Je kunt je de “elevator pitch” van Final Score al helemaal voor je zien: “Het is net als Die Hard, maar dan…in een voetbalstadion!”. De man aan de andere kant van de tafel denkt even kort na en zegt dan “Goed idee, maar hoe gaan we dat verkopen?”, waarop hij te horen krijgt dat ze gewoon een bekende actieheld moeten uitkiezen. Dwayne Johnson is helaas al bezet en Schwarzenegger en Stallone zijn inmiddels te oud om wat nodig is te kunnen doen. Dan wordt er gedacht aan Dave Bautista, “want dat is ook een worstelaar die is gaan acteren en die kent iedereen wel sinds Guardians of the Galaxy”. Het idee wordt uitgewerkt en Final Score is een feit. Maar was dit wel een goed idee? Continue reading
Tag Archives: review
Wellington Paranormal – Seizoen 1 – Serie Recensie
Taika Waititi heeft met Thor: Ragnarok aan een groot publiek laten zien wat zijn vorm van humor is, maar veel filmliefhebbers zagen al eerder films als Boy, Hunt for the Wilderpeople en What We Do in the Shadows. De laatste, waarin een “documentaire crew” een stel vampieren volgt die samen in een huis wonen was zowel bizar als hilarisch. In die mockumentary kwamen ook heel even twee agenten voor, Officer Minogue (Mike Minogue) en Officer O’Leary (Karen O’Leary), die niet al te slim over kwamen wanneer ze naar het huis moeten om onderzoek te doen. Met Wellington Paranormal krijgen die twee karakters een eigen spinoff show. Continue reading
Tomb Raider (2018) – Recensie
Tijdens de periode waarin ik stopte met bloggen had ik ineens een hoop extra tijd om andere zaken op te pakken. Eén daarvan was gamen, iets wat ik altijd heb gedaan, maar de laatste paar jaar wat minder. Er waren veel games die ik had gekocht, maar minimaal had gespeeld.
Eén van de titels was Tomb Raider uit 2013, een game die er zeer goed uit zag en een reboot was voor de franchise. Het maakte van Lara Croft een personage dat realistischer was, zowel fysiek als in haar reacties op wat er om haar gebeurde. Ze was kwetsbaar. Het duurde niet lang voordat ik “hooked” was en de game in twee weken uitspeelde en het vervolg bestelde. Ook daar heb ik erg van genoten. Met beide spellen nog redelijk vers in m’n geheugen besloot ik deze film te zien en was ik benieuwd of de film dezelfde verhaallijn zou volgen en of het karakter hetzelfde zou zijn. Continue reading
Three Identical Strangers (2018) – Recensie
Stel jezelf eens voor: Het is je eerste dag van je nieuwe studie. Je gaat naar een plek waar je nog nooit geweest bent, niemand kent en je wordt door iedereen gegroet alsof ze je al jaren kennen. Het zou zo een aflevering van The Twilight Zone kunnen zijn. Dat is echter precies wat Robert Shafran in de jaren ’80 meemaakte. Toen hij z’n kamergenoot ontmoette vertelde die hem dat hij iemand kent die er exact hetzelfde uitziet. Het houdt daar echter niet op, er blijkt nog een derde persoon te zijn. Deze drie broers groeiden allemaal in verschillende gezinnen op, maar ontdekten elkaar per toeval (iets wat in de documentaire Twinsters ook gebeurde). Ze blijken veel overeenkomsten te hebben en er ontstaat een ware hype rond deze drieling. Ze verschijnen in artikelen en tv shows, maar langzaam ontdekken ze ook andere feiten die hun wereld op z’n kop zetten. Continue reading
Deadpool 2 (2018) – Recensie
Toen Deadpool in 2016 uitkwam, voelde het aan als een frisse wind tussen alle andere superheldenfilms. Dat was voor sommigen nodig omdat ze een beetje moe van het genre begonnen te worden. Die film bracht iets anders, iets wat je niet verwachtte. Het slaagde er in te shockeren, zichzelf niet al te serieus te nemen en ook grappen over andere superheldenfilms te maken. Een film waar ik enorm van heb kunnen genieten en ik keek dan ook uit naar het vervolg. Was het nog mogelijk om een nieuwe film te maken die net zo verfrissend aan zou voelen? Continue reading
