Met District 9 wist Neil Blomkamp zich goed op de kaart te zetten. Het was een monster van een science fiction film en er werd dan ook met smart uitgekeken naar Blomkamp’s volgende film. Die film is Elysium geworden en Blomkamp keert weer terug met een science fiction film. De vraaag is of hij weer een meesterwerk heeft weten af te leveren. Lees verder
Een aantal jaren geleden hoorde ik voor het eerst over het verhaal van Richard Kuklinski, een huurmoordenaar die voor de mafia werkte en die toegaf meer dan 100 mensen te hebben vermoord. Hij werd geïnterviewd en het was een man die zonder emotie over z’n daden praatte. Hij maakte regelmatig vreemde bewegingen met z’n kaak, maar verder zou je denken dat hij het gewoon over het weer heeft. Z’n bijnaam had hij niet te danken aan z’n gebrek aan emotie (alhoewel dat wel goed zou passen), maar omdat hij soms z’n slachtoffers bevroor zodat het voor de politie onmogelijk was om er achter te komen wanneer iemand daadwerkelijk vermoord was. Kuklinski leeft niet meer, maar z’n faschinerende verhaal vormde de basis voor deze film met Michael Shannon in de hoofdrol. Lees verder
Christian Bale is een fantastisch acteur en net zoals bij een aantal andere acteurs/actrices kijk ik bijna alles waar hij in speelt. Harsh Times is geregisseerd door David Ayer, die ook verantwoordelijk was voor één van m’n favoriete films van vorig jaar, End of Watch. Hij schreef het script voor Training Day en Harsh Times heeft overeenkomsten met beide films. Lees verder
Wanneer je naar een film gaat, zelfs als je er nog maar weinig over gehoord hebt, ga je naar binnen met bepaalde verwachtingen. Natuurlijk hoop je dat de film waarvoor je betaald hebt goed gaat zijn, maar dat is niet het enige. Je verwacht dat je mee zal leven met een karakter die een bepaalde reis maakt, een karakter dat je zal leren kennen en om zal geven (zelfs als ze slecht zijn). Je zal misschien zelfs een verhaal in drie gedeelten verwachten, een introductie van de karakters, een tweede gedeelte waarin er iets met ze gebeurt en een derde gedeelte waarin de problemen opgelost worden. Er zijn maar weinig films die deze formule niet gebruiken en als ze dat doen betekent dat meestal verdeelde meningen. Zelf hou ik van zulke films, zoals 21 Grams en Pulp Fiction. The Place Beyond the Pines knipt z’n verhaal misschien niet zo op als die films, maar het weet de kijker te verrassen. De trailer van de film kan je niet voorbereiden op hetgeen je gaat zien en dat is in dit geval iets goeds. Lees verder
Zoals je misschien zal weten is Black Swan m’n favoriete film en toen ik las dat regisseur Darren Aronofsky de rechten van deze film had gekocht moest ik deze film zien. In Requiem for a Dream heeft hij één van de scènes exact heeft nagemaakt. Kijkend naar Perfect Blue zag ik ook overeenkomsten met Black Swan wat betreft het onderwerp, de werkelijkheid onder controle proberen te houden. Lees verder
Verrassingen zijn de kersen op de taart van het leven (of chocola als je niet van kersen houdt). Ze kunnen je dag maken omdat ze je het gevoel geven dat iemand de tijd heeft genomen om aan je te denken. Het zijn momenten die je koestert. Films kunnen ook verrassingen in petto hebben en om er voor te zorgen dat ik ook daadwerkelijk verrast ben lees ik altijd zo min mogelijk over de films die ik nog niet heb gezien en kijk ik helemaal geen trailers. Ik wist dan ook niets over The Company You Keep behalve dat Robert Redford en Shia LeBeouf erin speelden aangezien die op de poster stonden. De film zelf wist me te overrompelen door z’n cast.
Robert Redford speelt niet alleen de hoofdrol, maar heeft deze film ook geregisseerd (z’n 9e film) en is er in geslaagd om een indrukwekkende lijst aan acteurs en actrices samen te brengen voor deze film. De ene na de andere scène was ik verbaasd door het onverwacht verschijnen van een bekend gezicht (soms in kleine rollen) en dit bleef maar doorgaan gedurende de film. Susan Sarandon, Anna Kendrick, Stanley Tucci en Richard Jenkins zijn slechts enkele voorbeelden daarvan. Het is grappig, maar om die bekende gezichten te zien kan bijdragen aan de mate waarin je van een film geniet. Natuurlijk is dat ook de reden dat bepaalde acteurs/actrices zulke hoge salarissen hebben aangezien het publiek ze graag ziet en kaartjes koopt. Als je een feestje binnenloopt en je kent er niemand, dan zal je je waarschijnlijk niet zo op je gemak voelen als wanneer vrienden van je aanwezig zijn. Ik kijk zelf allerlei soorten films, ook waarin helemaal geen bekende acteurs spelen, maar bij deze film bracht het veel plezier met zich mee als er weer een bekend gezicht verscheen. Lees verder
Alhoewel ik niet elke film heb gezien die Danny Boyle geregisseerd heeft, durf ik wel te zeggen dat ik een fan van z’n werk ben Ik heb 127 Hours, Slumdog Millionaire, The Beach, A Life Less Ordinary en nu deze gezien en nog geen enkele film heeft me teleurgesteld. Shallow Grave is een film die makkelijk door iemand als Hitchcock geregisseerd had kunnen zijn, de film zit vol spanning en onverwachte wendingen. Lees verder
Ik was al een tijdje van plan om deze film te herkijken, maar na het zien van het zeer teleurstellende A Good Day to Die Hard besloot ik dat het er echt van moest komen, omdat ik weer even moest zien waarom die eerste Die Hard film zo goed was. Lees verder
Elk jaar probeer ik een aantal voor mezelf wat filmgerelateerde goede voornemens te bedenken. Eentje daarvan was om meer films nog een keer te bekijken en deze film was daar 1 van. Toen ik deze voor het eerst tijdens de jaren negentig zag was ik er meteen fan van. Ik luisterde veel naar de soundtrack (wat voornamelijk bestaat uit een Russisch koor). Toen ik de film opnieuw begon te kijken dacht ik dat ik veel van de film was vergeten, maar terwijl ik keek kwam er al snel veel terug. Continue reading
Het lijkt John McClane maar niet te lukken om uit de problemen te blijven. A Good Day to Die Hard is de vijfde keer dat er iets onverwachts met ‘m gebeurt. Het maakt echter niet uit wat die onverwachte situatie is, want hij slaagt er elke keer weer in om zich er door te worstelen. Hij is langzaam veranderd van een toevallige held naar een soort Rambo waarmee niets kan gebeuren. Het lijkt er ook op alsof de setting elke film groter moet zijn, eerst was het een wolkenkrabber, toen een vliegveld, daarna New York, toen Amerika en nu Rusland. McClane gaat er naar toe wanneer hij hoort dat z’n zoon daar in de problemen zit. Daarbij belandt hij zelf ook in de problemen. Lees verder