Gemini Man (2019) – Recensie

Gemini Man recensie

Er zijn af en toe nieuwe ontwikkelingen binnen de film, die mogelijk ingrijpende gevolgen kunnen hebben op het medium. Denk bijvoorbeeld aan de introductie van geluid, kleur en CGI. Toch blijven filmmakers zoeken naar nieuwe technische verbetering om de ervaring nog verder te pushen. Een als filmkijker ben ik altijd benieuwd of iets mogelijk een volgende stap kan betekenen. James Cameron maakte eerder al bekend dat de volgende Avatar films gebruik zouden maken van een hogere framerate. Huidige films worden getoond in 24 beelden per seconde (24fps) en velen vinden dat de look van film.

Die snelheid stamt nog uit de tijd dat een cameraman met de hand de film door de camera moest draaien en die snelheid te doen was. Het resultaat is een bewegend beeld dat eigenlijk schokkerig is en niet aanvoelt als wat je ogen in het echte leven zien. Een hogere framerate benaderd de werkelijkheid meer, maar wat is de impact daarvan op de film beleving? Met The Hobbit trilogie konden bioscoopbezoekers dat een aantal jaar geleden ervaren. De films werden vertoond in 48fps en dat dubbel aantal beelden verdeelde bezoekers. Sommigen vonden het aanvoelen alsof je naar een soap zat te kijken, waarbij kostuums er niet echt uitzagen. Anderen (waaronder ik zelf) zagen juist de voordelen. Je bent namelijk in staat actie veel beter te volgen omdat het vloeiend is.

Gemini Man review

Regisseur Ang Lee maakte eerder Billy Lynn’s Long Halftime Walk en schoot het in 3D en 120fps. Die film was hier niet te zien in dat formaat. Z’n nieuwste film Gemini Man echter wel als je even goed onderzoek doet. Alhoewel de IMAX zalen de film in een hogere framerate tonen, beperken die zich slechts in 60fps. Wil je het in 120fps zien, dan zijn de Dolby Cinema zalen de enige optie. Vanochtend bezocht ik de film in zo’n zaal om dit nieuwe formaat met eigen ogen te zien. Continue reading

The Last Black Man in San Francisco (2019) – Recensie

The Last Black Man in San Francisco review

Het gebeurt niet vaak, maar soms heb je van die films waarbij je na het zien ervan het gevoel krijgt dat de echte wereld maar saai en grijs is. En dan heb ik het niet eens over de extremen van een Speed Racer of Alice in Wonderland, maar simpelweg over de manier waarop een filmmaker in staat is geweest het “gewone leven” op een prachtige manier heeft weten vast te leggen, waarbij elke shot een kunststukje is. Een moment dat je zo zou kunnen omlijsten en ophangen.

Als een regisseur in staat is om dat met z’n eerste feature film te doen, dan weet je dat het er eentje is die je in de gaten moet houden. Regisseur Joe Talbot doet dat samen met cinematograaf Adam Newport-Berra. Hij groeide op in San Francisco en was goede vrienden met Jimmie Fails. Samen maakten ze korte films en Jimmie vertelde veel over z’n jeugd en hoe hij opgroeide. Het inspireerde Talbot en ze besloten een short te maken, dat uiteindelijk uitgroeide tot een Kickstarter en interesse van Brad Pitt’s productiemaatschappij Plan B Enterntainment kreeg. Dankzij z’n hulp kreeg Talbot toegang tot een groter budget om het verhaal, dat gedeeltelijk gebaseerd is op het leven van z’n vriend, te verfilmen, waarbij Jimmie zelf de hoofdrol speelt. Continue reading

Blinded by the Light (2019) – Recensie

Blinded by the light recensie

Toen ik als tiener de muziek vond die me aansprak, wilde ik zoveel mogelijk mensen er mee in aanraking brengen. Je voelt ergens een connectie mee en wilt dat delen, omdat je denkt dat anderen hetzelfde zullen hebben. Dus ik zette het raam van m’n kamer open en m’n boxen hard, als ik in de tram zat zette ik het volume van m’n walkman eigenlijk veel hoger dan goed was en toen ik m’n eerste auto had waren vaak de ramen open (ok, dat laatste had ook te maken dat ik geen airco had). De invloed van muziek op iemand kan enorm zijn, vooral als tiener. Ik zie dat ook bij m’n dochters wanneer ze een nummer delen en je ziet hoeveel het voor ze betekent en ze willen dat je hetzelfde ervaart. Het is dat gevoel waar Blinded by the Light om draait. Continue reading

