Toen ik hoorde dat er een vervolg zou komen op Finding Nemo was ik niet meteen enthousiast. De originele film is namelijk één van de beste van Pixar en het verhaal, van een vadervis die op zoek gaat naar z’n zoon, was origineel uitgewerkt. De onderwaterwereld was interessant, de film had een sterke emotionele lading en veel memorabele karakters. Met de titel Findin Dory was ik dan ook bang dat er nu ongeveer hetzelfde zou gebeuren en dat dit een zwak kopie zou worden. Maar Pixar heeft eerder met de Toy Story vervolgen bewezen dat ze in staat zijn om hetzelfde (hoge) nivo vast te houden. Lukt dat met Finding Dory ook? Lees verder
Category Archives: Spanning
The Neon Demon (2016) – Recensie
Eén van de weinig genres waar ik zo goed als niets mee heb, en als je De Filmkijker al langer leest weet je het, is horror. Ik hou er simpelweg niet van om me vrijwillig bang te laten maken. Jump scares zijn aan mij niet besteed en de enige horror die ik wel wil kijken zijn horrorkomedies (Zombieland, Tucker and Dale vs. Evil, The Final Girls) of een klassieker als The Shining. Toen ik dan ook een uitnodiging kreeg voor The Neon Demon was m’n eerste reactie dan ook: “laat maar zitten”.
Dat was totdat ik zag wie de regisseur van deze film was: Nicholas Winding Refn, die zichzelf met Drive op de kaart zette en daarna Only God Forgives maakte. Die laatste film kreeg over het algemeen geen positieve recensies, maar ik vond ‘m fantastisch. Z’n werk is visueel altijd verbluffend en het is duidelijk een regisseur met een eigen stempel. Maar dit bleef een horrorfilm en dus besloot ik toch maar een klein stukje van de trailer te bekijken. Lees verder
Zoolander 2 (2015) – Recensie
Als je me zou vragen om een top 50 van guilty pleasure films te maken, dan is de kans groot dat de originele Zoolander redelijk hoog in die lijst zou voorkomen. Ik heb bijvoorbeeld een “Derek Zoolander Center for kids who can’t read good” T-shirt en twijfelde om er ook één met een Mugatu logo aan te schaffen. Het is een film waarvan ik de flauwe humor erg kan waarderen. Of dat nu de scène is waarin een aantal mannelijke modellen elkaar bij een tankstation met benzine overgieten of het hele concept van Blue Steel. Ik was dan ook erg benieuwd naar het vervolg en wilde graag weten of Ben Stiller, Owen Wilson en Will Ferrell de “magie” van het origineel konden vasthouden. Dat bleek helaas niet het geval te zijn. Lees verder
10 Cloverfield Lane (2016) – Recensie
Wanneer we opgroeien worden we overspoeld met waarschuwingen. We leren daardoor uit te kijken en in te schatten of een situatie mogelijk gevaarlijk kan zijn. Films doen dat op een bepaalde manier ook, al is dat vaak niet in realistische situaties (zeg nu zelf, wanneer is de laatste keer dat je het op je ruimteschip het op moest nemen tegen een buitenaards wezen?). Het extreme wordt opgezocht om je als kijker iets nieuws te laten beleven en je te vermaken. Wanneer je in een bepaald genre vervolgens al veel films gezien hebt, neem je die kennis mee naar de volgende film in dat genre en gebruik je die “ervaring” om de situatie waarin de personages zich bevinden goed in te schatten. Niet alleen om te proberen te raden wat er gaat gebeuren, maar ook omdat je bij een goede film opgaat in die personages en jezelf even vergeet. Je overlevingsdrang neemt onbewust over en ervaring speelt daarbij een belangrijke rol. 10 Cloverfield Lane is zo’n film die je instincten weet te bespelen. Lees verder
Triple 9 (2016) – Recensie
Casey Affleck, Chiwetel Ejiofor, Anthony Mackie, Woody Harrelson, Gal Gadot en Aaron Paul, het is nog al een lijstje van bekende acteurs in een film die geen superhelden- en ook geen grote epische film is. Triple 9 is namelijk een misdaadfilm en met zo’n cast schept dat natuurlijk hoge verwachtingen. Weet regisseur John Hillcoat (eerder verantwoordelijk voor The Proposition, The Road en Lawless) een film op te leveren die binnen het genre opvalt? Lees verder
Warcraft (2016) – Recensie
M’n verwachtingen van tevoren over Warcraft waren niet al te hoog gespannen. De paar foto’s die ik van de film zag spraken me niet echt aan en omdat de film gebaseerd is op een game was dat ook een minpunt. Het genre van gamefilms heeft nog niet echt producten opgeleverd die het publiek wisten te verbazen. Toch had ik een sprankje hoop vanwege de regisseur, Duncan Jones, die eerder verantwoordelijk was voor het indrukwekkende Moon. Zou hij wel in staat zijn om een kwaliteitsfilm op te leveren? Lees verder
Paradox (2016) – Recensie
Als ik soms kijk naar de recensies die ik schrijf en de scores die ik aan films geef, dan vraag ik me soms wel eens af of ik te positief ben over de films die ik kijk, aangezien de meeste positief zijn. Ben ik niet kritisch genoeg of kies ik simpelweg films uit om te zien die over het algemeen simpelweg beter zijn? Paradox gaf me bijzonder snel het antwoord op die vraag. Lees verder
Midnight Special (2016) – Recensie
Als je op IMDB zoekt naar regisseur Jeff Nichols en ziet dat hij slechts vijf films op z’n naam heeft staan zou je kunnen denken dat het niet een zeer ervaren persoon is. Als je even wat meer tijd neemt om de titels te bekijken dan realiseer je je al snel dat dit iemand is die in korte tijd veel indruk heeft weten te maken met titels als Mud en Take Shelter. In die films speelde de altijd imposante Michael Shannon een rol en ook in z’n nieuwste film, Midnight Special, werken de twee weer samen. En dat levert weer een film op die de moeite waard is. Lees verder
Time Lapse (2014) – Recensie
Net zoals licht niet kan ontsnappen uit een zwart gat, kunnen we als mensen niet ontsnappen aan de voorwaartse beweging van tijd. Er is geen overtuigend bewijs dat er tijdreizigers zijn, maar dat betekent nog niet dat we er daardoor niet over dromen. Dat levert interessante boeken, series en films op die ik, hoe slecht ze soms ook zijn, met liefde verorber. Time Lapse stond ook al een tijd om m’n to watch lijst en hoewel niet iedereen er positief over is, was ik toch benieuwd. Lees verder
Captain America: Civil War (2016) – Recensie
Nadat we eerder dit jaar zagen hoe in het DC-universum Batman en Superman het teleurstellend tegen elkaar opnamen, is het nu aan Marvel om hetzelfde te doen in hun films, maar op een veel grotere schaal. Lukt het de studio met deze, door de Russo broers geregisseerde, film wel de juiste richting op te sturen? Of is het beter dat superhelden het onderling niet tegen elkaar opnemen? Lees verder