Over 2020 is al heel wat geschreven. Het is duidelijk dat het een jaar zal zijn dat de geschiedenisboeken in zal gaan als een memorabel jaar in negatieve zin. Schrijver Charlie Brooker, die bij velen bekend zal zijn als de creatieve geest achter Black Mirror, besloot een film voor Netflix te maken. Het resultaat? Een satirische terugblik op een bewogen twaalf maanden, met daarin niet alleen echte beelden, maar ook “interviews” met “experts”, die hun visie geven over alle gebeurtenissen. Experts gespeeld door onder andere Samuel L. Jackson, Hugh Grant, Lisa Kudrow en Kumail Nanjiani. Continue reading
Tag Archives: score: 6
Song Exploder (2020) – Serie recensie
Creativiteit en het tot stand komen van een werk is soms ongrijpbaar. Het is soms onduidelijk waar de drang om iets te maken vandaan komt, hoe je op een bepaald idee komt en waarom je keuzes maakt om tot het uiteindelijke resultaat te komen. Dat is iets wat deel uitmaakt van elke creatieve uiting, of dat nu films, schilderijen, muziek of iets anders is. Song Exploder is een podcast die al jaren muzikanten interviewt over een nummer dat ze hebben gemaakt. De muziek zelf wordt met behulp van de originele bestanden, soms per instrument, uit elkaar getrokken. Je hoort waarom bepaalde keuzes gemaakt zijn, welk gevoel er achter zit of welke boodschap er wordt overgedragen. Het zijn relatief korte afleveringen, vaak minder dan een half uur, waarin je na het verhaal en de muziek het uiteindelijk nummer in z’n geheel hoort. Met de serie Song Exploder maakt podcaster Hrishikesh Hirway met hetzelfde concept de stap naar een visueel medium. Continue reading
Star Wars: The Rise of Skywalker (2019) – Recensie
Het duurde meer dan 40 jaar (!), maar vanaf deze week draait het laatste deel van de derde Star Wars trilogie in de bioscopen. Een deel dat waar veel op rust, want het is de afsluiter. Dit is een filmreeks die de kijkers vanaf 1977 in z’n greep hield, waarbij de prequels velen de angst gaven dat drie films genoeg was en waarin de nieuwe trilogie zichzelf moest bewijzen en dat met de eerste twee delen, The Force Awakens en The Last Jedi deed. J.J.Abrams schoof na Rian Johnson weer in de schrijvers- en regisseursstoel. Weet hij dit saga tot een bevredigend einde te brengen? Continue reading
The Laundromat (2019) – Recensie
De hoeveelheid data die we als mensheid creëren is enorm. Om dat in perspectief te plaatsen: de hoeveelheid data die we de afgelopen twee jaar hebben gemaakt is meer dan alle data die we in de gehele geschiedenis van de mensheid daarvoor maakten. En met zo’n overload aan gegevens wordt het ook steeds moeilijker om de aandacht voor een bepaald onderwerp te krijgen. Als iets in het nieuws is, lijkt de periode waarin dat onderwerp weer vergeten is steeds korter te worden. Toen de Pentagon Papers begin van de jaren ’70 werden gepubliceerd, was de impact daarvan groot en hielden ze het publiek lang bezig. En alhoewel de impact van de Panama Papers in 2015 er zeker was, waarbij een aantal hoge functionarissen in diverse landen hun baan opzegden, kun je niet makkelijk concluderen dat er een fundamentele verandering is geweest wat betreft regelgeving om belastingparadijzen te doen verdwijnen. Regisseur Steven Soderbergh lijkt dat gevoel ook te hebben en probeert met The Laundromat de aandacht nogmaals te vestigen op dit onderwerp. Continue reading
Gemini Man (2019) – Recensie
Er zijn af en toe nieuwe ontwikkelingen binnen de film, die mogelijk ingrijpende gevolgen kunnen hebben op het medium. Denk bijvoorbeeld aan de introductie van geluid, kleur en CGI. Toch blijven filmmakers zoeken naar nieuwe technische verbetering om de ervaring nog verder te pushen. Een als filmkijker ben ik altijd benieuwd of iets mogelijk een volgende stap kan betekenen. James Cameron maakte eerder al bekend dat de volgende Avatar films gebruik zouden maken van een hogere framerate. Huidige films worden getoond in 24 beelden per seconde (24fps) en velen vinden dat de look van film.
Die snelheid stamt nog uit de tijd dat een cameraman met de hand de film door de camera moest draaien en die snelheid te doen was. Het resultaat is een bewegend beeld dat eigenlijk schokkerig is en niet aanvoelt als wat je ogen in het echte leven zien. Een hogere framerate benaderd de werkelijkheid meer, maar wat is de impact daarvan op de film beleving? Met The Hobbit trilogie konden bioscoopbezoekers dat een aantal jaar geleden ervaren. De films werden vertoond in 48fps en dat dubbel aantal beelden verdeelde bezoekers. Sommigen vonden het aanvoelen alsof je naar een soap zat te kijken, waarbij kostuums er niet echt uitzagen. Anderen (waaronder ik zelf) zagen juist de voordelen. Je bent namelijk in staat actie veel beter te volgen omdat het vloeiend is.
