Na de release van Grand Theft Auto 5 heb ik het spel een aantal maanden gespeeld. Het is een prachtige game die een overtuigende wereld neerzet. De personages rijden in hun auto’s, doen hun dagelijkse boodschappen, bioscopen laten films zien, er is een bus die je kan nemen die langs de huizen van de sterren rijdt en vele andere details waarvan ik een hoop nooit zal tegenkomen.

Je kan moeiteloos op elk moment wisselen tussen de drie hoofdpersonen. Wanneer je er met één speelt gaan de andere twee gewoon verder met hun eigen leven. Ook al is het maar een spel, toch vroeg ik me tijdens het spelen af hoe de karakters het zouden ervaren dat hun lichaam ineens overgenomen wordt of wat de impact is op de levens van toevallige voorbijgangers die net op de verkeerde plek zijn als er iets gebeurt. Ik vroeg me dus af hoe echt de wereld voor hen zou voelen. Het is een onderwerp dat ook in films wordt behandeld. The Matrix is misschien wel het bekendste voorbeeld, maar ook Existenz en Dark City geven hun visie. The Thirteenth Floor is in dat opzicht ook fascinerend en komt wel heel erg dichtbij de vragen die ik mezelf stelde tijdens het spelen van GTA5. Lees verder