Je kent het vast wel. Het is al laat in de avond en je wil nog niet gaan slapen, maar eigenlijk is er nog te weinig tijd om een hele film te kijken. Toch besluit je je favoriete VOD service te bezoeken om te zien of er nog een titel in je lijst staat waar je aan kunt beginnen en die je, als hij je weet te pakken, dan toch maar uitkijkt (ook al wordt opstaan de volgende dag misschien iets moeilijker). Eén van de titels die al maanden op m’n lijst stond was IO en aangezien het een film van anderhalf uur was, in het science fiction genre viel en Anthony Mackie er in speelde, zou dit die film worden. Toen de slaap na drie kwartier kijken sterker was dan de kwaliteit van de film, realiseerd ik me dat er in die drie kwartier nog bijna niets gebeurd was. De dag erop besloot ik verder te kijken, in de hoop dat de andere helft een hoop goed zou maken. Continue reading
Tag Archives: score: 2
Polar (2019) – Recensie
De invloed van Quentin Tarantino in de jaren ’90, met films als Reservoir Dogs en Pulp Fiction, was enorm. Het resulteerde in vele “wanne-be’s” op die ook edgy wilden zijn. Vaak mislukte dat en voelde zulke films aan als een slap aftreksel die niet de juiste toon wisten aan te slaan. De exploitation films in dit genre verdwenen langzaam weer en ook Tarantino wist zichzelf steeds weer (alhoewel met z’n typische stijl) opnieuw uit te vinden door in andere genres te duiken. Het is een periode waar we nu twintig jaar later op terug kunnen kijken, waarbij duidelijk wordt welke elementen wel en niet werkten en welke eigenlijk nu niet meer zouden moeten worden gebruikt. Het lijkt er echter op dat regisseur Jonas Åkerlund, die vooral videoclips heeft gemaakt, die memo nooit heeft ontvangen. Continue reading
Jurassic World: Fallen Kingdom (2018) – Recensie
Je moet als filmmaker een vervolg eigenlijk alleen maar gaan doen als je een idee er voor hebt dat werkt. Jurassic World: Fallen Kingdom is een voorbeeld waar dat duidelijk niet het geval is. Nadat het pretpark in de vorige film veranderde in een voederplaats voor dinosaurussen heeft niemand meer voet gezet op het eiland. De dieren leven er nog steeds, maar alleen dat feit is natuurlijk niet interessant voor een film. Het blijkt dat het eiland een vulkaan heeft die op het punt staat om dino’s (opnieuw) uit te roeien. Je zou kunnen denken “Probleem opgelost!”, maar de de overheid overweegt ze echter te redden. Claire Dearing (Bryce Dallas Howard) is de Dinosaur Protection Group gestart, die voor zo’n reddingsplan zijn. De overheid neemt echter het verstandige besluit ze niet te redden, maar Claire wordt benaderd door Benjamin Lockwood (James Cromwell), die zakenpartner blijkt te zijn van John Hammond, met een plan om de dinosaurussen te redden en te verplaatsen naar een plek waar ze “in vrede kunnen leven”. Ze moet Owen Grady (Chris Pratt) overtuigen om mee te gaan. Dat lukt haar en samen gaan ze naar Isla Nublar. Vervolgens gaat niet alles volgens plan. Continue reading
Dirty Grandpa (2016) – Recensie
In principe kijk ik altijd elke film uit die ik opzet. Dat betekent soms dat ik veel moeite heb om te blijven kijken, maar soms ook bij trage films dat ik ze op iets hogere snelheid kijk. De laatste tijd vraag ik mezelf wel eens af waarom ik ze zo nodig af moet kijken. Gedeeltelijk is dat omdat ik het gevoel heb dat ik er dan in ieder geval een mening over kan geven (want wie weet wordt de film later nog beter), maar is dat daadwerkelijk de reden? Of geeft het me simpelweg voldoening om te zeggen dat ik weer een film aan m’n totaal kan toevoegen als een soort beloning? Ik kan m’n tijd toch beter besteden aan een film die beter is en waar ik veel meer plezier aan beleef? Soms is het leuk om een recensie te schrijven over een verschrikkelijke film, want daar kan je al je frustratie in kwijt. Toch wist Dirty Grandpa me er bijna toe te bewegn om de film gewoon niet uit te kijken. Lees verder
Paradox (2016) – Recensie
Als ik soms kijk naar de recensies die ik schrijf en de scores die ik aan films geef, dan vraag ik me soms wel eens af of ik te positief ben over de films die ik kijk, aangezien de meeste positief zijn. Ben ik niet kritisch genoeg of kies ik simpelweg films uit om te zien die over het algemeen simpelweg beter zijn? Paradox gaf me bijzonder snel het antwoord op die vraag. Lees verder
Russian Ark (2002) – Recensie
