Het aantal sprookjes dat de laatste jaren een remake krijgt in de vorm van live action films is groot. En over het algemeen zijn ze best wel leuk om te kijken. Eerder dit jaar wist The Jungle Book bijvoorbeeld indruk te maken, maar dat betekent niet dat dit voor allemaal het geval is. Snow White and the Huntsman probeerde het klassieke verhaal episch neer te zetten, maar slaagde er niet in. The Huntsman: Winter’s War is het vervolg en de vraag is of dat wel nodig was. Lees verder
Toen ik eerder dit jaar hoorde over The Get Down keek ik er erg naar uit. De eerste beelden zagen er goed uit en ook de beschrijving klonk interessant:
“The Get Down” is a mythic saga of how New York at the brink of bankruptcy gave birth to a new art form. Set in New York in 1977, this music-driven drama series chronicles the rise of hip-hop and the last days of disco -_ told through the lives, music, art and dance of the South Bronx kids who would change the world forever.
Als een fan van hip hop was deze setting er eentje waar ik graag meer van wilde weten. Ik weet veel van de muziek en hoe het zich gevormd heeft en om dat allemaal in de vorm van een serie te zien leek me fantastisch. De serie is geschreven en geproduceerd door Baz Luhrmann, die eerder verantwoordelijk was voor onder andere Romeo+Juliet, Moulin Rouge en The Great Gatsby. Iemand die weet hoe je muziek in beeld moet brengen op een visueel aantrekkelijke manier. Het New York van de jaren 70 is daarnaast een fascinerende setting. In de buitenwijken waren toen nog bendes actief (de documentaire Rubble Kings is een goede voor meer info (ook op Netflix). Er was veel criminaliteit en gebouwen werden voor het verzekeringsgeld in brand gestoken. Met een budget van 10 miljoen per aflevering begon ik vol verwachtingen aan dit zesdelige eerste seizoen. Lees verder
Begin jaren ’90 was Kevin Costner één van de grootste sterren in de filmwereld, maar omdat de films waarin hij niet meer goed bezocht werden, verdween hij langzaam uit de schijnwerpers. Toch is hij al die jaren blijven werken en de laatste paar jaar zie je hem langzaam weer in kleine rollen in grotere films zoals Man of Steel of Jack Ryan: Shadow Recruit. En alhoewel hij een hoofdrol had in 3 Days to Kill viel die film erg tegen. Twee jaar later en nu speelt hij in Criminal. Is dit de comeback van Costner? Lees verder
Door de jaren heen heb ik al veel films over wraak gekeken, van Death Wish tot Oldboy en John Wick. Ze bevatten vaak keihard geweld, maar als kijker snap je waarom de hoofdpersonen wraak willen nemen voor het onrecht dat ze aangedaan is en het heft in eigen handen nemen. Want ook al leef je in een rechtsstaat, soms kunnen emoties zo hoog oplopen dat dat nog de enige manier is om rust te kunnen vinden. Dat is niet goed te praten, maar desondanks begrijp je het in zulke films. Eega is ook een wraakfilm, maar het uitgangspunt zo bizar dat je je afvraagt hoe serieus je het moet nemen. Lees verder
Ricky Gervais is al sinds The Office een populaire komiek die door de jaren heen veel succes behaald heeft. En alhoewel ik een aantal keer geprobeerd heb wat van z’n werk te bekijken heb ik er nooit echt van kunnen genieten of het leuk gevonden. Toch probeer ik om de zoveel jaar weer eens iets van hem om te zien of ik m’n mening moet bijstellen. Toen ik een Netflix-film tegenkwam waarin hij samen met Eric Bana (ik ben vast niet de enige die altijd meteen Eric Banana denkt toch?) speelt besloot ik die maar een kans te geven. Had ik dat wel moeten doen? Lees verder
