Er zijn stemmen die iconisch zijn en je een goed gevoel geven. Voor mij persoonlijk zijn dat: Bob Ross, die de rust zelf uitstraalt en waarbij je elk eekhoorntje dat hij beschrijft voor je ziet. Werner Herzog, die met z’n opvallende accent en manier van vertellen altijd weet te boeien. En uiteraard David Attenborough. Voor mij dé stem van natuur documentaires, die altijd een gevoel van ontdekking en ontzag voor de natuur uitstraalt. Die associatie is zelfs zo sterk, dat ik andere documentaires in het genre soms simpelweg niet kijk omdat ik zo graag naar Attenborough luister. Een man die de wereld heeft gezien in al z’n facetten en aan een enorm aantal documentaires heeft meegewerkt. Hij is inmiddels 93 jaar oud en wil met deze documentaire duidelijk maken hoe de wereld, in z’n eigen leven, is veranderd. Hij noemt het zijn getuigenis Hij begint met de ramp van Tsjernobyl en wat voor impact dat had op de mensen die er bij in de buurt woonden, maar dat hetzelfde nu dreigt gebeuren voor de rest van de wereld. Hij maakt duidelijk hoe we langzaam onze eigen leefomgeving onbewoonbaar maken. Continue reading
Category Archives: Natuur
Arctic (2018) – Recensie
Het schrijven van een verhaal voor een film is een uitdaging, waarbij degene die bedenkt wat er met de hoofdpersoon gebeurt een enorm aantal keuzes kan maken. Als schrijver wil je uniek zijn en niet in clichés vervallen. Als je de juiste keuzes maakt en het vervolgens ook nog eens door een competente regisseur verfilmd wordt, kan dat resulteren in een topfilm. Maar één foute keuze kan heel veel afdoen aan een verhaal, soms zo erg dat de kijker niet langer bereid is om te geloven in de wereld die je met veel moeite hebt opgebouwd. Gelukkig was dat niet het geval voor Arctic…tot de laatste vijf seconden. Continue reading
Trollhunter (2010) – Recensie
Als je op Wikipedia zoekt naar het “found footage” genre dan zie je dat er, alhoewel er daarvoor ook titels waren, na The Blair Witch Project een ware explosie van titels is geweest. De meeste daarvan zijn onbekende films en natuurlijk met een goede reden. Het maken van een found footage film kan heel goedkoop gedaan worden. Er hoeft over het algemeen minder gelet te worden op cameravoering, hoe de beelden er uit zien en of alles wel in focus is. En natuurlijk zijn er diverse uitzonderingen waar er wel budget was en er bewust voor gekozen is als effectief middel om een verhaal te vertellen (Cloverfield, Chronicle, End of Watch en Europa Report om maar enkele titels te noemen). Het Noorse Trollhunter verscheen recent op Netflix en is ook deze stijl opgenomen. Is dit een betere aanpak van de Noorse mythologie dan het verschrikkelijke Trolls? Lees verder
Vaiana (2016) – Recensie
Als filmliefhebber worden we dit jaar verwend als het gaat om animatiefilms en specifiek die van Disney. Eerder dit jaar werden we al getrakteerd op het heerlijke Zootropolis, die een wereld neer wist te zetten waar je graag meer tijd in wilde doorbrengen, en nu brengen ze in hetzelfde jaar een tweede animatiefilm uit, Vaiana (die in Amerika Moana wordt genoemd, maar in verband met rechten hernoemd moest worden). Haalt deze hetzelfde nivo van Zootropolis? Lees verder
The Red Turtle (2016) – Recensie
Stilte in een film kan krachtig zijn en is een belangrijke tool in de gereedschapskist van een filmmaker. Momenten van rust kunnen spanning opbouwen, maar zijn ook in staat om emotie uit te drukken. Het meest emotionele deel van bijvoorbeeld Wall E was het eerste gedeelte waarin niet gesproken werd. Hetzelfde was het geval in Up, ook gemaakt door Pixar. Ik schreef wel eens eerder dat ik deze studio, samen met Studio Ghibli voor getekende animatie zie als de absolute top. Studio’s die films maken die niet alleen kinderen raken, maar een diepgang bezitten die ook oudere kijkers aanspreekt. Helaas is de toekomst van Ghibli zeer onzeker. De oprichters zijn met pensioen (alhoewel er één tijdelijk terugkeert) en is het onzeker of er nog iets uit zal komen. Toch was ik blij om te horen dat The Red Turtle door hen zou worden uitgebracht, want het is een studio met een naam. Dat het een film die niet in Japan gemaakt is, is helemaal bijzonder. Continue reading
