Gaat elk kind door een dinosaurus fase? Ik zat daar met het oog op deze nieuwe film in de Jurassic Park reeks over na te denken. Aanvankelijk kon ik me niet herinneren dat ik ooit een collectie plastic dino’s te hebben gehad, maar na verder nagedacht te hebben kon ik me wel herinneren dat ik op de basisschool wel eens een werkstuk over ze gemaakt heb. Dit was in de jaren tachtig, dus dat was nog naar de bibliotheek gaan voor je informatie, alles met de hand schrijven en naar de supermarkt gaan om kopietjes van plaatjes te maken om in je werkstuk te plakken. De reden dat ik me dat werkstuk nog herinner was niet zozeer het werkstuk zelf, maar de manier waarop het was nagekeken. Ik ging namelijk naar een christelijke school (ook al ben ik zelf niet gelovig) en de leraar hield strak vast aan het scheppingsverhaal. Dat betekende dat hij vraagtekens had gezet wanneer er stond dat de dinosaurussen zoveel miljoen jaar geleden leefden. Dat paste niet in zijn overtuiging.

Er is dus een korte periode geweest waarin ik interesse in ze had, maar die heeft niet lang geduurd. De eerste Jurassic Park kan ik me echter wel herinneren, vooral omdat er (net zo als nu) veel marketing voor de film was. Op TV werden specials uitgezonden (waarin het bijvoorbeeld ging over hoe ze het water in het glas lieten trillen wanneer de Tyrannosaurus Rex er aankomt) en de effecten in de film waren voor die tijd adembenemend. Meer dan 20 jaar later nemen we dat echter als een gegeven en moet een film echt iets bijzonder doen om dezelfde reactie teweeg te brengen. Slaagt Jurassic World daarin? Lees verder