Soms kan het interessant zijn om te fantaseren hoe bepaalde films er uit hadden gezien als een andere beslissing was genomen. Wat als bepaalde acteurs ja zouden hebben gezegd tegen nu iconische rollen? Zou de film dan ook een succes zijn geworden? Hetzelfde kan je doen over historische gebeurtenissen. The Final Countdown doet dat op een zeer originele manier. Lees verder
Het is al weer even geleden sinds Sacha Baron Cohen in z’n eigen film verscheen. Z’n laatste was The Dictator uit 2012 en in de tussentijd verscheen hij in diverse bijrollen, zoals in Alice Through the Looking Glass, Les Misérables en Anchorman 2. Z’n rollen daarin waren anders, maar in z’n eigen film is er één ding waar hij bekend om staat: hij weet altijd te schokken. Of dat nu is door zich niet naar sociale normen te gedragen of anderen voor schut te zetten, hij weet er altijd voor te zorgen dat er momenten zijn die je bijblijven. Bij Grimsby doet hij daar nog een schepje bovenop. Gaat hij daarbij te ver? Lees verder
Terwijl de diverse helden het in de films tegen elkaar opnemen is dat ook het geval tussen de studio’s. Disney’s Marvel Studios heeft hit na hit gehad sinds ze het Marvel Cinematic Universe hebben neergezet. DC (in samenwerking met Warner Bros) heeft dat ook geprobeerd, maar als je naar hun afgelopen vijf films kijkt, Jonah Hex, Green Lantern, The Dark Knight Rises, Man of Steel en Batman v Superman: Dawn of Justice, dan is hun “track record” niet echt heel positief. Het was dan ook met gepaste voorzichtigheid dat ik hun nieuwste film ging kijken. Het was het afgelopen jaar nagenoeg onmogelijk om de marketing rond deze film te ontwijken (wat me desondanks toch redelijk goed gelukt is) en ik hoopte dat dit eindelijk weer eens een DC-film zou zijn waar ik wel van zou genieten. Is Suicide Squad dat gelukt? Lees verder
De films over Jason Bourne hadden nadat ze uitkwamen veel impact op hoe anderen films maakten. Regisseur Paul Greengrass stond bekend voor z’n zeer beweeglijke manier van filmen (beter bekend als shaky cam), waardoor actie er dynamischer en harder uitzag. Maar ook het karakter van Bourne zelf in deze spionage thrillers had veel invloed en zo kun je duidelijk de realistische benadering van gevechten en gebruik maken van de situatie terugzien in de eerste Bond film met Daniel Craig. Na de derde Bourne film besloten zowel Paul Greengrass als Matt Damon dat ze genoeg films hadden gemaakt over het karakter. De studio maakte nog wel The Bourne Legacy met Jeremy Renner in de hoofdrol, maar die film stelde teleur. Waarschijnlijk begon het toch te kriebelen bij de heren van de originele trilogie, want zowel Greengrass als Damon zijn terug voor dit vierde deel. Lees verder
Is het nog mogelijk om na meer dan 100 jaar aan films nog te vernieuwen? In zoveel jaar hebben zoveel creatieve geesten bepaalde visies naar het witte doek gebracht dat je zou kunnen denken dat alles dan wel gedaan is. Toch slagen bepaalde filmmakers er toch weer in om af en toe je mond te doen openvallen door nieuwe manieren van verhalen vertellen of door effectief gebruik te maken van bepaalde technieken zoals dat nog nooit eerder gedaan. Zo wisten de Wachowski’s te verbazen met hun “bullet time” effect in de Matrix, wat door twee technieken samen te voegen (fotocamera’s en computers), iets nieuws opleverde.
De laatste jaren zijn de mogelijkheden van digitale camera’s zeer snel gegroeid. Drones stellen filmmakers in staat om shot te filmen waar je vroeger een helicopter voor moest huren, speciale setups geven de mogelijkheid om 360 graden video’s te maken waar de kijker zelf bepaald waar hij naar kijkt en zijn hoge resolutiecamera’s zo klein dat je ze zonder veel moeite aan iemand vast kunt maken. Dat laatste is precies wat de makers achter Hardcore Henry gedaan hebben en dat levert de eerste “full length, first person” actiefilm op. Lees verder