Het filmen van een onderwerp legt deze niet alleen vast, maar zal afhankelijk van het moment dat het bekeken wordt ook een bepaald gevoel geven. Als je nu naar bijvoorbeeld Taxi Driver kijkt dan volg je niet alleen het verhaal van Travis Bickle, maar krijg je ook een idee hoe New York er in de jaren zeventig uitzag. Als je nog veel verder teruggaat naar de eerste filmmakers, de gebroeders Lumière, dan geven hun eerste films je ook een bepaald gevoel. Nadat ze van de uitvinder Léon Bouly de patenten kochten voor de “Cinématographe”, die hij zelf niet verder kon uitwerken omdat hij niet de financiële middelen tot zijn beschikken had, ontwikkelden ze de eerste filmcamera. Op 19 maart 1895 maakten ze hun eerste film, waarbij ze eigenlijk alleen maar vastlegden hoe arbeiders hun fabriek verlaten. Veel van die eerste films gemaakt met deze camera legden dagelijkse momenten vast. De aankomst van een trein is daar waarschijnlijk de bekendste van. De beelden die je ziet zijn schokkerig, maar het is een belangrijke stap geweest om te komen op het moment waar we nu zijn.

Maar wat als je die eerste filmcamera ter beschikking zou stellen aan de regisseurs van nu? Wat zouden ze hiermee doen? En wat voor gevoel brengt dat teweeg bij de kijker? Dat is het idee achter deze film. De regels die ze hadden waren: De films mogen niet langer zijn als 52 seconden, er mag geen gesynchroniseerd geluid gebruikt worden en er mogen niet meer dan drie takes gedaan worden. Lees verder