Woody Allen maakt al lange tijd films. Zijn eerste film,What’s up, Tiger Lily?, maakte hij in 1966 en 35 jaar later weet hij nog steeds bijna jaarlijks een film af te leveren. Zijn humor vind ik niet altijd leuk, maar zo af en toe kijk ik wel naar een film van hem. Is Midnight in Paris het kijken waard? Lees verder
Ook al kijk ik al jaren films, nog nooit had ik een film van de gebroeders Marx gezien. Natuurlijk had ik wel van ze gehoord en wist ik hoe Groucho Marx er uit zag, wist ik niets van hun films en het soort komedie dat ze maakten. Het was tijd om een film van ze te kijken, Duck Soup. Aangezien de film zo lang in de IMDB top 250 stond (helaas is hij de afgelopen week uit de lijst verdwenen) en in zo veel klassieke filmlijsten voorkomt werd het tijd om ‘m te kijken.
Lees verder
De originele Hangover uit 2009 was een onverwachte hit. Het vertelde het verhaal van een uit de hand gelopen vrijgezellenfeest, waarbij de aanstaande bruidegom verdwenen leek te zijn en niemand meer wist wat er de avond en nacht daarvoor gebeurde. De bizarre karakters, zoals de sociaal gestoorde Alan (Zach Galifianakis) en gangster Mr. Chow (Ken Jeong), de onverwachte cameo van Mike Tyson en de bizarre situaties waarin de mannen verzeild raken sloegen in als een bom. The Hangover was dan ook één van de beste komedies van de afgelopen jaren. Een vervolg kon dan ook niet uitblijven, maar weet The Hangover Part II het origineel te overtreffen of zit je na het zien van deze film met een grote kater op je stoel? Lees verder
De romantische komedie. Een genre waar de (voornamelijk mannelijke) filmkijker dubbele gevoelens bij zal hebben. De films zijn vooral op vrouwen gericht en zijn redelijk voorspelbaar, alhoewel er natuurlijk altijd uitzonderingen op de regel zijn die net wat extra’s weten te bieden waardoor je prettig verrast wordt (bv. Forgetting Sarah Marshall of When Harry Met Sally). Is My Sassy Girl een klassieker die je moet zien? Lees verder
Hyeon-su Nam (Cha Tae-Hyun) is een succesvolle radio DJ, met een groot aantal luisteraars die regelmatig instemmen om zijn programma te horen. Naast muziek praat hij met bellers over hun relaties. Eén van die bellers vertelt dat ze problemen heeft met haar vader/grootvader van haar kind en hij geeft haar advies om hem op te zoeken en voor hem te koken.
Wanneer hij later een jonge vrouw, Jeong-nam Hwang (Bo-yeong Park) voor de deur ziet staan, samen met haar zoontje Ki-dong Hwang (Wang Seok-Hyeon) denkt hij dat ze het verkeerde adres hebben. Jeong-nam vertelt hem echter dat ze zijn dochter is en dus ook opa. Het is voor Hyeon-su Nam een donkere wolk in zijn perfecte leventje die hij niet zo snel kan laten verdwijnen. Lees verder
Regisseur Jean-Pierre Jeunet heeft met Amélie (die deel uit maakt van de IMBD top 250) laten zien dat hij in staat is een dromerige, “bijna sprookjes” wereld te creëren met bijzondere karakters, waarbij de kijker meegeniet en aan het einde van film met een voldaan gevoel zit. Met Micmacs probeert hij deze formule nogmaals toe te passen. Lees verder
Deze Koreaanse film, met de titel Madeo, kan uit het Koreaans kan worden vertaald in zowel moeder als moord aangezien de karakters er voor hetzelfde zijn. Hye-ja Kim speelt de hoofdrol in deze film, waarin haar zoon Yoon Do-joon (Bin Won) verdacht wordt. Aangezien Yoon Do-joon geestelijk niet helemaal in orde is, is het voor haar moelijk om er achter te komen of hij terecht verdacht is. Als moeder is ze echter bereid om alles te doen om achter de waarheid te komen en haar zoon vrij te krijgen. Lees verder
Nee, het is geen tikfout, deze film heet echt The Good The Bad The Weird. Sergio Leone heeft er niets mee te maken en ook Clint Eastwood is nergens te bekennen. Toch is wel duidelijk dat The Good, The Bad and The Ugly een grote inspiratie is geweest voor deze western van Koreaanse bodem. Zuid-Korea heeft een grote filmindustrie en weet af en toe ware een waar meesterwerk af weten te leveren, zoals bijvoorbeeld Old Boy. Is deze western net zo goed? Lees verder
Horrorfilms. Het is één van de weinige genres die ik niet kijk al het om films gaat. Ik hou er niet van om anderhalf uur oncomfortabel naar een film te kijken waarbij je meestal heel extreme dingen ziet. Het is iets wat ik niet opzoek en ook geen drang naar heb. Het is dus een genre dat niet aan mij besteed is. Zombieland was dan ook een film die nooit op m’n radar heeft gestaan, want de titel zegt meer dan genoeg.
Dit veranderde toen een collega me vertelde dat het geen “enge” film was, maar een komedie. Voorzichtig besloot ik de film toch een kans te geven. Lees verder
Anomolous Material had een tijdje geleden een feature over acteurs die beter bijrollen konden spelen in plaats van hoofdrollen. Eén van de acteurs die in dat lijstje voorkwam was John C. Reilly en ben het daar mee eens. Hij was leuk in Talladega Nights en Step Brothers, maar dat is vooral dankzij z’n tegenspelers. In Walk Hard: The Dewey Cox Story, een parodie op Walk the Line, speelde hij de hoofdrol en ik was zwaar teleurgesteld aangezien de film gewoon niet leuk was. Met Cyrus krijgt hij een herkansing. Weet hij deze film wel te dragen of heeft hij gewoon niet wat nodig is om een hoofdrol te spelen? Lees verder