De essentie van een film is meestal in één zin te beschrijven, waardoor een ander begrijpt waarover de film gaat. Deze zin is gebaseerd op een idee. Wanneer dat idee er is gaan de scriptschrijvers aan de slag om er voor te zorgen dat dit wordt uitgewerkt. Samen met de decorbouwers zijn ze de architecten die de wereld creeëren waarin de film zich zal afspelen.
Vervolgens begeven de regisseur en de acteurs zich in deze wereld en zorgen er voor dat de details verder worden ingevuld, door hier en daar te improviseren, wat scenes te veranderen, maar allemaal binnen de grenzen van het gehele concept.
Als de film vervolgens gemonteerd is, is het aan de filmkijker om zich in deze tijdelijke realiteit te begeven. Wanneer het een goed film is zit je er helemaal in en bestaat de wereld om je heen niet langer. Het einde van de film is de schok die je vervolgens weer terug naar de realiteit van alledag brengt. Het kan zo zijn dat de film vervolgens zo’n indruk op je gemaakt heeft dat bepaalde ideeën die je in de film gezien hebt deel gaan uitmaken van je eigen ideeën. Is dat het geval, dan heeft het hele team een zeer krachtige film gemaakt.

Inception gebruikt het bovenstaande concept, maar past dit in plaats van film op dromen toe. Christopher Nolan (Following, Memento, Insomnia, The Prestige, Batman Begins, The Dark Knight) laat zijn visie zien, maar is het resultaat krachtig genoeg? Lees verder