Er zijn precies twee dingen die ik me nog weet van de vorige Hitman film uit 2007:
1. Timothy Olyphant speelde de hoofdrol
2. Verder kan ik me echt helemaal niets meer van die film herinneren.
Na het zien van deze film, die ik naar het aanneem een reboot is, kan ik echter wel enigszins raden waarom dat is en kan ik ook zeggen dat ik over een aantal maanden ook zo goed als alles over deze film vergeten zal zijn. Lees verder
Het valt me op dat de invloed van de jaren tachtig dit jaar veel terug te zien is in verschillende films. Zo was er een aantal maanden geleden natuurlijk het fantastische Kung Fury, maar ook de hilarisch Computer Show maakt gebruik van de stijl van die jaren. En nu is er dan Turbo Kid, met z’n Laserdisc opening, synthesizer muziek en budget feel. Gaat het hier om “style over substance” of is het toch een film geworden die je niet mag missen? Lees verder
Alhoewel ik al lang niet meer tot de doelgroep behoor van de YA-films (alhoewel ik me nog steeds jong voel), kan ik films in dit genre nog steeds waarderen. En net zoals in elk genre zitten er goede en slechte films tussen. Zelf vond ik het eerste deel vermakelijk, maar wisten de delen erna me minder te overtuigen. Mockingjay Part 1 voelde leeg aan en er leek maar weinig te gebeuren. Na de 3 eerdere delen draait nu eindelijk het laatste deel in de bioscopen, weet deze de spanning van het eerste deel weer terug te pakken? Lees verder
Alhoewel ik een brede filmsmaak heb is het horror genre er eentje die ik eigenlijk links laat liggen. Ik hou er simpelweg niet van om mezelf vrijwillig oncomfortabel te laten voelen, die behoefte ontbreekt me gewoon. Geef mij maar een goede actiefilm of heerlijke documentaire, daar vermaak ik me prima mee. In dat opzicht heeft Netflix een ruim aanbod en is het bedrijf de laatste jaren uitgegroeid tot een aanbieder van veel films en series die de moeite waard zijn. Om er voor te zorgen dat ze HBO voor bleven zijn ze ook hun eigen series gaan maken, met veel succes (denk aan Orange is the New Black of House of Cards).
Beasts of No Nation is hun eerste “feature” film, die in Amerika niet alleen op hun eigen service uitkwam, maar op dezelfde dag ook in een beperkt aantal bioscopen te zien was. Alhoewel Netflix normaal geen cijfers vrijgeeft waren ze er bij deze film trots op om te melden dat hij al drie miljoen keer bekeken is. Maar omdat het aantal kijkers geen garantie is van een goede film (denk maar aan Transformers) is het de vraag of Beasts of No Nation een eerste geslaagde stap is in de filmwereld door Netflix. Lees verder
De James Bond franchise is één van de langstlopende in de filmgeschiedenis. Met een totaal van 24 films, waar nog steeds een groot publiek voor is, is 007 een karakter in een wereld die mensen aanspreekt. Dat betekent echter niet dat die wereld af en toe aangepast moet worden aan de smaak van het moment. Toen Daniel Craig het stokje overnam van Pierce Brosnan in Casino Royale bewoog de serie zich weg van de bizarre gadgets en leefde de geheim agent in een realistischere wereld die donkerder was. Het was een man met gevoelens die daadwerkelijk in gevaar was. Ondanks het feit dat het vervolg, Quantum of Solace, niet zo goed was wist Skyfall met z’n knipoog naar het verleden en een indrukwekkende “bad guy” de harten van het publiek en de critici weer sneller te laten kloppen. Slaagt Spectre daar ook in? Lees verder
Zo op het eerste gezicht lijkt wat wij als realiteit ervaren makkelijk te beschrijven te zijn. Maar als je er wat meer over nadenkt kan je je afvragen of dat daadwerkelijk zo simpel is. Natuurlijk is wanneer je buiten of in je huis rondloopt alles wat je ziet echt, daar zal niemand over twijfelen, dat wat je ogen zien is er daadwerkelijk.
