Het eerste beeld wat je zou kunnen vormen wanneer je de poster voor deze documentaire ziet, is dat het een film is die over skaten gaat. Een onderwerp waar interessante docu’s over gemaakt zijn (Dogtown and Z-Boys), maar dat is niet wat Minding the Gap is. Bing Liu is een skater die binnen z’n vriendenkring degene is die het van jongs af aan leuk vond om alles te filmen en te editen. De jongens spenderen vanaf het begin van hun tienerjaren elk moment dat ze kunnen aan skaten en hebben daardoor een hechte band. Ze groeien samen op, maar naarmate ze ouder worden begint de onderlinge dynamiek te veranderen. Wat begint als een skatefilm, ontwikkelt zich tijdens de speelduur tot veel meer dan dat. Een ontdekkingsreis die niet alleen gaat over je eigen doel in het leven vinden, maar ook met het verleden omgaan en dit een plek geven. Continue reading
Tag Archives: review
Life (2017) – Recensie
Als je één conclusie zou kunnen trekken op basis van films die zich in de ruimte afspelen, is het misschien wel dat er zeer incompetente mensen werken bij de HR-afdeling die verantwoordelijk is voor het inhuren van z’n astronauten. Ze voeren niet de juiste tests uit om er achter te komen hoe het nieuwe personeel met stress omgaat en of ze in staat zijn basisprotocollen te volgen die de veiligheid van iedereen garanderen. Als dit soort astronauten bij de NASA zouden werken zou de organisatie door de extreme kosten niet meer bestaan en zou de aarde allang niet meer bestaan. Maar zoals met elke film, is het de bedoeling dat je even niet over de details nadenkt en je mee laat voeren. Als je dat doet bij Life, levert dat een vermakelijke film op? Continue reading
Paradogma (2018) – Recensie
Het hebben van een mening die afwijkt van wat op het moment wordt gezien als de consensus kan gevaarlijk zijn. Denk bijvoorbeeld aan Copernicus, die zijn theorie dat de aarde niet het middelpunt van het heelal was, pas liet publiceren toen hij op z’n sterfbed lag. De uitgever dekte zichzelf zelfs in door te stellen dat de inhoud gebaseerd was op wiskunde en niet de realiteit. Nog steeds worstelen we als maatschappij met afwijkende mening. Documentairemaker Marijn Poels ondervond dat zelf ook na het uitbrengen van zijn film The Uncertainty Has Settled, waarin hij kritische vragen stelde over het huidige idee van klimaatverandering. Hij belichtte andere denkbeelden die je als kijker aan het denken zette en je de kans gaf er je eigen mening over te vormen. Toch werd hij aangevallen omdat hij een podium bood voor een ander geluid. Continue reading
The Meg (2018) – Recensie
Er is een moment in The Meg dat de film, mocht het je nog niet opgevallen zijn, het wel heel erg duidelijk maakt dat het zichzelf niet al te serieus neemt. Jason Statham (die een expert speelt die mensen redt als ze vastzitten op de bodem van de oceaan) zwemt dan namelijk richting een enorme prehistorische haai terwijl hij “Just keep swimming” uit Finding Nemo zingt. Het is maar goed ook dat die toon er is, want dit is een monsterfilm dat gebaseerd is op een bizar idee. Een miljardair heeft veel geld geïnvesteerd om er achter te komen of de Marianentrog nog dieper is dan we dachten. De eerste missie om dat uit te vinden gaat niet zoals gepland en Jonas Taylor (Statham) wordt opgetrommeld om ze te redden. De groep komt er ook achter dat er op die plek de grootste haai die ooit heeft geleefd nog aanwezig is, een megalodon, die uit de diepte ontsnapt en mensen begint aan te vallen. Het is aan Taylor en de groep om de haai te doden. Continue reading
Rampage (2018) – Recensie
