Het is soms maar moeilijk bij te houden wat voor nieuwe content er allemaal op Netflix verschijnt. Deze streaming service heeft zelf helaas geen duidelijk overzicht. Het is jammer dat de suggesties vaker gebaseerd zijn op populariteit en je eigen smaak in plaats van een simpel lijstje van nieuwe titels waaruit je zelf een keuze maakt. Gelukkig hou ik zelf wel redelijk bij wat er uitkomt door andere filmblogs te lezen en podcasts te luisteren, dus op die manier kom je toch in aanraking met wat andere titels. Eén daarvan is The Breaker Upperers, een Nieuw Zeelandse komedie. Continue reading
Tag Archives: review
The Favourite (2018) – Recensie
Yorgos Lanthimos is een regisseur die ik als filmliefhebber altijd graag in de gaten houd. Reden hiervoor is omdat hij werelden neerzet en verhalen vertelt die alles behalve standaard of voorspelbaar zijn. In The Lobster moet mensen binnen 45 dagen een partner zien te vinden omdat ze anders in dieren veranderen en in The Killing of a Sacred Deer speelt hij met afpersing en mogelijk supernatuurlijke krachten, wat resulteert in een aantal enorm memorabele momenten. Z’n films zijn daardoor misschien vreemd en niet voor iedereen even toegankelijk, maar zelf kan ik er enorm van genieten. The Favourite is misschien z’n meest toegankelijke film ontving enorm veel Oscar nominaties en Olivia Colman won het beeldje voor beste actrice. Wat maakt deze film zo bijzonder? Continue reading
The Thing From Another World (1951) – Recensie
Eén van m’n favoriete sci fi/horrorfilms is John Carpenter’s The Thing, waarin de spanning te snijden is en je, net zoals de karakters, geen idee hebt wat er aan de hand is en wie mogelijk niet de persoon is die je denkt. Toch was The Thing een remake en volgens sommigen één van de beste ooit gemaakt. De originele versie had ik nog nooit gezien, maar ik was wel benieuwd naar de overeenkomsten/verschillen. Continue reading
King Cnut (2017) – Recensie
Het modemerk French Connection uit de UK werd begin jaren ’70 opgericht en was een redelijk succesvol bedrijf. Toen ze in 1991 besloten een marketing campagne op te zetten, hadden ze het briljante idee om de afkorting fcuk te gebruiken, dat uiteraard resulteerde in veel controverse (en bekendheid) omdat het toch heel erg op het woord ‘fuck” leek. Komiek Dave Griffiths wilde het merk op de hak nemen en maakte zelf een shirt met het woord ‘cnut’ erop. Andere komieken en mensen die naar z’n shows kwamen vonden het shirt zo grappig dat ze vroegen of ze het konden kopen. Dave besloot een webshop op te zetten en verkocht kleine aantallen shirts, totdat hij op een gegeven moment een brief van French Connection ontving dat hij inbreuk maakte op hun merkenrecht, iets wat achteraf misschien niet de meest verstandige zet was. Het maakte iets bij hem los en hij besloot het er niet bij te laten zitten. Continue reading
Alita: Battle Angel (2019) – Recensie
Wanneer ik aan regisseur Robert Rodriguez denk, heb ik niet meteen het gevoel dat ik z’n volgende project moet zien. Z’n eerste film El Mariachi was goed, van de Spy Kids films heb ik wel kunnen genieten voor wat ze zijn en Sin City is misschien wel z’n beste, maar het gevoel van Grindhouse-achtige films die hij veel heeft gedaan (bv. de Machete titels) overheerst. Ik had dan ook niet echt verwachtingen bij Alita: Battle Angel, maar het feit dat dit een project is dat James Cameron al bijna twintig jaar wilde maken, naast Avatar, en hij ook betrokken was bij het ontwikkelen van deze Rodriguez-versie, zou het resultaat wel eens interessant kunnen zijn. Ik besloot de film op de beste manier te kijken, in een Dolby Cinema. Is Alita: Battle Angel de moeite waard? Continue reading
Polar (2019) – Recensie
De invloed van Quentin Tarantino in de jaren ’90, met films als Reservoir Dogs en Pulp Fiction, was enorm. Het resulteerde in vele “wanne-be’s” op die ook edgy wilden zijn. Vaak mislukte dat en voelde zulke films aan als een slap aftreksel die niet de juiste toon wisten aan te slaan. De exploitation films in dit genre verdwenen langzaam weer en ook Tarantino wist zichzelf steeds weer (alhoewel met z’n typische stijl) opnieuw uit te vinden door in andere genres te duiken. Het is een periode waar we nu twintig jaar later op terug kunnen kijken, waarbij duidelijk wordt welke elementen wel en niet werkten en welke eigenlijk nu niet meer zouden moeten worden gebruikt. Het lijkt er echter op dat regisseur Jonas Åkerlund, die vooral videoclips heeft gemaakt, die memo nooit heeft ontvangen. Continue reading