The Kindergarten Teacher (2018) – Recensie
Wanneer je nog jong bent en een heel leven voor je hebt met onzekerheid, zijn er nog een heleboel doelen om te bereiken. Een studie afronden, een partner vinden, een vaste plek voor jezelf, een gezin etcetera. Maar naarmate je ouder wordt en deze doelen realiseert, kan het moeilijk zijn om te bepalen wat de volgende stap moet zijn. Er is een reden dat de “midlifecrisis crisis” bestaat. Een alhoewel de hoofdpersoon in The Kindergarten Teacher het misschien niet doorheeft, worstelt ze daar ook mee. Continue reading
Life Itself (2018) – Recensie
Het leven zit vol vreemde momenten, waarbij je je soms afvraagt hoe toevallig iets kan zijn. De meest simpele beslissing kan bepalend zijn voor de rest van je leven, zonder dat je jezelf daarvan bewust bent. Dat is de boodschap die Life Itself je ook in je hart probeert te laten voelen, maar daar in plaats van een scalpel een slagersmes voor gebruikt. Continue reading
Loro (2018) – Recensie
Twee keer per jaar organiseert Pathe het PAC-festival. Een dag waarop (voornamelijk) filmhuis titels worden getoond, vijf in totaal. Het is een dag waar ik altijd erg naar uitkijk. Niet alleen omdat het films zijn die in de komende maanden nog uit moeten komen, maar ook omdat de kwaliteit over het algemeen hoog ligt en de sfeer op deze dagen gezellig is (je komt bekenden tegen en omdat je met dezelfde groep vijf films ziet, van ‘s ochtends vroeg tot (bijna) middernacht, schept dat ook een bepaalde band). De openingsfilm dit jaar was Loro, van regisseur Paolo Sorrentino (The Great Beauty, Youth). Opende het festival daarmee met een topper? Continue reading
Mandy (2018) – Recensie
Het kijken van een film waarin Nicholas Cage speelt is al jaren een gok. Alhoewel hij aan het begin van z’n carrière nog een bewuste keuze leek te maken voor de rollen die hij speelde, lijkt die tijd allang voorbij te zijn. Daardoor heeft hij in een hoop slechte films gespeeld, waarbij je soms dan wel de stille hoop hebt dat je hem “full Cage” ziet gaan (compleet overdreven acteren). Er zijn verzamelingen van YouTube video’s te vinden die zulke momenten vieren. Tegenover elke Joe of The Trust zijn minstens vijf slechte films te plaatsen. Rond Mandy was er een aardig buzz, is deze terecht? Continue reading
Solo: A Star Wars Story (2018) – Recensie
De meeste Star Wars fans die ik sprak over de films die er aan kwamen, waren steeds erg enthousiast. Toch was dat niet de reactie toen ik vroeg over Solo: A Star Wars Story. Persoonlijk heb ik nooit een sterke band gehad met dit universum (ik keek ze pas voor de eerste keer toen ik een tiener was), maar over het algemeen kan ik wel van ze genieten. Dus m’n verwachting was dat dit net zoiets als Rogue One zou zijn, maar deze keer met een bekend karakter.
Natuurlijk is Han Solo één van de meest iconische filmkarakters ooit en misschien is dat de reden dat veel mensen sceptisch waren over deze film, die gaat over z’n jonge jaren en waarin de rol niet vertolkt wordt door Harrison Ford. Soms wil je helemaal niet dat een film antwoorden geeft over bepaalde vragen (ja, ik kijk naar jou Alien Covenant). Sommige zaken moeten een mysterie blijven, zodat je verbeelding dat in kan vullen. Dat was ook het geval voor Solo. Was het een goed idee om deze film te maken? Continue reading