Escape Plan (2013) – Recensie

Escape Plan Review

Arnold Schwarzenegger en Sylvester Stallone waren twee van de grootste actiesterren ter wereld tijdens de jaren tachtig en begin jaren negentig. Beide mannen hebben erg vermakelijke films op hun naam staan en de twee maakten altijd kleine grappen over elkaar (in Demolition Man wordt er bijvoorbeeld gezegd dat Schwarzenegger president is, in Last Action Hero wordt er een poster getoond van Terminator 2 waarbij Stallone de cyborg speelt).

De twee speelden toen nooit samen in een film, maar ze werkten wel samen bij het opzetten van de Planet Hollywood franchise. Het was pas in The Expendables dat de twee samen op het witte doek verschenen. Voor actiefans was het te vergelijken met het samen verschijnen van De Niro en Pacino in Heat. Het was in The Expendables slechts een korte scene, maar in het tweede deel werd dit uitgebreid. Toch was er nog steeds geen echte Schwarzenegger/Stallone film, tot nu met Escape Plan. Lees verder

Life Tracker (2013) – Recensie

Review of Life Tracker

Elk jaar worden er honderden films uitgebracht en het is dan ook moeilijk voor kleinere films om aandacht te krijgen. Als filmblogger krijg ik dan ook regelmatig mails van producers of regisseurs die vragen of ik hun films wil bekijken. Tenzij de film me totaal niet aanspreekt (wat meestal het geval is met horror films) ben ik meestal wel geïnteresseerd in het bekijken van hun werk. Wanneer je echter direct contact hebt met iemand die betrokken is bij een film voel je toch een bepaalde druk om daadwerkelijk objectief te blijven. Je weet dat iemand een groot aantal uren gespendeerd heeft aan het maken van hun film en wanneer je de film niets vindt wil je eigenlijk niet alleen maar negatief zijn. Ik vind namelijk dat elke film potentieel heeft, die helaas niet altijd gerealiseerd wordt in het eindproduct. Uiteindleijk geef ik m’n eigen mening over wat ik gezien heb en het is aan anderen om het daar mee eens te zijn of niet.

Life Tracker is een onafhankelijke film die kijkt naar een interessant onderwerp: Stel je voor dat het mogelijk was om te bepalen wat er in je leven zou gaan gebeuren, welke partner(s) je zou hebben en wanneer je dood zou gaan, allemaal op basis van je DNA? Hoe zou dat je leven, en dat van de mensen om je heen, beïnvloeden? Deze “found footage” documentaire probeert daar antwoorden op te geven. Lees verder

The Internship (2013)

Review van The Internship

Gewicht. Elke film draagt een bepaald emotioneel gewicht met zich mee. Er zijn films als Schindler’s List die je het gevoel geven alsof er een blok cement aan je voeten zit die je naar de bodem van de oceaan trekken, anders duwen je tegen een muur aan en laten je nadenken over wat je gezien hebt. Dan zijn er de films die je meenemen naar de wolken, weg van alles om je heen, die er in slagen om dat gevoel te behouden zelfs als ze zijn afgelopen. Als The Internship een gewicht zou hebben dan zou het het beste kunnen worden beschreven als een helium ballon. De film is extreem licht, kan je mee de lucht innemen en als je wat van die helium inademt kan je nog lachen, maar het duur dan niet lang voordat je weer terug op de grond bent. Lees verder

After Earth (2013) – Recensie

Review After Earth

M. Night Shyamalan werd ooit gezien als de volgende Steven Spielberg. Helaas heeft hij in z’n carrière een aantal films gemaakt die zeer slecht zijn ontvangen. De ooit veelbelovende prince veranderde in een kikker en mensen begonnen hem af te schrijven. Is After Earth de film die hem weer de kus geeft om het in een prins te veranderen? Lees verder

1: Life on the Limit (2013) – Recensie

Review documentaire 1

Toen ik opgroeide was ik niet iemand die graag achter de TV ging zitten om naar sport te kijken, ik was liever zelf actief bezig. Zo nu en dan keek ik wel eens wat tennis of zag ik de wedstrijden van oranje, maar dat was het dan wel. Behalve dan Formule 1. In de jaren negentig wilde ik er niets van missen. Op zondagen zat ik op m’n kamer achter m’n TV’tje gekluisterd en keek met spanning naar de races. Het was de tijd van Senna, Damon Hill en Michael Schumacher. De rivaliteit (vooral die tussen Hill en Schumacher) is iets wat ik niet snel zal vergeten (en is één van de redenen dat ik nooit een fan van Schumacher ben geweest ondanks het feit dat hij diverse malen de wereldtitel heeft weten te bemachtigen). Toen ik echter op mezelf ging wonen begon ik de sport minder fanatiek te volgen. Zo nu en dan keek ik nog wel eens een race, maar de sport vond ik niet zo interessant meer. Documentaires over de sport interesseren me echter nog steeds en zoals de documentaire Senna in 2010 wist te bewijzen kunnen deze zeer goed zijn. De vraag is of 1 net zo goed is. Lees verder

