De webserie Between Two Ferns, waarin Zach Galifianakis bekende personen op een wel heel bijzondere manier interviewt, is altijd wel vermakelijk geweest om te kijken. Door middel van z’n vragen geeft hij eigenlijk kritiek op de ander en zet ze min of meer voor schut, maar z’n gasten spelen het spel graag mee. Een serie in het korte formaat regelmatig grappig was en nu op Netflix een volwaardige film krijgt. Maar werkt zo’n concept wel als je 82 minuten moet vullen? Continue reading
Frank and Ollie is een documentaire die al een lange tijd op m’n IMDB “to watch” lijst stond, maar die eigenlijk niet te vinden was. Het was dan ook een positieve verrassing toen ik deze vorige week tegenkwam op Disney+ en ‘m eindelijk kon zien. Films die gaan over het maken van films vind ik altijd boeiend en ik was dan ook benieuwd naar wat deze film in petto had. Continue reading
Toen ik afgelopen zomer in Griekenland was, bezocht ik een prachtige baai die omgeven was door rotsen van een meter of 15 hoog. Uiteraard wilde ik genieten van het uitzicht en besloot ik ze te beklimmen. Daarbij is het woord beklimmen misschien iets te veel van het goede, want nergens hoefde ik aan een richel te hangen of goed te kijken hoe ik boven kon komen. Er waren veel platte stukken en bepaalde gedeeltes zagen er bijna uit als trappen. Toen ik eenmaal bovenop stond had ik al het gevoel redelijk hoog te zijn en kon ik me de gevolgen van een val goed inbeelden. Het is dan ook moeilijk te bevatten dat iemand een gebergte, El Capitan in Yosemite Park, van 2307 meter hoog beklimt. Zonder een enkele vorm van beveiliging. Dat is echter wel wat Alex Honnold voor ogen had en dat heeft geresulteerd in de documentaire Free Solo. Continue reading
Het gebeurt niet vaak, maar soms heb je van die films waarbij je na het zien ervan het gevoel krijgt dat de echte wereld maar saai en grijs is. En dan heb ik het niet eens over de extremen van een Speed Racer of Alice in Wonderland, maar simpelweg over de manier waarop een filmmaker in staat is geweest het “gewone leven” op een prachtige manier heeft weten vast te leggen, waarbij elke shot een kunststukje is. Een moment dat je zo zou kunnen omlijsten en ophangen.
Als een regisseur in staat is om dat met z’n eerste feature film te doen, dan weet je dat het er eentje is die je in de gaten moet houden. Regisseur Joe Talbot doet dat samen met cinematograaf Adam Newport-Berra. Hij groeide op in San Francisco en was goede vrienden met Jimmie Fails. Samen maakten ze korte films en Jimmie vertelde veel over z’n jeugd en hoe hij opgroeide. Het inspireerde Talbot en ze besloten een short te maken, dat uiteindelijk uitgroeide tot een Kickstarter en interesse van Brad Pitt’s productiemaatschappij Plan B Enterntainment kreeg. Dankzij z’n hulp kreeg Talbot toegang tot een groter budget om het verhaal, dat gedeeltelijk gebaseerd is op het leven van z’n vriend, te verfilmen, waarbij Jimmie zelf de hoofdrol speelt. Continue reading
Toen ik als tiener de muziek vond die me aansprak, wilde ik zoveel mogelijk mensen er mee in aanraking brengen. Je voelt ergens een connectie mee en wilt dat delen, omdat je denkt dat anderen hetzelfde zullen hebben. Dus ik zette het raam van m’n kamer open en m’n boxen hard, als ik in de tram zat zette ik het volume van m’n walkman eigenlijk veel hoger dan goed was en toen ik m’n eerste auto had waren vaak de ramen open (ok, dat laatste had ook te maken dat ik geen airco had). De invloed van muziek op iemand kan enorm zijn, vooral als tiener. Ik zie dat ook bij m’n dochters wanneer ze een nummer delen en je ziet hoeveel het voor ze betekent en ze willen dat je hetzelfde ervaart. Het is dat gevoel waar Blinded by the Light om draait. Continue reading
Relaties zijn fragiel en het opbouwen van een goede relatie, waarin je de ander kent, weet wat zijn of haar behoeftes zijn en hoe je de andere het best kan steunen kan soms jaren duren. Als de basis eenmaal goed is kan zo’n relatie lang stand houden. Dat is ook het geval voor Joan (Glenn Close) en Joe Castleman (Jonathan Pryce). De twee zijn al jaren getrouwd en Joe is een schrijver die enorm succesvol is. Hij krijgt op een gegeven moment dan ook het telefoontje waarvan hij altijd heeft gedroomd, het ontvangen van de Nobel prijs voor de literatuur. Samen met z’n vrouw springen ze op het bed van vreugde en ondernemen ze de reis naar Stockholm. Eenmaal daar begint Joan echter te twijfelen aan de basis waarop ze de rest van haar leven heeft gebaseerd. Continue reading
Er is een handjevol regisseurs van wie ik elke nieuwe film die ze maken blind zal zien, ongeacht het onderwerp. Eén daarvan is Quentin Tarantino. Pulp Fiction behoort al jaren tot m’n top 3 favoriete films en ook z’n andere films heb ik met veel plezier bekeken. Het is een regisseur met een eigen stijl die films uitbrengt die met geen andere te vergelijken zijn en, zeker in het huidige landschap van prequels, sequels, spinoffs en remakes, opvallen. Dat Tarantino een filmnerd is, is algemeen bekend, maar wat zou dat betekenen voor een film die zich in het centrum van film, Hollywood afspeelt? Continue reading
Fast & Furious Presents: Hobbs & Shaw is een lange film, die misschien wel het beste te beschrijven is als een Looney Tunes/Transformers/superhelden allegaartje waarin toevallig twee karakters zitten die ook deel uitmaken van de Fast & Furious films. Nu waren er diverse momenten in eerdere films in deze franchise die het niet zou nauw namen met zoiets als de realiteit (bv. een auto die tussen wolkenkrabbers springt), maar gaat het in deze spinoff misschien te ver? Continue reading
Met een junior Filmkijker in huis, komt het af en toe voor dat ik naar films kijk, die ik normaliter links zou liggen. Toen ze de trailer zag van Jim Button en de Stad van de Draken was ze echter meteen geïnteresseerd. Visueel zag het er allemaal prachtig uit en de trailer beloofde veel avontuur. Wat was echter de praktijk? Continue reading
Lego, Playmobil, Battleship, Transformers, G.I. Joe, He-Man….slechts enkele voorbeelden van speelgoed dat uiteindelijk de basis zou vormen voor een film. Zodra zo’n type film wordt aangekondigd hou je als filmliefhebber je hart vast, want hoe goed zou het kunnen zijn? Over het algemeen eigenlijk niet erg goed (met de Lego films als uitzondering en sommige van de overige films misschien als guilty pleasures). Dora begon uiteraard niet als speelgoed, maar als TV-serie. Maar hoe kun je een klein meisje dat direct tegen de kijker praat vertalen naar een speelfilm op het grote doek? Als vader heb ik door de jaren heen flink wat Dora afleveringen gezien en ik keek niet uit naar dit bioscoopbezoek, maar het was de enige op dat moment die ik nog niet had gezien en waar heel het gezin naar toe kon. Toen de aftiteling na bijna een uur en drie kwartier echter verscheen was ik enorm verbaasd dat ik er zo van had genoten. Continue reading