West Side Story is een titel die geen deel uitmaakte van m’n Blindspot films van dit jaar, maar waar ik desondanks toch nog heel benieuwd naar was. Een musical uit de jaren zestig die maar liefst tien Oscars won en waar ik nooit aan toegekomen was. Toen deze afgelopen zomer tussen het entertainment aanbod in het vliegtuig stond en ik toch iets moest kijken om wat uren te doden tijdens een nachtvlucht was het een makkelijke keuze. Lees verder
“Film is het leven zonder de saaie stukken” is een van de teksten uit Their Finest en een belangrijke reden waarom we zo van films houden. Als het goed is bieden ze anderhalf tot drie uur een wereld aan waarin er constant iets gebeurt of dat nu veel actie is of kleine persoonlijke momenten. Het is een periode waarin je zelf niets hoeft te doen en toch ontzettend veel meemaakt. Echt goede films zijn in staat om je te raken of je een ander inzicht te geven over iets waar je normaal niet bij stil staat. En dat begint allemaal bij iemand die een goed idee heeft en dat om weet te zetten in een boeiend script. Dat is gedeeltelijk waar deze titel om draait. Lees verder
Het is eigenlijk bizar dat ik deze film uit 1991 nu pas zie. Het is een enorm bekende titel, waar ik tot voor kort nog nooit de tijd voor had genomen om ‘m te zien. Iets wat ik al veel eerder had moeten doen. Deze film, geregisseerd door Ridley Scott, werkt niet alleen goed, maar liet me ook terugdenken naar een andere tijd waarin films alleen maar op film geschoten konden worden. Een tijd waarin projectie in de bioscoop nog analoog was en je kon zien als een film al vaker was gedraaid. Niet dat ik dat nu weer in de bioscopen zou willen, maar het riep een stukje nostalgie op. Lees verder
“A picture is worth a thousand words” is een bekend Engels gezegde en is er eentje die ook vaak geldt wanneer het gaat om filmposters. Vlak bij m’n werk komt deze posters regelmatig voorbij in de draaiende reclameborden. Het is naar mijn mening geen poster die de film goed verkoopt. Ten eerste ziet het ontwerp er uit alsof het gemaakt is door een fan die uit twee screenshots de hoofdpersonen heeft uitgeknipt, veel te groot heeft geplakt en ook niet heel lang heeft nagedacht over het lettertype en in Photoshop in de settings wat heeft gedaan met inner en outer shadows. Daarnaast is het ook een erg donkere poster, die niet aantrekkelijk is om te zien. De klok laat dezelfde tijd zien als de titel van de film, maar wat daarmee dan wordt bedoeld is ook niet duidelijk. Een poster die je niet overhaalt om de film te gaan zien, terwijl die er in ieder geval stukken beter uitziet (gelukkig maar). Lees verder
Toen bekend werd dat na Tobey Maguire en Andrew Garfield weer een andere acteur in de huid van Spider-Man zou kruipen zaten velen daar niet op te wachten. Met Andrew Garfield kregen we opnieuw een “origin” story te zien en was het nu echt nodig het allemaal nog een keer te doen? Maar de vertolking van Tom Holland in Captain America: Civil War was verfrissend en smaakte naar meer. Het was tof hoe hij onder de hoede van Tony Stark werd genomen en daarnaast zich compleet als een fanboy gedraagde toen hij de Avengers ontmoette. Het is bijzonder dat Spider-Man: Homecoming zo snel na die film is uitgebracht en ook nog eens goed aansluit. Werkt Holland’s vertaling van de “wegslinger” ook zo goed in een film van meer dan twee uur? Lees verder
Het afgelopen weekend organiseerde ik de 2e editie van de Filmblog Get Together waarbij Comfort mijn keuze was als de film die we op het grote doek zouden tonen. Het was net zoals de film van vorig jaar, It’s Already Tomorrow in Hong Kong, een titel die hier nog niet is uitgebracht en dus weer een primeur voor Nederland was. De films hebben overigens meer overeenkomsten, want ook deze film gaat over twee personen die elkaar beter leren kennen terwijl ze met wat problemen worstelen. Maar waarom vond ik deze film zo goed en besloot ik ‘m uit te kiezen? Lees verder
Na het zien van 5 Centimeters Per Second van Makoto Shinkai, was ik erg benieuwd geworden naar z’n nieuwste film, die veel lovende recensies ontving. Na onder de indruk te zijn van zijn stijl, maar het verhaal wat minder goed uit de verf vond komen, was ik benieuwd hoe hij met deze film, bijna tien jaar na “5 Centimeters”, gegroeid was. Lees verder
Er zijn van die genres waar je misschien interesse in hebt, maar waar het soms moeilijk is om de weg in te vinden. Voor mij is anime er eentje. Een stroming die zo breed is dat je er alle mogelijke richtingen mee op kan en waarvan ik bijzonder weinig gezien heb. Ja, ik zag heel veel Ghibli films en zo nu en dan een titel, maar daar blijft het bij. Deze film heb ik jaren geleden aan m’n lijst van nog te bekijken titels toegevoegd en was m’n eerste introductie van het werk van regisseur Makoto Shinkai. Lees verder
Vorige week werd ik via de mail benaderd door Chard, een enthousiaste filmkijker die interesse had in het delen van z’n recensies. Omdat het altijd leuk is om anderen een podium te geven om hun mening te delen, schrijft hij deze keer over één van zijn favorieten: Ghost.
Je hebt klassiekers en klassiekers. Ghost valt daar wat mij betreft absoluut niet buiten. Zo heeft de Titanic: “I am the king of the world”, de Godfather; “I did him an offer, he couldn’t refuse” en Ghost: “Dito”. Ik had de film al een tijd lang niet gezien, totdat ik hem opeens voorbij zag komen op Netflix. Ik heb hele goede herinneringen aan deze film doordat ik hem ooit, samen met mijn moeder, heb gezien (dat is ongeveer the story of my life). We hebben gelachen, gehuild en zijn zelfs geschrokken. Toen ik de film op Netflix terugzag kwamen al die emoties weer op en bekende scènes weer naar voren. Lees verder
Hidden Figures vertelt een verhaal dat je maar weinig in films ziet, tenminste je ziet wel vaker films over mensen die ergens goed in zijn en het uiterste uit zichzelf willen halen, maar niet over drie vrouwen van Afro-Amerikaanse afkomst die tijdens de rassenscheiding in Amerika een belangrijke rol speelden bij de NASA. Lees verder