Once Upon a Time… in Hollywood (2019) – Recensie

Once Upon a Time in Hollywood recensie

Er is een handjevol regisseurs van wie ik elke nieuwe film die ze maken blind zal zien, ongeacht het onderwerp. Eén daarvan is Quentin Tarantino. Pulp Fiction behoort al jaren tot m’n top 3 favoriete films en ook z’n andere films heb ik met veel plezier bekeken. Het is een regisseur met een eigen stijl die films uitbrengt die met geen andere te vergelijken zijn en, zeker in het huidige landschap van prequels, sequels, spinoffs en remakes, opvallen. Dat Tarantino een filmnerd is, is algemeen bekend, maar wat zou dat betekenen voor een film die zich in het centrum van film, Hollywood afspeelt? Continue reading

Fast & Furious Presents: Hobbs & Shaw (2019) – Recensie

Fast & Furious Presents: Hobbs & Shaw is een lange film, die misschien wel het beste te beschrijven is als een Looney Tunes/Transformers/superhelden allegaartje waarin toevallig twee karakters zitten die ook deel uitmaken van de Fast & Furious films. Nu waren er diverse momenten in eerdere films in deze franchise die het niet zou nauw namen met zoiets als de realiteit (bv. een auto die tussen wolkenkrabbers springt), maar gaat het in deze spinoff misschien te ver? Continue reading

Dora and the Lost City of Gold (2019) – Recensie

Dora and the Lost City of Gold recensie

Lego, Playmobil, Battleship, Transformers, G.I. Joe, He-Man….slechts enkele voorbeelden van speelgoed dat uiteindelijk de basis zou vormen voor een film. Zodra zo’n type film wordt aangekondigd hou je als filmliefhebber je hart vast, want hoe goed zou het kunnen zijn? Over het algemeen eigenlijk niet erg goed (met de Lego films als uitzondering en sommige van de overige films misschien als guilty pleasures). Dora begon uiteraard niet als speelgoed, maar als TV-serie. Maar hoe kun je een klein meisje dat direct tegen de kijker praat vertalen naar een speelfilm op het grote doek? Als vader heb ik door de jaren heen flink wat Dora afleveringen gezien en ik keek niet uit naar dit bioscoopbezoek, maar het was de enige op dat moment die ik nog niet had gezien en waar heel het gezin naar toe kon. Toen de aftiteling na bijna een uur en drie kwartier echter verscheen was ik enorm verbaasd dat ik er zo van had genoten. Continue reading

Chasing Perfect (2019) – Recensie

Chasing Perfect recensie

Alhoewel de naam Frank Stephenson je waarschijnlijk helemaal niets zegt, ben je wel bekend met zijn werk en zie je het dagelijks. Hij ontwierp de nieuwe Fiat 500 en Mini, de BMW X5, Ferrari F430 en was hoofd design bij McLaren. Regisseur Helena Coan kijkt samen met hem terug op z’n carrière en de plannen die hij heeft voor de toekomst. Continue reading

The Great Hack (2019) – Recensie

The Great Hack Recensie

Recent sprak ik met een vriend van me over YouTube. Het platform waarop je jaren geleden nog interessante suggesties voorgeschoteld kreeg, is langzaam verandert in een plek waarbij je zelf weer moet zoeken naar nieuwe dingen. De voorgesteld video’s gaan allemaal over het onderwerp waar je pas naar hebt gekeken. Dus als je één keer een video over een bepaalde auto kijkt, zul je daarna bezig zijn alle aanbevelingen van video’s waarin die auto ook wordt getoond moeten onderdrukken voordat het logaritme het oppakt. De reden dat YouTube op die manier werkt is omdat ze zichzelf in 2016 het doel hadden gesteld, hun “North Star”, om dagelijks een miljard uur aan content aan gebruikers voor te schotelen. En die tactiek bleek te werken. Als je dus over één onderwerp maar hetzelfde blijft laten zien aan je gebruikers, dan zal een groot gedeelte meer tijd besteden op YouTube. Maar door dat algoritme zorg je ervoor dat mensen in hun eigen bubbels zullen zitten. Het verklaart de opkomst van “Flat Earthers” en “Anti-vaxxers” en hun vasthoudendheid. De algoritmes beïnvloeden onbewust de maatschappij. Continue reading

Midsommar (2019) – Recensie

Midsommar recensie

Misschien klink ik als een “broken record”, maar wat is het toch heerlijk om een film te kunnen zien met minimale voorkennis en compleet verrast te worden. Over Midsommar kende ik allen de poster en wist ik dat het in het horror genre viel, maar meer ook niet. De bijna twee en een half uur die ik meemaakte wisten me compleet te verrassen en resulteerden in een ervaring die ik niet snel zal vergeten. Continue reading