Er is een moment in The Meg dat de film, mocht het je nog niet opgevallen zijn, het wel heel erg duidelijk maakt dat het zichzelf niet al te serieus neemt. Jason Statham (die een expert speelt die mensen redt als ze vastzitten op de bodem van de oceaan) zwemt dan namelijk richting een enorme prehistorische haai terwijl hij “Just keep swimming” uit Finding Nemo zingt. Het is maar goed ook dat die toon er is, want dit is een monsterfilm dat gebaseerd is op een bizar idee. Een miljardair heeft veel geld geïnvesteerd om er achter te komen of de Marianentrog nog dieper is dan we dachten. De eerste missie om dat uit te vinden gaat niet zoals gepland en Jonas Taylor (Statham) wordt opgetrommeld om ze te redden. De groep komt er ook achter dat er op die plek de grootste haai die ooit heeft geleefd nog aanwezig is, een megalodon, die uit de diepte ontsnapt en mensen begint aan te vallen. Het is aan Taylor en de groep om de haai te doden. Continue reading
Tag Archives: 2018
Rampage (2018) – Recensie
Daar gaan we weer, de volgende film gebaseerd op een game! Helaas heeft dit genre eigenlijk geen goede films opgeleverd (al ben ik nog steeds fan van de originele Mortal Kombat). Daarvoor zijn er verschillende redenen te bedenken, maar het komt neer op het simpele feit dat je games meestal niet speelt om het verhaal. Ze waren eigenlijk nooit echt filmisch te noemen en alhoewel dat wel langzaam is veranderd voor sommige genres ging het altijd om een speler met een controller die genot haalde uit het uitvoeren van acties op het scherm. Rampage was een spel dat eigenlijk helemaal geen verhaal had, behalve dat je een groot monster kon besturen dat gebouwen kapot kon slaan en mensen opeten. Het ging puur om de actie, dus dat is het enige dat de makers van deze film goed moesten doen om trouw te blijven aan de bron. Maar we hebben allemaal, met uitzondering van Michael Bay, wel geleerd dat alleen maar actie laten zien niet werkt. Een verhaal om dat aan op te hangen is noodzakelijk. Continue reading
A Quiet Place (2018) – Recensie
Geluid maakt een groot deel uit van films, maar toch is het vaak iets waar je niet over nadenkt. Sinds de introductie van geluid heeft het een laag toegevoegd die mede verantwoordelijk is voor hoe je je voelt, iets kan versterken of zelfs de toon kan zetten. Er wordt veel tijd besteed aan het perfectioneren ervan. Denk bijvoorbeeld aan animatiefilms, waarbij je kijkt naar een levende wereld die echt aanvoelt. Maar net zoals de beelden, moet ook elk geluid gemaakt worden om het publiek mee te voeren of dat nu een actiescène in The Incredibles is of een emotioneel moment in Your Name. In horror films is het een onmisbaar element dat effectief gebruikt moet worden omdat het een spanningsmoment kan maken of breken. A Quiet Place is een horrorfilm die geluid gebruikt op een andere manier… Continue reading
Hannah Gadsby: Nanette (2018) – Recensie
Zoals ik afgelopen maandag schreef is het niet bij te houden wat er allemaal op Netflix uitkomt. Vooral de afgelopen maanden was ik niet erg actief en hield ik het totaal niet bij. Ik luister veel podcasts en ook daar had ik een aardige achterstand. Toch hoorde ik in verschillende podcasts de titel van deze Netflix-special noemen. Een show van een Australische stand-up comedian die meer zou zijn dan alleen vermaak, maar ook kijkt naar het genre en je aan het denken zet. Ik was echter niet voorbereid op hoe erg ik geraakt en onder de indruk zou zijn van wat deze artiest weet neer te zetten. Een aangrijpend optreden dat je simpelweg gezien moet hebben. Continue reading
Ocean’s Eight (2018) – Recensie
Toen George Clooney‘s versie van Ocean’s Eleven (een remake van de originele film uit 1960) uitkwam, was het een hit en kreeg het veel positieve recensies. Regisseur Steven Soderbergh slaagde erin om een film te maken die vlot, gelikt en leuk was. Het vervolg stelde iets teleur en Ocean’s 13 in 2007 was weer leuk. Nu is er elf jaar later Ocean’s 8, waarin de (bijna) gehele cast uit de trilogie vervangen is en het verhaal zich niet afspeelt voor de andere films (iets dat je mogelijk zou verwachten). In deze versie is het een vrouwelijk crew die een beroving aan het plannen zijn. Continue reading
Rapture (2018) – Recensie