Regisseur Ang Lee maakte eerder Billy Lynn’s Long Halftime Walk en schoot het in 3D en 120fps. Die film was hier niet te zien in dat formaat. Z’n nieuwste film Gemini Man echter wel als je even goed onderzoek doet. Alhoewel de IMAX zalen de film in een hogere framerate tonen, beperken die zich slechts in 60fps. Wil je het in 120fps zien, dan zijn de Dolby Cinema zalen de enige optie. Vanochtend bezocht ik de film in zo’n zaal om dit nieuwe formaat met eigen ogen te zien. Continue reading
Blinded by the Light (2019) – Recensie
Toen ik als tiener de muziek vond die me aansprak, wilde ik zoveel mogelijk mensen er mee in aanraking brengen. Je voelt ergens een connectie mee en wilt dat delen, omdat je denkt dat anderen hetzelfde zullen hebben. Dus ik zette het raam van m’n kamer open en m’n boxen hard, als ik in de tram zat zette ik het volume van m’n walkman eigenlijk veel hoger dan goed was en toen ik m’n eerste auto had waren vaak de ramen open (ok, dat laatste had ook te maken dat ik geen airco had). De invloed van muziek op iemand kan enorm zijn, vooral als tiener. Ik zie dat ook bij m’n dochters wanneer ze een nummer delen en je ziet hoeveel het voor ze betekent en ze willen dat je hetzelfde ervaart. Het is dat gevoel waar Blinded by the Light om draait. Continue reading
In Fabric (2018) – Recensie
Het bekijken van een film is het beetje als het leren kennen van iemand die je nog niet kent. Je weet van tevoren niet wat je kunt verwachten en naarmate je tijd doorbrengt kom je meer te weten en voel je of er een klik is. Wanneer die er niet is dan hoeft dat niet te betekenen dat het een slecht persoon is, maar dat je simpelweg te weinig raakvlakken hebt om in elkaars belevingswereld mee te gaan. In Fabric is een film die veel lovende kritieken kreeg, maar waar ik zelf maar weinig connectie mee kon krijgen. Continue reading
Cold Pursuit (2019) – Recensie
Met z’n 66 jaar slaagt Liam Neeson er nog steeds in om over te komen als actieheld. Alhoewel hij in het verleden wel een opmerkte dat hij die rollen niet langer zou doen, kwam hij daar uiteindelijk op terug. Hij wil ze blijven doen totdat hij er niet meer is (of natuurlijk het publiek dat deze films kijkt). Sinds Taken was hij bijna jaarlijks te zien in één of meer actiefilms. De kwaliteit is over het algemeen redelijk gelijk: vermakelijke films om de honger naar actie te stillen, maar vaak niet meer dan dat. Volgt Cold Pursuit dezelfde lijn? Continue reading
Shazam! (2019) – Recensie
Na Wonder Woman en Aquaman begint DC zich langzaam weg te bewegen van de extreem donkere settings die onder ander Zack Snyder creëerde. Een positieve ontwikkeling en de nieuwste titel van de maatschappij trekt die lijn door met misschien wel de meest kleurrijke film (in ieder geval qua marketing), Shazam!. Het karakter was ooit populairder dan Superman (en heette origineel Captain Marvel). DC begon in de jaren veertig een rechtszaak tegen de uitgever (omdat Captain Marvel teveel op Superman leek) en kocht uiteindelijk de rechten. Ondanks die veelbewogen geschiedenis is het de eerste keer dat Shazam! op het grote doek verschijnt. Slaagt regisseur David F. Sandberg er in om ‘m memorabel te maken? Continue reading
The Highwaymen (2019) – Recensie
Bonnie and Clyde uit 1967 wordt door velen gezien als een filmklassieker. De film met Warren Beatty en Faye Dunaway wordt gezien als een revolutionaire film die de richting van Hollywood veranderde. Zelf zag ik de film een aantal jaar geleden pas voor de eerste keer en ik moet eerlijk bekennen dat ik ‘m niet zo bijzonder vond. Misschien zou ik ‘m nog een tweede kans moeten geven, maar hoger dan een zesje kwam ik niet. De crimineel Clyde Barrow en voormalig serveerster die samen bankovervallen pleegden werden in die tijd gezien als celebrities en door de jaren heen zijn er diverse films over het tweetal gemaakt. Het verhaal over een man en een vrouw die samen de criminaliteit ingaan spreekt blijkbaar aan. Maar elke verhaal heeft meerdere kanten en de nieuwe Netflix-film The Highwaymen laat zien hoe twee politieagenten het duo achterna zitten met het doel ze uit te schakelen. Continue reading