Er zijn stemmen die iconisch zijn en je een goed gevoel geven. Voor mij persoonlijk zijn dat: Bob Ross, die de rust zelf uitstraalt en waarbij je elk eekhoorntje dat hij beschrijft voor je ziet. Werner Herzog, die met z’n opvallende accent en manier van vertellen altijd weet te boeien. En uiteraard David Attenborough. Voor mij dé stem van natuur documentaires, die altijd een gevoel van ontdekking en ontzag voor de natuur uitstraalt. Die associatie is zelfs zo sterk, dat ik andere documentaires in het genre soms simpelweg niet kijk omdat ik zo graag naar Attenborough luister. Een man die de wereld heeft gezien in al z’n facetten en aan een enorm aantal documentaires heeft meegewerkt. Hij is inmiddels 93 jaar oud en wil met deze documentaire duidelijk maken hoe de wereld, in z’n eigen leven, is veranderd. Hij noemt het zijn getuigenis Hij begint met de ramp van Tsjernobyl en wat voor impact dat had op de mensen die er bij in de buurt woonden, maar dat hetzelfde nu dreigt gebeuren voor de rest van de wereld. Hij maakt duidelijk hoe we langzaam onze eigen leefomgeving onbewoonbaar maken. Continue reading
Tag Archives: score: 9
Hamilton (2020) – Recensie
Hype voor een bepaald stuk entertainment kan gevaarlijk zijn. Er kan een moment komen dat je verwachtingen zo hoog zijn, dat iets alleen nog maar kan tegenvallen. Het toneelstuk Hamilton, dat gaat over één van de “founding fathers” van Amerika, is iets waar ik al jaren in diverse podcasts alleen maar lovende verhalen over hoorde. Het toneelstuk was altijd uitverkocht en de prijzen voor een kaartje waren astronomisch. En gezien het onderwerp had ik zo’n m’n bedenkingen. Toen de soundtrack uitkwam heb ik ‘m misschien een keertje opgezet, maar niet m’n volle aandacht gegeven en dat was het. Ik kon me niet voorstellen dat dit toneelstuk echt zo bijzonder was. Toen Hamilton vorige week op Disney+ verscheen moest ik ‘m echter wel zien, om eindelijk dit stuk m’n volle aandacht te geven en voor mezelf een mening te kunnen vormen over deze historische musical. En ben ik blij dat ik dat gedaan heb. Continue reading
LA Originals (2020) – Recensie
De muziekwereld heeft een hoop artiesten die wereldbekend zijn door hun muziek en persoonlijkheid. Artiesten die in hun genres iets bijzonders wisten te maken en daarmee hun stempel wisten te zetten. Denk aan Beyoncé, Justin Timberlake, Eminem, 50 Cent, Cypress Hill en House of Pain. Wat al deze artiesten echter ook gemeen hebben is dat ze allemaal tatoeages hebben van Mister Cartoon. Deze kunstenaar uit Los Angeles was al vanaf jonge leeftijd bezig met tekenen en graffiti. Hij ontwierp T-shirts voor de eigenaren van low-riders. Het was pas jaren later dat hij ook z’n tekeningen op de huid van anderen ging zetten. En aangezien deze mensen wereldbekend waren, maakte hij al snel een naam voor zichzelf. Hij had dat succes mede te danken aan Estevan Oriol, een tourmanager voor Cypress Hill, House of Pain en Funkdoobiest, die als enige begon met het vastleggen van optredens op video en het maken van foto’s. De twee werden hechte vrienden en samen hebben ze de wereld weten te veroveren. Oriol wil met deze documentaire laten zien hoe die reis er uit zag. Continue reading
One Cut of the Dead (2017) – Recensie
Elk jaar komt er een enorm aantal films uit. Veel zullen nooit veel aandacht krijgen en zal niemand zich meer herinneren. En zelfs als ze aandacht krijgen hoeft dit niet te betekenen dat ze ook daadwerkelijk memorabel zijn. Zelf zie ik af en toe in m’n statistieken van deze site titels van films die geen belletje meer doen rinkelen, terwijl ik er toch over heb geschreven. Pas bij het bekijken van de foto’s weet ik dan pas welke het was. Andersom gebeurt echter ook. Films die ook in een bepaalde jaar uit zijn gekomen, bijna of geen aandacht kregen, maar door de jaren heen toch een naam weten op te bouwen en waar je over blijft horen. Dat is het geval voor de Japanse zombiefilm One Cut of the Dead. Daar bleef ik maar positieve berichten over lezen. Na het kijken van de film is dat helemaal terecht, dit is voor de filmliefhebber genieten. Continue reading
1917 (2019) – Recensie
Dat oorlog hel is, is natuurlijk niets nieuws. We zien het bijna dagelijks op het journaal en ook oorlogsfilms en series tonen de verschrikkingen. Of dat nu Vietnam of de tweede wereldoorlog is. De afgelopen jaren is ook de eerste wereldoorlog weer wat meer het onderwerp of een onderdeel van films. Zo speelde Wonder Woman zich gedeeltelijk in deze setting af en slaagde Peter Jackson er vorig jaar op indrukwekkende wijze in om de bestaande schokkerige zwart-wit beelden om te toveren tot een vloeiend, ingekleurd en ingesproken document over hoe het leven van de soldaten in de loopgravenoorlog er uit zag. En met 1917 brengt regisseur Sam Mendes de eerste wereldoorlog op een manier naar het grote doek zoals dat nog niet eerder gedaan is. Continue reading
