De wraak film. Een simpel concept, dat op diverse manieren kan worden uitgevoerd. Het kan rauw en gewelddadig zijn, denk bijvoorbeeld aan Death Wish. Of het kan subtieler, zoals in Contratiempo. Het scala is breed (denk aan de wraak trilogie van Park Chan-wook). Deze Deense film kiest voor de simpele methode en daar hoeft natuurlijk niets mis mee te zijn. Continue reading
Het vak van onderzoeksjournalist is een uitdagende. Je moet namelijk aan informatie komen die anderen geheim willen houden en je loopt, wanneer je die informatie hebt en uiteindelijk publiceert risico’s. Wanneer je onderzoek te maken heeft met de overheid, die er vervolgens alles aandoet om informatie weg te houden dan levert dat een botsing van belangen op. De overheid is uiteindelijk gekozen door het volk, maar aan de andere kant kunnen er geheimen zijn die van landsbelang zijn. Aan de andere kant is er de vrijheid van de pers, die in staat moet zijn om over alles te kunnen schrijven. Die botsing van belangen zagen we de afgelopen maanden bijvoorbeeld in Amerika, waarbij de president bepaalde nieuwsorganisaties weerde omdat ze op een manier over hem geschreven hadden die hem niet lag. Dat is echter van alle tijden, zoals The Post laat zien. Continue reading
Het milieu blijft een “hot topic” en dat komt natuurlijk ook terug in films. Naarmate de wereld steeds voller wordt, temperaturen stijgen en we nog eigenlijk te weinig doen is de vraag hoe je dat moet oplossen. In Downsizing wordt een geniale oplossing hiervoor verzonnen: Mensen verkleinen tot de grootte van een vinger. In vier jaar tijd zal een gemeente van zulke kleine mensen net zoveel afval produceren als een normaal gezin in ongeveer een week of twee. Kleine mensen verbruiken minder energie, hebben minder eten nodig en dat lijkt natuurlijk een prachtige manier om het milieu te verbeteren. Regisseur Alexander Payne (Nebraska, The Descendants, Sideways) gebruikt dat als uitgangspunt voor Downsizing. Continue reading
Ik moet eerlijk bekennen dat ik de originele Jumanji film pas vorig jaar voor de eerste keer helemaal zag. En alhoewel de CGI duidelijk van een andere periode komt, was het nog steeds een erg entertainende film die niet alleen momenten van spanning had, maar in de vorm van Robin Williams en zijn karakter, maar ook een emotionele lading. Een bordspel kwam tot leven en iedereen die het speelde werd verplicht om door te spelen tot het einde, als je tenminste de diverse aanvallen van verschillende dieren kon overleven. Een remake was eigenlijk niet nodig, maar als een film succesvol was, dan kan je er tegenwoordig bijna vergif op innemen dat een oude titel opnieuw wordt gemaakt. Zelf zat ik er niet echt op te wachten, maar het feit dat Dwayne Johnson en Kevin Hart (samen met Jack Black) de hoofdrollen zouden spelen en hiervoor in Central Intelligence erg leuk waren had ik stille hoop dat Jumanji: Welcome to the Jungle uiteindelijk toch een titel zou worden die fijn wegkeek. Continue reading
Alhoewel de regisseur van (500) Days of Summer veel succes had met deze film, waren z’n twee Spider-man films met Andy Garfield niet wat iedereen verwachtte. Het karakter heeft inmiddels met Spider-man:Homecoming z’n zoveelste reboot gehad en Webb keert met Gifted terug naar z’n roots met een kleinere film, met niemand minder dan Chris Evans in de hoofdrol. Lees verder
Als de geschiedenis ons iets heeft geleerd, is het misschien wel dat we als mensheid bijzonder weinig hebben geleerd van de geschiedenis. Op de één of andere manier koesteren we allemaal de stille hoop dat we anders zijn dan mensen die vijftig of tweehonderd jaar geleden leefden. En natuurlijk is dat gedeeltelijk waar, maar in de basis, qua emoties en behoeftes blijven we hetzelfde. Je ziet daarom nog steeds dat mensen die macht bezitten, in combinatie met een bepaalde persoonlijkheid, daar nog steeds misbruik van maken en daar regelmatig nog steeds mee wegkomen. Detroit laat gebeurtenissen zien waarvan iedereen zich ook kan voorstellen dat ze vorige week ergens hebben plaatsgevonden. Continue reading
Over het algemeen hebben romantische komedies een groot probleem. Ze zijn namelijk zeer voorspelbaar en te zoetsappig. Dat is ook de belangrijkste reden dat ze me niet zo snel zullen aanspreken. Toch wist The Big Sick vorig jaar enorm veel positieve reacties los te maken en kwam de titel ook op veel top 10 lijsten langs. Als dat gebeurt is dat dus voldoende reden om een film een kans te geven. En leverde een vermakelijke en verrassende twee uur op. Continue reading
Als je afgaat op de titel, zou je je misschien af kunnen vragen waarom je naar een film zou moeten kijken die gaat over drie reclameborden op een plek waar je nog nooit van hebt gehoord. Als je iets verder kijkt en er ziet dat Martin McDonagh de schrijver en regisseur is, dan wordt het al interessanter. Hij maakte namelijk in het verleden het zeer gewaardeerde In Bruges en was ook verantwoordelijk voor Seven Psychopaths. En met een sterrencast met onder andere Francis McDormand, Woody Harrelson, Sam Rockwell en vier Golden Globes (voor beste actrice in een drama, beste film (drama), beste mannelijke bijrol in film en beste script) is dit toch wel één van de eerste must-sees van het jaar. Continue reading
Bij de opening van deze documentaire voert een Italiaanse restaurantmedewerker de kijker mee langs de vele foto’s die er op de muren hangen. Ze legt uit welke bekendheden het allemaal zijn, die in het verleden het restaurant bezocht hebben. Tijdens dat moment realiseer je je dat die kennis over de mensen op de foto’s, wanneer zij er niet meer is, snel verloren zal gaan. De mensen op die foto’s genoten tijdens hun gloriedagen van bekendheid, maar ook zij zullen, tenzij ze echt een belangrijke rol in de geschiedenis hebben gespeeld ook binnen enkele decennia worden vergeten. Daarmee verliezen de foto’s hun betekenis.
Regisseur Denise Janzée probeert hier het omgekeerde doen, op basis van een foto. Het is een bekende foto van een schoolklas waarop twee jongens staan, die later iconen van de Italiaanse cinema zouden worden: Sergio Leone (die films als The Good, The Bad and the Ugly en Once Upon a Time in America maakte) en componist Ennio Morricone, die veel iconische filmmuziek schreef. Tussen die twee jongens staat er nog een derde, behalve een in pen geschreven naam is er niets over hem bekend. Is het echter mogelijk om met behulp van die foto meer te weten te komen over zijn leven? Continue reading
Met de wereld van Black Mirror onderzoekt schrijver Charlie Brooker elke aflevering weer hoe technologie ons leven kan beïnvloeden. Het laat zien hoe we problemen daardoor proberen op te lossen, maar tegelijkertijd laat hij ook zie hoe de mensen die het gebruiken daaronder kunnen lijden, ook al was dat initieel helemaal niet de intentie van de ontwikkelaars van die technologie. Dat is ook het geval in de laatste aflevering van het vierde seizoen die, net zoals de aflevering White Christmas, meerdere korte verhalen verteld en deze plaatst in een overkoepelend geheel. Lees verder