In 2007 maakten Seth Rogen en Jay Baruchel de korte film Jay and Seth Versus the Apocalypse. Het speelde zich voornamelijk in één kamer af en de twee waren bijna alleen maar aan het ruzieën. Ik vond die film niet grappig of interessant, maar die korte film was wel de inspiratie voor This Is The End. De vraag is of deze komedie ook teleurstelt of dat het een goede komedie is geworden. Lees verder
Hoe vaak wordt je mening over een film beïnvloed door te kijken naar sites als IMDB of Rotten Tomatoes? Als ik die sites moet geloven dan is The Lone Ranger geen film die ik zou moeten proberen te kijken. Op IMDB heeft de film een 6,6 en Rotten Tomatoes tootn een score van 31%. De film is daarnaast een western, een genre waar ik over het algemeen niet van kan genieten. Ondanks die scores was ik toch benieuwd naar The Lone Ranger. Lees verder
Het vormen van een nieuw gezinsgevoel is altijd moeilijk wanneer je vader of moeder een nieuwe liefde gevonden heeft. De nieuwe persoon moet zijn of haar eigen plek vinden in een huis zonder zichzelf daarbij voor te doen als vervanging van een andere persoon.
The Way Way Back vertelt het verhaal van een familie die naar een strandhuis gaat om te proberen elkaar beter te leren kennen. Duncan (Liam James) is een veertienjarige jongen die erg stil en op zichzelf is en maar weinig tijd buiten het huis met andere tieners doorbrent. Z’n moeder heeft een nieuwe vriend (gespeeld door Steve Carrell) die hem op de weg naar hun bestemming duidelijk maakt wat hij van hem denkt en maar weinig positiefs te zeggen heeft. Het wordt zo’n zomer die de relatie tussen hen voor altijd zou kunnen veranderen. Lees verder
Een paar kreten die op de DVD of de Blu Ray van deze film zouden kunnen staan zijn “de meest realistische verfilming van man vs. natuur” of “de ultieme overlevingsfilm”. Helaas betekenen in dit geval dat soort kreten niet meteen dat All Is Lost een goede film is en waar iedereen van zal kunnen genieten. Kan je je Life of Pi voorstellen zonder de dieren en de voiceover? Of 127 Hours waarbij de hoofdpersoon niet tegen de camera praat? Buried zonder een telefoon? Die beschrijvingen vatten deze film redelijk samen. Behalve een voiceover aan het begin van de film is deze 106 minuten durende film bijna stil. Ongeveer na een uur schreeuwt Robert Redford (die zichzelf lijkt te spelen aangezien je als kijker helemaal niets te weten komt over de persoon die hij speelt) “FUUUUCCCKKKK”. Dat vatte op dat moment heel erg goed m’n gevoel samen over wat ik tot dan toe had gezien. Lees verder
Komedies zijn misschien wel het vreemdste van alle filmgenres. Het is mogelijk om 10 reviews van een bepaalde komedie te lezen en er zal niet altijd overeenstemming zijn. Zelf als die overeenstemming er wel is, is er nog steeds een grote kans dat ik de film zelf niet grappig zal vinden. Komedies zijn dan ook een beetje te vergelijken met snacks. Iedereen houdt van snacks, maar de één eet liever chips terwijl de ander meteen voor de chocolade zal gaan. Het is een type film dat moeilijk aan te raden is als je niet op de hoogte bent van de smaak die iemand heeft. Als je kijkt naar de ingrediënten op de doos dat heeft We’re the Millers er een aantal bekende: road movie, karakters die elkaar niet liggen, verwisselde identiteit en grove grappen. Lees verder
Of je nu wel of geen Apple produkten in je huis hebt, het is bijna niet te ontkennen dat het bedrijf veel impact heeft gehad op de wereld van computers, muziek, telefonie en apps. In al deze markten slaagde het er in om het landschap te veranderen en nieuwe markten te creëren. Velen hebben geprobeerd dat succes te evenaren, maar er zijn er maar weinig in geslaagd. Een belangrijke factor in het succes van Apple was één van de oprichters, Steve Jobs.
Met zijn dood in 2011 voelden velen dat de wereld een inspirerend man kwijt was. Zelf wist ik maar weinig over hem en besloot toen zijn biografie te lezen, geschreven door Walter Isaacson. Daaruit kwam duidelijk naar voren dat hij een moeilijk persoon was om mee om te gaan, iemand die dingen anders deed en ook bepaalde feiten negeerde als dat hem niet op een bepaalde manier hielp. Hij wist echter ook mensen te inspireren en te motiveren en wist ze te overtuigen om zaken gedaan te krijgen waarvan ze misschien dachten dat deze onmogelijk waren. Hij was een perfectionist en hij wilde zelfs dat een product er aan de binnenkant mooi zou uit zien, zelfs als niemand dat ooit zal zien. jOBS probeert ongeveer hetzelfde te doen als was The Social Network deed voor Mark Zuckerberg. De vraag is echter of de film daarin slaagt. Lees verder
Wanneer de gemiddelde filmijker de naam Michael Bay hoort zal dat meteen een aantal associaties oproepen. Woorden als “veel explosies”, “leeg” of zelfs “slechte filmmaker” zullen misschien gebruikt worden en als je kijkt naar de scores die films als Transformers, The Island en Pearl Harbor gekregen hebben kan je die woorden waarschijnlijk goed onderbouwen. Toch heeft hij ook vermakelijke films als Bad Boys, The Rock en Armageddon gemaakt. Al die films voelen groots aan en dat was ook m’n verwachting voor Pain & Gain. De film ziet er uit als een Michael Bay film, maar het voelt in vergelijking met z’n andere films echter een stuk kleiner aan. De film is ook gebaseerd op echte gebeurtenissen (nu hoor ik je al denken “dat was ook het geval met Pearl Harbor en je weet wat daar het resultaat was”) en blijkt erg vermakelijk te zijn. Lees verder
2013 is in mijn optiek een goed jaar voor komedies. Natuurlijk is niet elke komedie die dit jaar uit is gekomen een meesterwerk, maar films als This is the End, We’re the Millers en nu The World’s End zijn slechts enkele voorbeelden van komedies die ik echt leuk vind. Het duo Simon Pegg en Nick Frost zijn weer terug in een nieuw avontuur, wat op het eerste gezicht niet zo spannend lijkt. Lees verder
Met District 9 wist Neil Blomkamp zich goed op de kaart te zetten. Het was een monster van een science fiction film en er werd dan ook met smart uitgekeken naar Blomkamp’s volgende film. Die film is Elysium geworden en Blomkamp keert weer terug met een science fiction film. De vraaag is of hij weer een meesterwerk heeft weten af te leveren. Lees verder
Toen ik deze zomer in vakantie was in Zuid Amerika besloot ik deze film te kijken op m’n tablet. Het was laat, de temperatuur nog hoog en de muskieten vierden feest op m’n voeten (iets wat ik me pas na het kijken van de film realiseerde). Het bleek echter de perfecte setting te zijn om de nieuwste film van Nicolas Winding Refn (Drive, Pusher) te kijken. Lees verder