De geschiedenis heeft een rijke schat aan vergeten verhalen die meer dan de moeite waard zijn te vertellen. Dat is ook het geval voor deze film die gaat over Monsieur Chocolat (Omar Sy), de eerste succesvolle zwarte circusartiest die in het Parijs van eind 19e eeuw naam wist te maken, maar ook moest worstelen met vooroordelen. Lees verder
Al in de eerste paar shots na het opzetten van deze film overheerst het gevoel dat je op het punt staat iets bijzonders te bekijken. Het contrastrijke zwart/wit doet de jungle van de Amazone er anders uit zien. Niet het vochtige, bedrukkende groen dat normaal de boventoon voert, maar een neutraliteit waarin de hoofdpersoon zich begeeft. Een gebied dat grotendeels niet is ingekleurd en waar nog veel moet worden ontdekt. Het is 1900 en de Duitse ontdekkingsreiziger Theo (Jan Bijvoet) trekt samen met zijn gids Manduca door de jungle. Hij is echter ziek en de sjamaan Karamakate is de enige die hem nog kan redden. Die vertrouwt Theo echter niet omdat hij de laatste van zijn volk is en de rest door blanken is uitgemoord. Toch onstaat er een breekbare band en trekken de drie de rivier over, op zoek naar een zeldzame plant. Lees verder
Samantha Montgomery, artiestennaam Princess Shaw, een vrouw die in New Orleans woont, is al jaren bezig als zangeres. Ze gaat naar talentenshows, maakt YouTube video’s en droomt ervan om ooit voor een groot publiek te staan en bekend te zijn, maar de realiteit is anders. Ze werkt in een bejaardentehuis, tijdens de shows is het aantal mensen dat naar haar luistert op twee handen te tellen en op persoonlijk vlak zit het haar ook niet mee. Ze verdient soms niet genoeg geld om haar elektriciteit te kunnen betalen, alle wielen van haar auto zijn gestolen en ook haar 8-jarige relatie met haar vriendin is voorbij. En toch, ondanks alles blijft ze muziek maken. Documentaire maker Ido Haar volgt haar en heeft haar vertelt dat hij haar wil filmen omdat hij YouTubers wil volgen. De echte reden is echter anders. Lees verder
True crime documentaires hebben na het succes van Making a Murderer kunnen rekenen op meer interesse. Als mensen hebben we een fascinatie met dit soort zaken, omdat je je afvraagt wat iets kan bewegen om iets te doen (en in het geval van mensen die onschuldig lijken te zijn juist hoe het systeem ze kan behandelen). My Friend Rockefeller gaat over Christian Gerhartsreiter. Een van origine Duitse man die een droom had om het te maken in Amerika. Dat lukte hem en hij was alom geliefd, maar hij deed zich wel voor als anderen, waaronder een erfgenaam van Rockefeller. Daarnaast bleek hij ook een moordenaar te zijn. Lees verder
Is het nog mogelijk om na meer dan 100 jaar aan films nog te vernieuwen? In zoveel jaar hebben zoveel creatieve geesten bepaalde visies naar het witte doek gebracht dat je zou kunnen denken dat alles dan wel gedaan is. Toch slagen bepaalde filmmakers er toch weer in om af en toe je mond te doen openvallen door nieuwe manieren van verhalen vertellen of door effectief gebruik te maken van bepaalde technieken zoals dat nog nooit eerder gedaan. Zo wisten de Wachowski’s te verbazen met hun “bullet time” effect in de Matrix, wat door twee technieken samen te voegen (fotocamera’s en computers), iets nieuws opleverde.
De laatste jaren zijn de mogelijkheden van digitale camera’s zeer snel gegroeid. Drones stellen filmmakers in staat om shot te filmen waar je vroeger een helicopter voor moest huren, speciale setups geven de mogelijkheid om 360 graden video’s te maken waar de kijker zelf bepaald waar hij naar kijkt en zijn hoge resolutiecamera’s zo klein dat je ze zonder veel moeite aan iemand vast kunt maken. Dat laatste is precies wat de makers achter Hardcore Henry gedaan hebben en dat levert de eerste “full length, first person” actiefilm op. Lees verder
We zijn allemaal op zoek naar een bepaalde vorm van stabiliteit in ons leven. Dat is voor sommigen een vaste baan en voor anderen op emotioneel vlak. Als je eenmaal die stabiliteit bereikt hebt neem je het vaak voor lief. Soms hou je echter geen rekening met onverwachte gebeurtenissen die je leven overhoop kunnen gooien. Zo zijn er mensen die in grote financiële problemen komen wanneer hun partner plotseling overlijdt en de hypotheek alleen maar moeilijk te dragen is. Je maakt keuzes met een bepaald risico in je achterhoofd en schat in of dat het waard is. Als het echter misgaat ligt het ook aan de persoon hoe je daarmee omgaat. Geef je op of zoek je naar een manier om het op te lossen? Lees verder
Omgaan met de tijd die je hebt is een balanceringsact. Je hebt je persoonlijke interesses, ideeën die je wilt uitwerken en eindeloos aan kan werken, maar ook je familie en vrienden die je ook genoeg aandacht wilt geven. Je baan slokt daarnaast misschien ook nog een hoop tijd op waardoor je soms keuzes maakt waardoor je niet iedereen de aandacht krijgt die ze verdienen. Daardoor loop je het risico langzaam uit elkaar te groeien en is het soms moeilijk weer de juiste manier te vinden om dat te herstellen. Zo ook in Louder than Bombs van Joachim Trier. Lees verder
Robert Laing (Tom Hiddleston) is een succesvolle arts die na de dood van z’n zus een prestigieuze nieuwe woontoren betrekt net buiten Londen, ontworpen door Anthony Royal (Jeremy Irons). Het is een modern gebouw dat van alle gemakken voorzien is. Zo bevat het een zwembad, sportschool en een supermarkt waar iedereen gebruik van kan maken. Toch bevat het gebouw verschillende groepen uit de maatschappij. De bovenste verdiepingen worden bewoond door de “upper class” terwijl de arbeidersgezinnen op de lagere verdiepingen zitten. Zoals al snel uit de opening blijkt leidt die scheiding uiteindelijk tot een chaos die er bijna post apocalyptisch uitziet. Lees verder
Voordat Much Loved begin dit jaar op het filmfestival in Rotterdam draaide was er al veel opspraak. De film werd in Marokko verboden omdat het minachting heeft voor morele waarden en Marokkaanse vrouwen en zowel de regisseur, Nabil Ayouch, als de actrices werden bedreigd. Waarom dan al die opschudding? Lees verder
“Het boek is beter dan de film” is een uitspraak die ik vaak tegenkom als het gaat om boekverfilmingen. En ja, dat het boek bijna altijd beter is, is natuurlijk niet verwonderlijk. Als je een boek leest vorm je zelf de beelden die bij de zinnen horen en daarnaast is een boek in staat om veel meer informatie over te brengen dan een film. Een schrijver kan een hele paragraaf spenderen aan het beschrijven van de geur in de lucht of de temperatuur van een maaltijd, terwijl een film alleen visueel, met eventueel een dialoog, die informatie kan overbrengen. Het vergelijken van de twee vormen van media moet je dan eigenlijk ook niet doen. Het zijn op zichzelfde staande vormen van entertainment met elk hun sterke en zwakke kanten. Goosebumps (hier bekend als Kippenvel) is een langlopende serie van griezelboeken die geschreven is door R.L. Stine. Wat Goosebumps echter doet is niet één boek te verfilmen, maar ze simpelweg allemaal in één film te behandelen. Werkt dat idee? Lees verder