Frank and Ollie is een documentaire die al een lange tijd op m’n IMDB “to watch” lijst stond, maar die eigenlijk niet te vinden was. Het was dan ook een positieve verrassing toen ik deze vorige week tegenkwam op Disney+ en ‘m eindelijk kon zien. Films die gaan over het maken van films vind ik altijd boeiend en ik was dan ook benieuwd naar wat deze film in petto had. Continue reading
Het filmen van een onderwerp legt deze niet alleen vast, maar zal afhankelijk van het moment dat het bekeken wordt ook een bepaald gevoel geven. Als je nu naar bijvoorbeeld Taxi Driver kijkt dan volg je niet alleen het verhaal van Travis Bickle, maar krijg je ook een idee hoe New York er in de jaren zeventig uitzag. Als je nog veel verder teruggaat naar de eerste filmmakers, de gebroeders Lumière, dan geven hun eerste films je ook een bepaald gevoel. Nadat ze van de uitvinder Léon Bouly de patenten kochten voor de “Cinématographe”, die hij zelf niet verder kon uitwerken omdat hij niet de financiële middelen tot zijn beschikken had, ontwikkelden ze de eerste filmcamera. Op 19 maart 1895 maakten ze hun eerste film, waarbij ze eigenlijk alleen maar vastlegden hoe arbeiders hun fabriek verlaten. Veel van die eerste films gemaakt met deze camera legden dagelijkse momenten vast. De aankomst van een trein is daar waarschijnlijk de bekendste van. De beelden die je ziet zijn schokkerig, maar het is een belangrijke stap geweest om te komen op het moment waar we nu zijn.
Maar wat als je die eerste filmcamera ter beschikking zou stellen aan de regisseurs van nu? Wat zouden ze hiermee doen? En wat voor gevoel brengt dat teweeg bij de kijker? Dat is het idee achter deze film. De regels die ze hadden waren: De films mogen niet langer zijn als 52 seconden, er mag geen gesynchroniseerd geluid gebruikt worden en er mogen niet meer dan drie takes gedaan worden. Lees verder
De hoop dat er ooit nog een nieuwe Die Hard film uit zal komen die de moeite waard is, is, samen met het langzaam steeds slechtere acteerwerk van Bruce Willis, steeds kleiner. Toch hebben de eerste Die Hard film en dit derde deel in de franchise een bijzonder plekje in m’n hart. Het zijn namelijk allebei heerlijke actiefilms waarin de hoofdpersonages in een situtatie terecht komen die ze niet onder controle hebben en gedwongen worden er alles aan te doen om er het beste van te maken met de middelen die ze hebben. Lees verder
Ik kan me nog goed herinneren dat ik Casino jaren geleden voor het eerst zag en de film me enigszins teleurstelde. Het was een erg lange film (178 minuten) die me simpelweg niet zo pakte als Goodfellas. Het is natuurlijk de meest voor de hand liggende film om mee te vergelijken aangezien die film ook geregisseerd is door Martin Scorcese en ook Robert de Niro en Joe Pesci in de hoofdrollen heeft. Waarschijnlijk waren m’n verwachtingen dat het eenzelfde soort film was. Nu is dat gedeeltelijk het geval, maar Casino is toch een ander soort film. Aangezien ik het gevoel had dat ik destijds de film onterecht negatief beoordeelde was het tijd om de wereld van Las Vegas in de jaren zeventig nogmaals te bezoeken. Het is een tijd voordat de grote bedrijven de stad overnamen en waar het voor gangsters mogelijk is om veel geld te verdienen in dé gokstad van de wereld. Lees verder
Wat zijn de momenten in je leven die je je herinnert? Waarom heb je juist die herinneringen en ben je veel andere momenten vergeten? Sommigen zeggen dat de reden hiervoor is dat bepaalde gebeurtenissen blijven hangen omdat er een sterke emotie aan verbonden is. Het lijkt een valide punt te zijn als je naar je eigen herinneringen kijkt. Als je dat toespitst op films dan zijn er specifieke films waar je nog veel van weet en andere waar je elk detail van vergeten bent als deze je niet wist te boeien.
Mortal Kombat heeft altijd een indruk achtergelaten. Als eerste is dat omdat ik het spel heel regelmatig met vrienden speelde en er menig uurtje in stak. Ik weet ook nog dat ik deze film in de bioscoop gezien heb toen hij uitkwam en het een fantastische film vond. De film wist de essentie van de game naar het grote scherm te brengen. De tweede reden waarom ik de film herinner is omdat René Mioch de film de grond in boorde en ik het daar totaal niet mee eens was (ik was natuurlijk een stuk jonger en maakte deel uit van de “target audience”). Ik was van mening dat hij ongelijk had. Begin dit jaar heb ik ‘m ontmoet (hij produceert nu zelf ook films) en het was het eerste waar ik aan moest denken (ook al heb ik het er niet over gehad). Toen deze film in m’n lijst van on demand films verscheen moest ik de film weer eens zien. Ik was benieuwd of m’n mening nog steeds hetzelfde was. Lees verder
Dit is een film die verplichte kost is als je met smart zit te wachten op het kopen van Google glasses (die het mogelijk maken alles op te nemen wat je ziet). Deze film speelt zich af in 1999, een aantal dagen voor het nieuwe jaar begint. Strange Days laat zien dat de samenleving een gewelddadige is en waar het einde der tijden langzaam lijkt te naderen. In deze wereld werkt ex-agent Lenny Nero (Ralph Fiennes) als dealer in ervaringen. Er is een apparaat ontwikkeld dat de mogelijkheid biedt om elke ervaring, inclusief de gevoelens die daarbij horen, op te nemen en later weer af te spelen om het nogmaals mee te maken. Een ander persoon kan ditzelfde moment echter ook bekijken en ervaren. Het is een erg lucratieve handel voor Lenny, maar hij komt er al snel achter dat het ook een erg gevaarlijke is. Lees verder
Op de Engelse versie van Filmkijker (My Filmviews) doe ik regelmatig “Story Behind” blog posts waarin ik naar het verleden van film kijk. Het is leuk om meer te weten te komen en ik vergroot dan ook graag m’n kennis op dat gebied. Ik hou er ook van om regelmatig oudere films te kijken, waarbij ik me niet beperk tot specifieke genres of periodes.
In deze documentaire neemt Martin Scorcese de kijker mee op een reis in film waarbij het duidelijk wordt hoeveel hij van film houdt. Is het de moeite waard om mee te gaan op deze 225 minuten durende reis? Lees verder