Gewone mensen die in bijzondere situaties terecht komen, kan in films fascinerende resultaten opleveren. En als een film dat goed doet, kan je juist omdat je je als kijker kunt voorstellen dat het jou zou overkomen, kan dat resulteren in een memorabele film. Dat bewees A Simple Plan bijvoorbeeld. Ook in The Fall of the American Empire vindt zo’n scenario plaats, maar is dit ook een goede film? Continue reading
Niet elke film is een meesterwerk, maar dat hoeft ook niet. Het is soms heerlijk om gewoon een domme komedie of simpele actiefilm te kijken. Wanneer dat soort films je weten te entertainen hebben ze namelijk hun doel bereikt. Ik wist van tevoren niet wat ik van deze actiefilm, waarin Dave Bautista en Brittany Snow de hoofdrollen spelen, kon verwachten, maar heb me er uiteindelijk prima mee kunnen vermaken. Lees verder
“All art is fake” is één van de eerste teksten die het bekijken van Manifesto in beeld komt. Dat geldt natuurlijk helemaal voor film, waarin mensen doen alsof ze zich in bepaalde situaties begeven. Toch bestaat er een ongeschreven contract met de kijker waarin deze zich tijdens de speelduur bewust laat misleiden en meespeelt aan het doen of het realiteit is. Kunst kan voor iedereen wat anders zijn. De één heeft er helemaal niets mee, anderen kunnen zich er helemaal in verliezen en ook voor degenen die het maken zijn de betekenis en hun doelen anders. Decennia lang proberen kunstenaars zich af te zetten tegen de gevestigde orde, op te vallen, iets nieuws te brengen waarvoor ze soms een manifest schrijven. Kunstenaar/regisseur Julian Rosefeld werkte samen met Cate Blanchett om de woorden van diverse manifesten tot leven te brengen in diverse hedendaagse settings. Teksten van onder andere Karl Marx, Filippo Tommaso Marinetti, Jim Jarmusch, Werner Herzog en Lars von Trier. Lees verder
Als er één ding is dat vrijwel altijd slechter is dan het origineel, dan is het wel de remake. Zelf vermijd ik ze dan ook regelmatig (My Sassy Girl, Old Boy, The Thing) en af en toe wint m’n nieuwsgierigheid het onterecht van m’n instinct (Point Break). Disney is de afgelopen jaren ook begonnen met remakes van hun tekenfilmklassiekers en er staan er nog veel gepland voor de komende jaren (waaronder Dumbo, Pinokkio, Beauty and the Beast en Mulan). Films als Alice in Wonderland en Cinderella lieten zien dat dat best wel aardige films op kan leveren. Nu is er dan The Jungle Book. De originele tekenfilm kan ik me nog goed herinneren en een aantal liedjes zijn altijd blijven hangen. Lukt het regisseur Jon Favreau (Chef, Iron Man) om het verhaal ook in een niet-getekende omgeving tot leven te brengen? Lees verder
Ze was in het verleden al verantwoordelijk voor diverse shorts, waaronder het romantische The Distance Between, en een documentaire over het overnemen van het speelgoedbedrijf van haar vader. Met It’s Already Tomorrow in Hong Kong maakt ze haar “feature film” debuut. Ik sprak met haar over deze film, haar inspiratie, ervaringen en de uitdagingen van het uitbrengen van een onafhankelijke film. Lees verder
Wat is de laatste Pakistaanse film die je hebt gezien? Zelf kon ik die vraag allen maar beantwoorden met ‘niet’. Toen ik een beetje aan het browsen was op IMDB viel het me op dat deze film een wel heel hoge score had, een 9. Het maakte me nieuwsgierig en vroeg me af waarom ik dan nooit van deze film gehoord had. Was dit een relatief onondekt meesterwerk of simpelweg een zwaar overgewaardeerde film? Lees verder
Komedies zijn misschien wel het vreemdste van alle filmgenres. Het is mogelijk om 10 reviews van een bepaalde komedie te lezen en er zal niet altijd overeenstemming zijn. Zelf als die overeenstemming er wel is, is er nog steeds een grote kans dat ik de film zelf niet grappig zal vinden. Komedies zijn dan ook een beetje te vergelijken met snacks. Iedereen houdt van snacks, maar de één eet liever chips terwijl de ander meteen voor de chocolade zal gaan. Het is een type film dat moeilijk aan te raden is als je niet op de hoogte bent van de smaak die iemand heeft. Als je kijkt naar de ingrediënten op de doos dat heeft We’re the Millers er een aantal bekende: road movie, karakters die elkaar niet liggen, verwisselde identiteit en grove grappen. Lees verder
Danny Boyle is één van de meest interessante regisseurs op het moment. Als je naar z’n film kijkt dan zie je grote verschillen in zijn film qua onderwerp. Hij is verantwoordelijk voor films als Shallow Grave, Trainspotting, The Beach, 28 Days Later, Sunshine, Slumdog Millionaire en 127 Hours. Trance is z’n nieuwste film in z’n indrukwekkende carrière en het concept achter de film is origineel en zou makkelijk een Hitchcock film kunnen zijn, waarbij geheimen goed verborgen zijn en ontdekt moeten worden. Lees verder
Detroit. Een stad die ooit het hart van de Amerikaanse economie was. Het bood duizenden mensen banen in de auto industrie, maar door het verdwijnen daarvan is de glorie van toen inmiddels verdwenen. De media aandacht die de stad krijgt is meestal negatief, waarbij vooral gekeken wordt naar misdaad en het groot aantal mensen dat de stad verlaat, waardoor veel gebouwen leeg komen te staan. De lege gebouwen vormen een groot probleem voor Detroit omdat ze vaak in brand worden gestoken. Met ongeveer 30 branden per dag (vergeleken met ongeveer 11 in Los Angeles) betekent het dat de brandweer van Detroit één van de drukste van Amerika is. Burn volgt de bemanning van Engine Company 50 en kijkt naar de problemen waarmee ze worstelen en dat zijn niet alleen branden. Lees verder
Mars is al heel lang een interessant onderwerp voor films. Meestal is de planeet een bron voor buitenaardse wezens die de aarde aanvallen. Red Planet kiest echter voor een andere aanpak die realistischer is. Het gaat over een groep mensen die naar Mars gestuurd zijn. De aarde wordt langzaam onbewoonbaar en op Mars zijn zaden geplant die er voor zouden moeten zorgen dat er een atmosfeer gemaakt wordt waardoor de planeet leefbaar wordt. Dit gebeurt echter niet en de groep moet uitzoeken waarom. Lees verder