Maar wat als je een boek aan het lezen bent? Dat boek is echt, maar terwijl je die letters leest zijn je hersenen al bezig er beelden bij te vormen. Als je helemaal opgaat in een boek dan verdwijnt als het ware alles om je heen. Hetzelfde is het geval als je een film kijkt of een game speelt. Op het moment dat je er mee bezig ben is dat de realiteit, ook al kan je het achteraf onderscheiden als iets dat verzonnen is. Toch wordt die lijn steeds minder duidelijk, met de komst van steeds realistischere graphics en natuurlijk de VR systemen. Zelf merk ik al bij sommige games dat ik moeite heb bepaalde acties uit te voeren omdat ik het er te echt uit vindt zien. Het is dan ook geen grote stap om je in te kunnen leven in de wereld van de piloot van een drone, zoals in Good Kill. Lees verder
Als kind leren we dat we binnen de lijntjes moeten kleuren, dat er in sprookjes alleen goed en kwaad is en dat de wereld bestaat uit tegenstellingen: Zwart/wit. Naarmate je ouder wordt kom je er (als het goed is) achter dat het allemaal niet zo simpel is, dat er nuance bestaat en er altijd een keerzijde aan een verhaal is. Niet iedereen neemt altijd de tijd om er achter te komen wat die nuance is omdat dat het makkelijker maakt om een mening ergens over te vormen of een oordeel te vellen.
Dat geldt ook voor de wet. Natuurlijk worden de feiten van een zaak bekeken, maar uiteindelijk is iets goed of fout. Wat doe je echter als politie apparaat tegen een vijand die in staat is alles te doen en daarnaast nog meer geld, mensen en wapens beschikbaar heeft dan jij? Moet je je dan nog wel aan de regels houden wanneer je ziet dat je daardoor ergens tegen vecht waarvan je niet kan winnen? Lees verder
Alhoewel we allemaal het liefst een einde aan de oorlogen in de wereld zouden zien, lijkt dat een droom die niet realiseerbaar is. Als er ergens een oorlog stopt, is er wel een andere plek waar er weer één begint. A Perfect Day speelt zich af in de Balkan, op het moment dat de oorlog bijna voorbij is en de VN er alles aan doet om de regio weer veilig te maken. Een team van artsen zonder grenzen werkt in het gebied en heeft als taak om er voor te zorgen dat alle waterputten schoon drinkwater bevatten. Dat kan betekenen dat er lichamen uit zo’n put moeten worden gehaald, zodat het water bruikbaar blijft. Mambrú (Benicio Del Toro) is bezig het lichaam van een forse en gezollen man met z’n auto uit een put te takelen, maar omdat hij geen goed touw heeft mislukt deze actie. Hij neemt contact op met z’n collega B (Tim Robbins), die samen met nieuweling Sophie (Mélanie Thierry) in een andere auto te hulp schiet. Het is het begin van een lange dag… Lees verder
Ik kan me nog goed herinneren dat ik Casino jaren geleden voor het eerst zag en de film me enigszins teleurstelde. Het was een erg lange film (178 minuten) die me simpelweg niet zo pakte als Goodfellas. Het is natuurlijk de meest voor de hand liggende film om mee te vergelijken aangezien die film ook geregisseerd is door Martin Scorcese en ook Robert de Niro en Joe Pesci in de hoofdrollen heeft. Waarschijnlijk waren m’n verwachtingen dat het eenzelfde soort film was. Nu is dat gedeeltelijk het geval, maar Casino is toch een ander soort film. Aangezien ik het gevoel had dat ik destijds de film onterecht negatief beoordeelde was het tijd om de wereld van Las Vegas in de jaren zeventig nogmaals te bezoeken. Het is een tijd voordat de grote bedrijven de stad overnamen en waar het voor gangsters mogelijk is om veel geld te verdienen in dé gokstad van de wereld. Lees verder
Ik heb altijd een zwak gehad voor het gangstergenre. Natuurlijk ontbreekt geweld niet in dit soort films, maar het fascinerende vind ik niet alleen de honger naar macht, ook de persoonlijke relaties waarbij vertrouwen een zeer grote rol speelt en de personages met hun leven spelen als dat vertrouwen geschaadt wordt is fascinerend. Johnny Depp heeft in het verleden al diverse rollen in het genre gespeeld, denk aan films als Blow, Donnie Brasco en Public Enemies. In deze nieuwe film speelt hij de beruchte James ‘Whitey’ Bulger uit Boston. Lees verder