The Shallows (2016) – Recensie
Als je me vraagt om wat films op te noemen waarin haaien een rol spelen kom ik niet zo heel ver. Je hebt natuurlijk de klassieker die er een genre van maakte: Jaws. Daarnaast kan ik Open Water me ook nog goed herinneren, waarin twee duikers midden op de oceaan achtergelaten worden en daarnaast een film die ik liever vergeet, Sharknado. Je kan uit dat rijtje concluderen dat er eigenlijk maar weinig echt memorabele films zijn waarin een haai een belangrijke rol speelt. The Shallows probeert hoge ogen te gooien door zich te vergelijken met Jaws, maar is dat terecht? Lees verder
El Abrazo de la Serpiente (2015) – Recensie
Al in de eerste paar shots na het opzetten van deze film overheerst het gevoel dat je op het punt staat iets bijzonders te bekijken. Het contrastrijke zwart/wit doet de jungle van de Amazone er anders uit zien. Niet het vochtige, bedrukkende groen dat normaal de boventoon voert, maar een neutraliteit waarin de hoofdpersoon zich begeeft. Een gebied dat grotendeels niet is ingekleurd en waar nog veel moet worden ontdekt. Het is 1900 en de Duitse ontdekkingsreiziger Theo (Jan Bijvoet) trekt samen met zijn gids Manduca door de jungle. Hij is echter ziek en de sjamaan Karamakate is de enige die hem nog kan redden. Die vertrouwt Theo echter niet omdat hij de laatste van zijn volk is en de rest door blanken is uitgemoord. Toch onstaat er een breekbare band en trekken de drie de rivier over, op zoek naar een zeldzame plant. Lees verder
Finding Nemo (2003) – Recensie
Alhoewel ik al jaren geen trailers meer kijk, weet ik met zekerheid dat net voordat deze film uitkwam ik de trailer meerdere malen heb gezien. Het was de vijfde film van Pixar en na indruk te maken met de technologie die het bedrijf gebruikte voor de vacht van de monster in Monsters Inc, was de eerste blik op de wereld van Finding Nemo eentje die m’n mond deed openvallen. In 2003 waren computer graphics al redelijk ontwikkeld, maar nog niet op het nivo van nu en wat Pixar hier liet zien in de trailer was pionierswerk. Met de release van het vervolg, Finding Dory, later dit jaar (en de beschikbaarheid van de film op Netflix) was het dus tijd om deze heerlijke animatiefilm nog eens te bekijken. Lees verder
The Jungle Book (2016) – Recensie
Als er één ding is dat vrijwel altijd slechter is dan het origineel, dan is het wel de remake. Zelf vermijd ik ze dan ook regelmatig (My Sassy Girl, Old Boy, The Thing) en af en toe wint m’n nieuwsgierigheid het onterecht van m’n instinct (Point Break). Disney is de afgelopen jaren ook begonnen met remakes van hun tekenfilmklassiekers en er staan er nog veel gepland voor de komende jaren (waaronder Dumbo, Pinokkio, Beauty and the Beast en Mulan). Films als Alice in Wonderland en Cinderella lieten zien dat dat best wel aardige films op kan leveren. Nu is er dan The Jungle Book. De originele tekenfilm kan ik me nog goed herinneren en een aantal liedjes zijn altijd blijven hangen. Lukt het regisseur Jon Favreau (Chef, Iron Man) om het verhaal ook in een niet-getekende omgeving tot leven te brengen? Lees verder
The Revenant (2015) – Recensie
Alhoewel ik persoonlijk geen fan was van Birdman, de vorige film Alejandro González Iñárritu, is hij wel een regisseur van wie ik graag z’n films wil zien. Babel maakte indruk en z’n 21 Grams staat in m’n top 100 van favoriete films. Op technisch vlak is hij erg gegroeid en door z’n samenwerking met cinematograaf Emmanuel Lubezki (die onder andere werkte aan Gravity, Children of Men, Birdman en The Tree of Life) ben je verzekerd van visuele pracht en The Revenant is daarop zeker geen uitzondering. Lees verder