Tijd ervaren we als iets wat we ondergaan, een stroom die maar één richting opgaat en waar we met geen enkele mogelijkheid verandering in kunnen brengen. Wij kunnen ons in de ruimte bewegen zoals we willen (in drie dimensies), maar we kunnen niet even een stuk terug in de tijd springen. Natuurlijk is daarvoor in de literatuur en in films de tijdmachine daarvoor uitgevonden, waardoor het mogelijk is allerlei avonturen te beleven. Vaak worden veranderingen die gemaakt worden door zo’n tijdreizigers verklaart door het ontstaan van een nieuwe tijdslijn.

Maar wat als dat helemaal niet het geval is en alles wat we meemaken totaal niet te beïnvloeden is? Wat als ook al onze keuzes en bewegingen (zelfs die met behulp van een tijdmachine) van te voren tot in detail allemaal al vast staan? Dan zou vrije wil niet bestaan en is ons leven als een film die elke keer dat je ‘m start op precies dezelfde manier zou afspelen. Dan is een vraag als “wie was er eerder, de kip of het ei?” irrelevant. Die zijn op een gegeven moment beschreven en zijn er gewoon. Predestination gebruikt dat concept als basis voor een boeiende film. Lees verder