Daar gaan we weer, de volgende film gebaseerd op een game! Helaas heeft dit genre eigenlijk geen goede films opgeleverd (al ben ik nog steeds fan van de originele Mortal Kombat). Daarvoor zijn er verschillende redenen te bedenken, maar het komt neer op het simpele feit dat je games meestal niet speelt om het verhaal. Ze waren eigenlijk nooit echt filmisch te noemen en alhoewel dat wel langzaam is veranderd voor sommige genres ging het altijd om een speler met een controller die genot haalde uit het uitvoeren van acties op het scherm. Rampage was een spel dat eigenlijk helemaal geen verhaal had, behalve dat je een groot monster kon besturen dat gebouwen kapot kon slaan en mensen opeten. Het ging puur om de actie, dus dat is het enige dat de makers van deze film goed moesten doen om trouw te blijven aan de bron. Maar we hebben allemaal, met uitzondering van Michael Bay, wel geleerd dat alleen maar actie laten zien niet werkt. Een verhaal om dat aan op te hangen is noodzakelijk. Continue reading
Upgrade (2018) – Recensie
Er zijn jaarlijks maar weinig films waarin er shots zitten die me weten verbazen. Momenten waarvan ik me of afvraag hoe ze gemaakt zijn of die me op visueel vlak overdonderen (maar dat is misschien een onderwerp voor een apart artikel). Wanneer je veel films kijkt ben je heel wat gewend en je hoopt inventieve beelden te zien die fris/nieuw aanvoelen. Initieel had ik geen idee dat Upgrade een titel zou zijn die zulke eigenschappen had. Het begint als een redelijk doorsnee science fiction verhaal, maar vanaf het bovenstaande moment kon ik niet wachten om te zien wat de film nog meer in huis had. Continue reading
I Am a Killer (2018) – Recensie
Wat is de reden dat we zo’n interesse hebben in misdaad in films en series? Is het de ‘shock value’ van waar mensen toe in staat zijn of ligt de fascinatie dieper? Willen we zien of iemand echt zo anders is dan wijzelf of zouden we ook tot dezelfde acties kunnen komen als we ons in dezelfde situatie zouden bevinden? Toen ik de Netflix serie I Am a Killer op de de service voorbij zag komen leek me dit vooral op sensatie gericht. Een documentaire reeks waarbij je oog in oog komt te staan met de monsters die in de media worden neergezet. Toch overheerste wel de nieuwsgierigheid en besloot ik een aflevering te bekijken. Continue reading
Searching (2018) – Recensie
Hoeveel tijd zit je per dag achter een scherm? Als je een app zou hebben die het bij zou houden, dan zou je misschien wel schrikken. De interfaces die we gebruiken kennen we daardoor tot in detail. Toch kiezen films en series er in veel gevallen voor om ons, zelfs als het zich afspeelt in het heden, een voor ons onbekende interface voor te schotelen. Een scherm dat speciaal door een designer voor een film ontworpen is en er vooral gelikt uit moet zien. Hierdoor heb je als kijker geen sterke band met wat je ziet. Searching is daarop een uitzondering. Het is een film die zich compleet afspeelt in besturingssystemen die we kennen: Windows en Mac OS. Continue reading
Won’t You Be My Neighbor? (2018) – Recensie
Alhoewel we bijna niet meer van onze telefoons te slaan zijn en velen ontelbare uren spenderen op social media, lijkt de maatschappij (op wereldwijde schaal) steeds minder sociaal in de echte wereld te worden. Tolerantie lijkt steeds verder te zoeken en iets lijkt vaak pas te kunnen vermaken als het schokkend is of men iemand niet in z’n waarde laat door diegene helemaal af te kraken. Het is misschien omdat ik ouder wordt, maar doordat klagen en gehoord worden steeds makkelijker zijn (en je er zelfs “viral” mee kan gaan) lijkt negativiteit steeds meer de boventoon te voeren. De documentaire Won’t You Be My Neighbor? is met dat allemaal in het achterhoofd een fijne afwisseling, die zelfs inspirerend is. Continue reading
Making Fun: The Story of Funko (2018) – Recensie
Als er een popcultuuritem is dat een ware explosie van populariteit heeft gezien, zijn dit waarschijnlijk de Funko Pop-poppetjes. De groothoofdige, schattige figuren die beschikbaar zijn voor bijna elk popcultuurpersonage, zijn bijna overal verkrijgbaar en het is een geweldige manier voor fans om hun liefde voor iets te laten zien. Deze Netflix-documentaire laat zien hoe het bedrijf zo groot werd en neemt een kijkje in het leven van een aantal Funko-verzamelaars en de speciale plaats die deze figuren in hun leven hebben. Continue reading