Na het zien van het fantastische Victoria, een twee uur durende film die in één take opgenomen is, was ik erg benieuwd naar deze film die ook op dezelfde manier geschoten is. Volgens IMDB: “2000 cast members, 3 orchestras, 33 rooms, 300 years, all in one take”. De film heb ik jaren geleden aangeschaft na lovende recensies, maar het plastic heeft er al die tijd opgezeten en ik haalde de film nooit van m’n “to watch” stapel af. Maar dat is het idee van de blindspot serie en aangezien ik ‘m in die lijst gezet had, was ik verplicht ‘m te kijken. Lees verder
Thy Father’s Chair (2016) – Recensie
Iedereen heeft wel eens zo’n moment. Zo’n dag waarin je even geen zin hebt om de afwas te doen of om wat rommel op te ruimen. Daar komt soms nog wel eens een dag bij, maar al snel realiseer je je dat het echt een troep wordt als je niets doet en je zorgt er voor dat alles weer op orde komt. De Joodse tweeling Abraham en Shraga uit New York hebben al jaren niets meer aan het huishouden gedaan. De mannen zitten onder de wonden van het ongedierte dat hen bijt en de gemiddelde persoon zou geen stap in het huis durven te zetten. Toch gaat een gespecialiseerd team aan de slag in het huis en probeert de broers te helpen afscheid te nemen van hun “dierbare” troep. Lees verder
Tokarev (2014)
Het is jammer om te zien hoe het met de carrière van sommige acteurs of actrices gaat. Op de doos van deze film staat heel duidelijk “Academy Award Winner” Nicolas Cage. Wat de hoes niet vermeld is dat hij die Oscar in 1996 ontving, bijna 20 jaar geleden en dat de kwaliteit van de films waarin hij speelt een diepe duik naar beneden gemaakt heeft. Hij heeft inmiddels een groot aantal B-films op z’n naam staan. Maar er kunnen natuurlijk altijd uitzonderingen tussen zitten en de vraag is of Tokarev zo’n uitzondering is… Lees verder
The Counselor (2013) – Recensie
Waar heb ik nu net naar zitten kijken? Dat was de eerste vraag die bij me opkwam na het zien van The Counselor. Mijn verwachting vooraf was dat dit een lust voor het oog en geest zou zijn: De film is geregisseerd door Ridley Scott (Blade Runner, Alien, Thelma & Louise, Gladiator, Black Hawk Down) en heeft een geweldige sterrencast waaronder Michael Fassbender, Penélope Cruz, Cameron Diaz, Javier Bardem en Brad Pitt. Met zoveel ervaring en acteertalent waren m’n verwachtingen zeer hoog, totdat ik de eerste recensies zag verschijnen. Deze waren over het algemeen zeer negatief. Daarop besloot ik een bezoek aan de bioscoop uit te stellen en te wachten op de DVD, omdat ik graag mijn eigen mening vorm over een film aangezien smaken erg kunnen verschillen. Na het zien van de film bleef ik met die vraag zitten over wat ik gezien had. Was dit een geniale, onbegrepen Ridley Scott film of was dit echt zo slecht als de recensies deden geloven? Lees verder
Getaway (2013) – Recensie
Op papier zien sommige films er een stuk beter uit in vergelijking met het uiteindelijke product. Getaway is daar een erg goed voorbeeld van. Toen er een team aan het brainstormen was over deze film moeten ze een aantal goede ideeën gehad hebben. Ze bedachten dat het filmgaand publiek erg houdt van achtervolgingen in auto’s en dat een film die helemaal bestaat uit achtervolgingen beter is dan een film met slecht een paar. Toen herinnerden ze zich hoe fantastisch de auto was die Nicolas Cage gebruikte in Gone in Sixty Seconds en namen ze het besluit dat die auto er ook in deze film er goed uit zou zien. Die hangt vol met camera’s en om dat aan de kijker te verklaren heeft de slechterik ze geplaatst zodat hij kan zien wat er gebeurt.
Omdat je natuurlijk geen achtervolgingen kan hebben zonder een verhaal, pakten ze er vervolgens het “Grote boek der Hollywood cliché’s” bij en vonden er een heleboel die ze konden gebruiken. Net zoals in Taken wordt er iemand gegijzeld (in dit geval de vrouw van de hoofpersoon). Die hoofdpersoon is een voormalig coureur (past goed omdat die natuurlijk heel goed een auto kan besturen) en die moet haar gaan redden. Natuurlijk is dat alleen niet voldoende, er moest nog iets zijn waar hij zich druk om moest maken. Er moest wanneer hij aan het rijden was en achtervolgd werd ook wat drama in de auto zijn en het toevoegen van een tiener is dan een goed idee aangezien die van alles een drama kunnen maken. Even roeren en het concept voor de film was klaar. Lees verder