Op het gebied van hiphop heeft Netflix een aardig aanbod van interessante documentaires (Bad Rap, Hip Hop Evolution, The Defiant Ones, Fresh Dressed, Stretch and Bobbito: Radio That Changed Lives, The Art of Organized Noize, Sample This en films/series (Roxanne Roxanne, The Get Down) over dit muziekgenre. Ik heb ze stuk voor stuk gezien en ook al zijn er een aantal teleurstellend, toch bieden over het algemeen interessante informatie en entertainment. Dit jaar werd ook Rapture toegevoegd. Volgens de Netflix bescrijving vertellen hip-hop sterren wat hetgene is wat hen als artiest definieert en het effect dat ze hebben gehad op de cultuur buiten hun muziek. Bij bijna elke aflevering in deze serie ligt de focus op één artiest. Dit is een mix van oude en nieuwe artiesten: Logic, Nas & Dave East, G-Eazy, 2 Chainz, T.I., Rapsody, Just Blaze en A Boogie Wit Da Hoodie. Aangezien ik de laatste jaren wat minder naar muziek luister, wist ik niets over Logic, Dave East, G-Eazy, Rapsody of A Boogie, dus ik was wel geïnteresseerd om meer over ze te weten te komen. Continue reading
Robin Williams: Come Inside My Mind (2018) – Recensie
Alhoewel er veel mensen zijn die Robin Williams kennen van zijn standup komedie en zijn tv show Mork en Mindy, kende ik hem persoonlijk voornamelijk uit de films waarin hij speelde. Of dat nu z’n komische werk was in films als Aladdin, Mrs. Doubtfire en Flubber of z’n serieuze rollen in Awakenings, What Dreams May Come, One Hour Photo, Good Will Hunting en Dead Poets Society. Hij was een zeer veelzijdige acteur die altijd een genot was om naar te kijken. Het kwam in 2014 dan ook als een schok toen het nieuws bekend werd dat hij een einde aan z’n leven had gemaakt. Deze HBO documentaire (te bekijken via Ziggo) kijkt naar zijn leven, met zowel de voorspoed als tegenslagen. Continue reading
Skyscraper (2018) – Recensie
We voelen allemaal een drang om de films die we zien in hokjes te plaatsen. Het maakt het makkelijk om ze met andere films in een bepaald (sub)genre te vergelijken en geeft je daarnaast de mogelijkheid om je kennis te etaleren van het “filmlandschap”. In de meeste recensies die ik las over Dwayne Johnson’s nieuwste film Skyscraper (dat gaat over een beveiligingsexpert die z’n familie moet zien te redden uit een brandend gebouw dat is overgenomen door een aantal criminelen) werd er een vergelijking gemaakt met Die Hard en The Towering Inferno. Maar ik denk dat die vergelijking niet helemaal juist is omdat het hele andere films waren. The Towering Inferno was een rampenfilm die ze afspeelde in een hoog gebouw. Die Hard was misschien net zoals deze film een actiefilm, maar eentje die ging voor een realistischer en geloofwaardiger verhaal. Het is beter om de vergelijking niet te maken en de film te beoordelen voor wat het is: Een “blockbuster” voor het zomerseizoen die als doel heeft om de kijker te vermaken en deze een vermakelijke achtbaanrit aan te bieden. Continue reading
The Bits of Yesterday (2018) – Recensie
Tegen het einde van deze documentarie over retro gaming wordt het verzamelen vergeleken met een verslaving. Verzamelaars halen voldoening om te kijken naar de games en consoles die ze bezitten, de nieuwe die ze aanschaffen en het vergelijken van hun verzameling met anderen. Het is een gevoel dat iedereen wel kan begrijpen en zelf heb ik dit ook een tijd gedaan. Alhoewel ik nog best wel wat in m’n berging heb staan, heb ik ze al jaren niet meer bekeken. Ik ben daar jaren geleden mee gestopt en op een gegeven moment verliest zo’n verzameling voor jezelf z’n waarde een beetje. Afstand verandert je perspectief en hoe je iets waardeert. Dat is ook zo voor het kijken van films en zoals ik al in m’n vorige artikel schreef heeft een break van bloggen ook daar een verandering teweeg gebracht. Ik hoef niet meer “zo veel mogelijk” te zien en kijk er anders naar. Maar terug naar deze documentaire. Continue reading
The Cloverfield Paradox (2018) – Recensie
De promotie van films is tegenwoordig enorm voorspelbaar geworden. Je krijgt maanden van tevoren de eerste set foto’s te zien, gevolgd door teasers en verschillende trailers voordat je de film eindelijk kunt zien. Zelf negeer ik het allemaal en vindt ik het een zeer vermoeiende manier om een product te marketen en proberen hype te creëren. Dat het ook anders kan bewijst Netflix met The Cloverfield Paradox. Een film die oorspronkelijk onder de naam The God Particle zou worden uitgebracht en werd uitgesteld. Tijdens de Superbowl reclames was er ineens de trailer en tot ieders verbazing de boodschap dat de film meteen na de wedstrijd op Netflix beschikbaar zou zijn. Een marketingtechniek die wat mij betreft vaker mag worden gebruikt. Continue reading