Alhoewel regisseur Guy Ritchie inmiddels al weer meer dan 20 jaar meedraait en verantwoordelijk is voor titels als Aladdin, The Man from U.N.C.L.E., en de Sherlock Holmes films, zijn het z’n eerste twee films die nog steeds m’n favoriet zijn. Lock, Stock and Two Smoking Barrels en Snatch waren heerlijke Britse gangsterfilms die opvielen door hun tempo en humor. Met The Gentlemen keert Ritchie terug naar z’n roots. Continue reading
Regisseur Rian Johnson heeft in z’n carrière vele unieke films gemaakt. Hij maakte Brick, The Brothers Bloom, Looper, een paar Breaking Bad afleveringen en uiteraard Star Wars: Episode VIII – The Last Jedi. Een regisseur die met die laatste film bewees niet bang te zijn om zaken anders aan te pakken, ook als dat sommigen tegen de haren in strijkt. Hij liep al jaren met het idee rond om een “murder mystery” te maken en toen hij dat idee mocht uitwerken en hij er in slaagde om Daniel Craig als detective te strikken, maakte hij in korte tijd Knives Out. Continue reading
Wie denkt aan Walt Disney denkt onlosmakelijk aan animatiefilms, maar waarschijnlijk ook aan een de diverse pretparken die zich overal op de wereld bevinden. In de serie The Imagineering Story, die beschikbaar is op Disney+, zien we de geschiedenis van deze parken en de ontwikkelingen achter de schermen die er voor zorgden dat de parken een bepaalde magie bevatten. De ontwikkeltak achter de parken, WED Enterprises, werd later omgedoopt tot Walt Disney Imagineering en deze 6-delige serie kijkt naar hun rol en uitdagingen, vanaf het eerste park tot nu. En dat is niet altijd een makkelijke geweest. Continue reading
Het zijn de mensen waar we het meest omgeven die ons het meest pijn kunnen doen. Een bekend gezegde die uiteraard logisch is. Je geeft jezelf in meerdere opzichten bloot aan een ander en als de relatie verslechterd, kan de kennis van je diepste geheimen tegen je worden gebruikt. Het is een risico dat je bewust neemt als je een relatie start en waarbij je de ander je volledige vertrouwen geeft. Als dat geschaad wordt dan kunnen de gevolgen moeilijk en pijnlijk zijn. Dat geldt ook voor de personages in de nieuwste film van Noah Baumbach, Marriage Story. Continue reading
Als iemand die in de jaren ’80 is opgegroeid, heb ik altijd een nostalgisch gevoel naar de periode van m’n jeugd. De Netflix-serie The Toys That Made Us sloot daarom perfect aan, omdat het onderwerp speelgoed uit die tijd was. Het is een leuke serie om te kijken die door de vlotte en vaak grappige editing lekker wegkijkt. Toen bekend werd dat The Movies That Made Us zou uitkomen, was ik dan ook erg benieuwd of dit vertaald kon worden naar films. De eerste vier afleveringen gaan over vier uiterst succesvolle films: Dirty Dancing, Home Alone, Ghostbusters en Die Hard. Continue reading
Jesse Eisenberg vind ik persoonlijk een acteur die over het algemeen weinig variatie heeft in het type rollen dat hij speelt. Die zijn vaak van onzekere of onhandige types. Als je dan een acteur heel vaak dat hebt zien doen, kan er een soort moeheid ontstaan. Je hebt simpelweg geen zin meer om weer hetzelfde te zien. Als je naar de trailer van The Art of Self-Defense kijkt zou dat genoeg reden zijn om de film over te slaan. Toch deed ik dat niet en moet ik concluderen dat dit één van m’n favoriete films van het jaar is. Continue reading
Het science fiction genre is enorm breed, van superfuturistische werelden tot realistische omgevingen waarin alleen suggesties worden gewekt dat er iets bijzonders is. Het is die verscheidenheid waarom het één van m’n favoriete genres is, omdat het echt alle kanten kan opgaan. Ad Astra kiest voor de realistische aanpak en speelt zich in de nabije toekomst af. Continue reading
Bulgarije is een land waar ik maar heel weinig van af weet, maar ik was heel erg benieuwd naar de mozaïekfilm Posoki vanwege het feit dat het draaide om een aantal taxichauffeurs in de hoofdstad Sofia. In een aantal korte verhalen, die losjes aan elkaar gelinkt zijn, ben je getuige van hun ervaringen met klanten gedurende een dag en nacht. En vanwege de onderwerpen die aan bod komen, leer je wat meer over het land en de problemen die zich er afspelen. Continue reading
Wanneer The Farewell opent met de tekst ““based on an actual lie”, heb je als kijker geen idee wat je te wachten staat. Moet dit komisch worden geïnterpreteerd? Of is dat niet de bedoeling? Al snel wordt duidelijk wat er aan de hand is. Billi (Akwafina) belt met haar oma in China. Wat meteen opvalt is dat ze beiden elkaar niet de waarheid vertellen. De oma vertelt haar kleindochter niet dat ze in het ziekenhuis zit voor een MRI-onderzoek voor haar longen, Billi vertelt dat alles goed met haar gaat en vrienden ontmoet terwijl dat niet het geval is. Leugens zijn een rode draad door de film heen. De grootste leugen is echter dat Billi’s oma longkanker heeft, maar de familie besluit het haar niet te vertellen. De hele familie reist af naar China, zogenaamd voor de bruiloft van een neef, om met z’n allen haar nog een laatste keer te bezoeken. Continue reading
Toen Morgan Spurlock in 2004 zijn documentaire Super Size Me maakte, wilde hij laten zien hoe ongezond het eten bij McDonald’s was. Hij at een maand lang alleen maar bij McDonald’s, moest bij de vraag of hij het wilde “supersizen” altijd bevestigend antwoorden en liet zien wat deze maaltijden met z’n fysieke en geestelijke gezondheid deed. Met z’n vermakelijke manier van presenteren wist hij een film te maken die impact had (en waarvoor hij ook een Oscar nominatie kreeg), waardoor bepaalde ketens toch gezondere opties leken toe te voegen aan hun assortiment. Met dit vervolg wil Spurlock onderzoeken of fast food ketens echt gezonder zijn geworden. Dat doet hij door zelf een fast food restaurant te openen. Continue reading