The Man Who Killed Don Quixote (2018) – Recensie
Het is fantastisch als je in staat bent om je dromen te realiseren, maar die dromen kunnen soms op weg daarnaar toe transformeren in nachtmerries. Diverse regisseurs hebben dat aan den lijve ondervonden. Werner Herzog kwam er bij het maken van Fitzcarraldo niet alleen achter dat een echte oorlog impact kan hebben op het maken van je film, maar dat het met de hand trekken van een enorm schip over een heuvel in realiteit verschrikkelijk moeilijk is. Allemaal prachtig te zien in de documentaire Burden of Dreams. Ook Francis Ford Coppola ging door een persoonlijke hel bij het maken Apocalypse Now (Hearts of Darkness) en over het maken van de film over Don Quixote van Terry Gilliam was er Lost in La Mancha. Lang werd z’n film beschouwd als “één van de grote films die nooit gemaakt is” omdat hij steeds weer tegen problemen aanliep. Hij bleef echter proberen deze film te maken en toen hij The Man Who Killed Don Quixote had gemaakt en wilde uitbrengen kwamen er rechtszaken om deze te stoppen. Het duurde 29 jaar, maar Gilliam wist eindelijk z’n droom te realiseren. Was het het wachten waard? Continue reading
Peppermint (2018) – Recensie
Het liefst wil je dat elke film een supercar is. Zo mooi dat je er uren naar kunt kijken, veel paardenkrachten onder de motorkap zodat je weet dat de prestaties je zullen verbazen, een prachtig geluid waardoor je wordt meegevoerd en als je eenmaal gaat rijden een beleving die je bijblijft. De praktijk is echter dat niet iedereen een supercar kan maken of kopen. Soms moet je genoegen nemen met iets dat niet in die categorie valt. Dat hoeft echter niet te betekenen dat je er geen plezier aan kunt beleven. Continue reading
Velvet Buzzsaw (2019) – Recensie
Waarom maakt iemand kunst? Of dit nu schilderijen, muziek of zelfs een bepaald genre film is. Wat motiveert iemand om iets te creëren? Eén van de belangrijkste redenen is waarschijnlijk het vorm geven aan datgene wat er in je omgaat. Dat kan puur creatief zijn, maar kan ook een bepaald gevoel zijn dat geuit moet worden. Als dat de basismotivatie is van kunst, dan is alles wat erna komt in essentie bijzaak. De praktijk is uiteraard dat je van full-time creativiteit niet kan leven en dat wat je maakt ook aan de man moet worden gebracht. En dat is vaak het moment dat anderen bepalen wat er met jouw werk gebeurt. Een recensent kan het compleet de grond in boren, maar het kan ook zijn dat een kunsthandelaar (of platenlabel of filmdistributeur) het op zo’n manier aanbiedt en hype weet te creëren dat je werk “hot” is en iedere consument staat te zwaaien met z’n geld.
Mensen volgen graag anderen en dat geldt ook als het gaat om kunst. De documentaire The Price of Everything maakte dat zeer duidelijk bij een kijkje achter de schermen bij een veilinghuis. Als geld een rol speelt kunnen zelfs de laatste wensen van een kunstverzamelaar genegeerd worden, zoals The Art of the Steal pijnlijk duidelijk maakte. Tegen die achtergrond van hebzucht speelt Dan Gilroy’s (Nightcrawler) nieuwste film, Velvet Buzzsaw, zich af. Continue reading
The Last Son (2017) – Recensie
Alhoewel ik wel wat algemene kennis heb over de Amerikaanse geschiedenis, gaat die kennis niet zover dat ik heel veel weet van bijvoorbeeld de familie Kennedy. Natuurlijk kent iedereen wel de wilde verhalen en uiteraard de vroegtijdige dood van John F.Kennedy en Robert Kennedy, die beide vermoord werden, maar ik wist eigenlijk niets over Ted Kennedy. Hij was de laatst overgebleven broer die ook actief was in de politiek en ook plannen had om president te worden. Een gebeurtenis die echter plaatsvond in de periode van de maanlanding in 1969, had veel impact op zijn kansen. The Last Son (originele naam Chappaquiddick, een geliefd vakantieoord voor de rijken) legt de focus op die gebeurtenis en de nasleep. Continue reading