Crazy Sexy Cool: The TLC Story (2013) – Recensie

Review van Crazy Sexy Cool: The TLC Story (2013)

Iets meer dan tien jaar geleden was TLC één van de grootste vrouwelijke artiestengroepen die er was. Sinds ze in 1991 hun eerste album uitbrachten was het trio, dat bestond uit Tionne “T-Boz” Watkins, Lisa “Left Eye” Lopes en zangeres Rozonda “Chilli” Thomas, een vast gegeven in de hitlijsten. Hun mix van R&B met hip hop leverde een grote schare aan fans op. Door die fans verkocht de groep miljoenen albums, maar achter het succes gingen een aantal problemen schuil. Hun contracten waren slecht. Dit betekende dat ze bijna geen geld verdienden ondanks de explosieve verkoop van hun muziek.

Toen Left Eye in 2002 tijdens een auto ongeluk om het leven kwam betekende dit het einde van de band. De twee overgebleven leden verschenen nog wel bij enkele shows om te praten en om af en toe op te treden, brachten ze geen nieuwe muziek meer uit. Crazy Sexy Cool: The TLC Story, die gemaakt is in samenwerking met T-Boz en Chilli, kijkt terug naar de geschiedenis van de groep in de vorm van een biopic vanaf hun ontdekking tot de onverwachte dood van Left Eye. Is deze film alleen leuk voor de fans van de groep of weet het ook een jongere generatie aan te spreken die niet opgroeiden met hun muziek? Lees verder

White House Down (2013)

Review van White House Down (2013)

White House Down en Olympus Has Fallen gaan beide over hetzelfde onderwerp en zijn kort achter elkaar uitgekomen. Dat is iets wat vaker wel vaker in de filmwereld gebeurt en het lijkt me dat dat geen toeval is. In dit geval gaan beide films over een aanval op het witte huis. Ik vond Olympus Has Fallen, met Gerard Butler een erg vermakelijke film en vroeg me af of White House Down, met Jamie Foxx als de Amerikaanse president en Channing Tatum als de man die hem moet redden ook zo leuk zou zijn. De film is geregisseerd door Roland Emmerich, die bekend staat om z’n spektakelfilms (bijvoorbeeld 2012, 10000 B.C., The Day After Tomorrow en Independence Day). M’n verwachting waarom daarom hoog. Lees verder

R.I.P.D. (2013) – Recensie

review R.I.P.D. (2013)

Als filmblogger kijk ik veel films en heb ik over de jaren heen aardig wat kennis over films opgebouwd. Die kennis en ervaring wordt tijdens het kijken van een film regelmatig gebruikt, meestal niet eens bewust. Je herkent bepaalde technieken en herkent sommige situaties omdat ze je aan andere films doen denken. Het maakt sommige films erg voorspelbaar. R.I.P.D. heeft in de vele recensies die ik las daar erg veel problemen mee gehad. De film zou veel op andere films lijken en zelf was ik er dan ook erg benieuwd naar. Lees verder

Gravity (2013) – Recensie

Review van Gravity

Er zijn bepaalde films die de titel “ervaring” heel terecht verdienen. Ze slagen er in om je een andere wereld binnen te trekken en alles om je heen te vergeten. Gaspar Noé’s Enter the Void is de laatste film waar ik me kan herinneren dat ik de term “ervaring” gebruikt heb, maar ook Gravity verdient het om ook zo te worden beschreven. Het is het type film dat je slechts één keer in de zoveel jaar langs ziet komen. Lees verder

The East (2013)

Review van The East

Brit Marling is een actrice die misschien niet iedereen kent. Ze speelde in Arbitrage als de dochter van Richard Gere’s karakter. Naast acteren schreef en produceerde ze Sound of My Voice, Another Earth en nu deze film. Sinds ik haar voor het eerst zag in Another Earth moet ik toegeven dat ik erg van haar werk kan genieten. After Earth en Sound of My Voice waren uniek. Beide vertelden ze een verhaal dat op de achtergrond een sci fi element had (een tweede aarde en tijdreizen respectievelijk). Die elementen maakten geen groot deel van het verhaal uit, maar het gaf de films een ander gevoel. The East heeft niet dat science fiction element heeft het wel overeenkomsten met Sound of My Voice. Het gaat over een vrouw die deel uit wil gaan maken van een radicale groep om er onderzoek naar te doen (wat ook de karakters in Sound of My Voice deden). De naam van die groep is The East. Lees verder