Uncut Gems (2019) – Recensie
“Zeg nooit nooit”. Dat was het gezegde dat me meteen te binnen schoot na het zien van Uncut Gems. Een aantal jaar geleden nam ik na het zien van Pixels het besluit om geen enkele film met Adam Sandler te zien. En terecht, want z’n komedies zijn bedroevend slecht en ik wilde mezelf niet meer aan die verschrikkingen bloot stellen. Toen ik echter hoorde dat hij de hoofdrol speelde in een nieuwe film van de Safdie broers moest ik toch m’n besluit aan de kant zetten. Hun film Good Time was zo’n titel die de kijker vastpakte en niet meer losliet. Het liet zien hoe goed Robert Pattinson is als acteur. Toen de broers Uncut Gems schreven, hadden ze Sandler in gedachten voor de hoofdrol. Continue reading
I Lost My Body (2019) – Recensie
Het perspectief dat we hebben, heeft een enorme invloed op hoe we de wereld zien. Dat kan op basis van denkbeelden zijn, maar ook op fysiek niveau. Als kind was ik altijd benieuwd hoe de bovenkant van een auto er uit zag (dat bleek toen ik groter was tegen te vallen), maar ook filmmakers maken gebruik van perspectief om de wereld anders te presenteren. Steven Spielberg plaatste in E.T. bijvoorbeeld de camera vaak op het niveau van de kinderen, zodat je hun belevingswereld werd ingetrokken. Maar ook Honey, I Shurnk the Kids of een Marvel-film als Ant-Man laten zien hoe anders je ervaring is als je alles ervaart als je net zo groot als een insect bent. Het perspectief in I Lost My Body kan terecht uniek worden genoemd, want er zijn maar weinig films die je laten zien wat je meemaakt als hand zonder lichaam. Continue reading
Parasite (2019) – Recensie
Ik heb altijd een zwak gehad voor de films van Alfred Hitchcock. Een regisseur die in staat was om gewone mensen in bijzondere situaties te plaatsen en definieerde wat spanning is. Het is een gevoel dat ik ook bij het kijken van Parasite kreeg. De nieuwste film van regisseur Bong Joon-Ho (die eerder onder andere Okja, Snowpiercer, Mother, Memories of Murder and The Host maakte), die net zoals Hitchcock een meester is in het maken van films en de kijker een heerlijk onvoorspelbare film voorschotelt waarbij de spanning steeds hoger wordt opgevoerd totdat het bijna ondraaglijk is. Continue reading
Sorry We Missed You (2019) – Recensie
De afgelopen jaren is m’n aankoopgedrag enorm veranderd. Ging ik vroeger nog voor bijvoorbeeld games of huishoudelijke apparaten richting het winkelcentrum, tegenwoordig bestel ik het online zodat ik het de volgende dag gewoon thuis bezorgd krijg. Enorm handig natuurlijk, maar een verandering die uiteindelijk een enorme impact heeft gehad op het straatbeeld. Dat gemak spreekt aan en het resultaat is dat veel bekende winkelketens uit het straatbeeld verdwenen.
Het aantal pakketten dat dagelijks moet worden bezorgd is dan ook enorm en met alle aandacht voor het milieu is het makkelijk voor te stellen dat ook dat een negatieve ontwikkeling is geweest aangezien er per product waarschijnlijk meer kilometers moeten worden gemaakt. Maar ik realiseerde me nooit wat dat betekent voor de pakketbezorgers. Natuurlijk heeft het gezorgd voor extra banen, maar hoe ziet het leven van zo’n bezorger er uit? Deze mannen en vrouwen moeten namelijk per dag “150 tot 200 pakketten in krap 8,5 uur” bezorgen. Wat voor impact dat zou kunnen hebben laat regisseur Ken Loach zien in z’n nieuwe film, Sorry We Missed You. Continue reading
The Last Black Man in San Francisco (2019) – Recensie
Het gebeurt niet vaak, maar soms heb je van die films waarbij je na het zien ervan het gevoel krijgt dat de echte wereld maar saai en grijs is. En dan heb ik het niet eens over de extremen van een Speed Racer of Alice in Wonderland, maar simpelweg over de manier waarop een filmmaker in staat is geweest het “gewone leven” op een prachtige manier heeft weten vast te leggen, waarbij elke shot een kunststukje is. Een moment dat je zo zou kunnen omlijsten en ophangen.
Als een regisseur in staat is om dat met z’n eerste feature film te doen, dan weet je dat het er eentje is die je in de gaten moet houden. Regisseur Joe Talbot doet dat samen met cinematograaf Adam Newport-Berra. Hij groeide op in San Francisco en was goede vrienden met Jimmie Fails. Samen maakten ze korte films en Jimmie vertelde veel over z’n jeugd en hoe hij opgroeide. Het inspireerde Talbot en ze besloten een short te maken, dat uiteindelijk uitgroeide tot een Kickstarter en interesse van Brad Pitt’s productiemaatschappij Plan B Enterntainment kreeg. Dankzij z’n hulp kreeg Talbot toegang tot een groter budget om het verhaal, dat gedeeltelijk gebaseerd is op het leven van z’n vriend, te verfilmen, waarbij Jimmie zelf de hoofdrol speelt. Continue reading