realiseerde me nooit wat dat betekent voor de pakketbezorgers. Natuurlijk heeft het gezorgd voor extra banen, maar hoe ziet het leven van zo’n bezorger er uit? Deze mannen en vrouwen moeten namelijk per dag “150 tot 200 pakketten in krap 8,5 uur” bezorgen. Wat voor impact dat zou kunnen hebben laat regisseur Ken Loach zien in z’n nieuwe film, Sorry We Missed You. Continue reading
Afgelopen weekend vond de 21e editie plaats van het PAC festival. Met m’n liefde voor films is het een festival waar ik altijd graag naar toe ga. De afgelopen edities waren er al een aantal kleine wijzigingen (bijvoorbeeld het feit dat het festival zowel op zaterdag als zondag werd gehouden en je als bezoeker kon kiezen) en dat was nu ook het geval. Normaal schrijf ik niet in detail over dit festival, maar in dit geval moest ik toch m’n gedachten even delen. Continue reading
Als fimkijker kijk ik uiteraard veel films, maar leer ik ook graag meer over het medium of wil ik vermaakt worden door filmgerelateerde, vaak grappige, video’s. Eén van de beste bronnen daarvoor is uiteraard YouTube en de hoeveelheid tijd die ik er gemiddeld op doorbreng verbaasde me toen ik het opzocht. Dat is namelijk 41 minuten per dag (en dus waarschijnlijk meer tijd dan dat ik aan TV kijken besteed) . Maar wat kijk ik allemaal? Een overzicht van alle kanalen (ook niet filmgerelateerd) die ik regelmatig bezoek. Continue reading
Toen Morgan Spurlock in 2004 zijn documentaire Super Size Me maakte, wilde hij laten zien hoe ongezond het eten bij McDonald’s was. Hij at een maand lang alleen maar bij McDonald’s, moest bij de vraag of hij het wilde “supersizen” altijd bevestigend antwoorden en liet zien wat deze maaltijden met z’n fysieke en geestelijke gezondheid deed. Met z’n vermakelijke manier van presenteren wist hij een film te maken die impact had (en waarvoor hij ook een Oscar nominatie kreeg), waardoor bepaalde ketens toch gezondere opties leken toe te voegen aan hun assortiment. Met dit vervolg wil Spurlock onderzoeken of fast food ketens echt gezonder zijn geworden. Dat doet hij door zelf een fast food restaurant te openen. Continue reading